https://www.athensvoice.gr/politismos/kinimatografos/892517/i-diakritiki-idiofuia-tou-tzin-hakman/Τζιν Χάκμαν: Ο άνθρωπος πίσω από τους εμβληματικούς ρόλους
Με την πρώτη του σοβαρή εμφάνιση στο σινεμά του Τζιν Χάκμαν- το εμβληματικό «Μπόνι και Κλάιντ» του Άρθουρ Πεν το 1967 καταφέρνει να κλέψει την παράσταση από τους πιο λαμπερούς και γοητευτικούς συμπρωταγωνιστές του Γουόρεν Μπίτι και Φέι Νταναγουέι. Μάλιστα με το ρόλο του Μπακ, του μεγάλου αδερφού του Κλάιντ Μπάροου που υποδυόταν ο Γουόρεν Μπίτι, μπαίνει στις οσκαρικές υποψηφιότητες και διεκδικεί το βραβείο β αντρικής ερμηνείας αλλά το χάνει από τον Τζορτζ Κένεντι («Ο μεγάλος δραπέτης»). Ο γεννημένος στις 30 Ιανουαρίου 1930 Γιουτζίν (κράτησε το δεύτερο μισό του ονόματός του) Χάκμαν, θα είναι στην προεφηβική ηλικία όταν βιώσει το οδυνηρό χωρισμό των γονιών του που θα τον στιγματίσει για πολύ καιρό και σπανίως θα αναφέρεται σε αυτόν. «Προτιμώ να μην μιλώ για τα προσωπικά μου» θα δικαιολογείται κάθε φορά που κάποιος επίμονος δημοσιογράφος θα προσπαθεί να του αποσπάσει κάποια πληροφορία για τον ιδιωτικό του βίο.
Στα 16 του, κρύβοντας την αληθινή ηλικία του, κατατάσσεται στον αμερικανικό στρατό και ταξιδεύει για τα επόμενα τέσσερα-πέντε χρόνια σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με την υποκριτική θα κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού και θα προσπαθήσει ανεπιτυχώς να γίνει δημοσιογράφος. Τελικά θα ασχοληθεί με την υποκριτική και στη σχολή της Καλιφόρνια που φοιτά το 1957, γνωρίζει και γίνεται φίλος με τον νεαρό Ντάστιν Χόφμαν. Οι δύο συγκάτοικοι θα αποφασίσουν να κυνηγήσουν με μανία το όνειρο τους ταξιδεύοντας στην άλλη άκρη της Αμερικής και τη Νέα Υόρκη, όπου το Μπρόντγουεϊ έχει τη φήμη να ανοίγει τις πόρτες του σε νέους καλλιτέχνες. Μαζί τους στο καθοριστικό ταξίδι προς την ανατολή θα βρεθεί ακόμη ένας εκκολαπτόμενος ηθοποιός ονόματι Ρόμπερτ Ντιβάλ.
Η καθοριστική γνωριμία για τον Χάκμαν είναι εκείνη με τον Γουόρεν Μπίτι που εντυπωσιάζεται από το ταλέντο του όταν παίζουν μαζί στο «Lilith», την τελευταία ταινία του Ρόμπερτ Ρόσεν το 1964. Ο Μπίτι θα τον συστήσει στον Πεν για το «Μπόνι και Κλάιντ» κι έτσι ανοίγει ο δρόμος στον Χάκμαν για μια εντυπωσιακή καριέρα η οποία κράτησε σχεδόν 40 χρόνια και μέτρησε περίπου 80 ταινίες. Πάντως οι περισσότερες από αυτές ήταν χωρίς ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Αυτό συνέβη επειδή αρκετές από τις επιλογές του Χάκμαν είχαν ως βασικό κριτήριο τις αμοιβές που θα λάμβανε. Έτσι απέρριψε τις προτάσεις για τα κλασικά πλέον «Η φωλιά του κούκου» και «Αποκάλυψη τώρα» επειδή έκρινε ότι οι οικονομικές προτάσεις που του έγιναν ήταν χαμηλές ενώ δεν είναι γνωστός ο λόγος για τον οποίο δεν υποδύθηκε τον Χάνιμπαλ Λέκτορ στην «Σιωπή των αμνών». Παρότι ήταν η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη Τζόναθαν Ντέμι για το ρόλο του κανίβαλου ψυχιάτρου, τον Χάνιμπαλ ερμήνευσεε τελικά ο Άντονι Χόπκινς, κερδίζοντας έτσι το πρώτο του όσκαρ.
Από τα μέλη της Ακαδημίας πάντως δεν πρέπει να είχε παράπονο ο Χάκμαν καθώς τον πρότειναν 5 φορές για το όσκαρ, το οποίο κατέκτησε τις 2 από αυτές. Η πρώτη ήταν το 1971 για τη συναρπαστική ερμηνεία του βρώμικου μπάτσου Τζίμι «Ποπάι» Ντόιλ στην αστυνομική περιπέτεια του Φρεντ Τσίνεμαν «Ο άνθρωπος από την Γαλλία». Το δεύτερο όσκαρ του ήρθε 21 χρόνια μετά για το πεσιμιστικό γουέστερν του Κλιντ Ίστγουντ «Οι ασυγχώρητοι» όπου υποδύθηκε τον αδίστακτο σερίφη και πρώην πιστολέρο Λιτλ Μπιγκ Ντάγκετ.
Το χαρακτηριστικό με τις ερμηνείες του Χάκμαν είναι πως με το πέρασμα των χρόνων γινόταν όλο και καλύτερος ηθοποιός, ξεχωρίζοντας ακόμη και σε μέτρια φιλμ ή απέναντι σε υπέρλαμπρους σταρ («Κέβιν Κόστνερ», «Μάρλον Μπράντο», «Γουίλ Σμιθ», «Τομ Κρουζ» κ.α.). Παραδόξως όμως η κορυφαία ερμηνεία του δόθηκε στα μέσα των 70ς. Η απίστευτα μοντέρνα ακόμη και σήμερα «Συνομιλία» του Φράνσις Φορντ Κόπολα γυρίστηκε την ίδια χρονιά με τον «Νονό 2». Το 1974 ο Χάκμαν είναι 44 ετών και αρκετά ώριμος για να διαχειριστεί το χαρακτήρα ενός μονόχνωτου και εσωστρεφή άντρα που ειδικεύεται στις ιδιωτικές παρακολουθήσεις. Στον αντίποδα του επικού «Νονού» ο Κόπολα μοιάζει να αναζητά της ανεπαίσθητες λεπτομέρειες ενός ήρεμου, τζαζ αριστουργήματος που καταγγέλλει τους μηχανισμούς κατάργησης της ιδιωτικότητας με πρόσχημα μια υπόθεση που «φωτογραφίζει» έντεχνα την ηθική και πολιτική διάσταση του σκανδάλου Γουοτεργκέιτ. Η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία γίνεται σύμβολο ενός κόσμου που βρίσκεται σε διαρκή παρακμή. Χάρη στην δεξιοτεχνία του Κόπολα αλλά και την πολυδιάστατη ερμηνεία του πανύψηλου (1,87 μ) Χάκμαν το φιλμ αποκτά διαστάσεις σύγχρονης τραγωδίας. Η ερμηνεία του μάλιστα αποθεώνεται καθώς προσδίδει στον χαρακτήρα του σπεσιαλίστα στις παρακολουθήσεις Χάρι Κόουλ, την τραγική συνειδητοποίηση ότι είναι αδύναμος να ορίσει τη μοίρα του που είναι ελεγχόμενη από δυνάμεις οι οποίες τον ξεπερνούν.
Κι ενώ μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία ο Τζιν Χάκμαν μετατρέπεται σε αξεπέραστο ρολίστα που πειραματίζεται διαρκώς -τι θαυμάσια ερμηνεία έδωσε επίσης στο «Σκιάχτρο» του Τζέρι Σάντζμπεργκ το 1973 ως άστεγος δίπλα στον Αλ Πατσίνο!- οι επόμενες επιλογές του θα στραφούν σε πιο ασφαλείς εμπορικές ταινίες με ισχνό καλλιτεχνικό προφίλ. Οι εξαιρέσεις σε αυτή την λιγότερο γόνιμη περίοδο των 20- 25 ετών είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού («Ο Μισισιπής καίγεται» όπου αποκτά την τέταρτη οσκαρική υποψηφιότητα του, «Φίρμα», «Crimson Tide», «Μια άλλη γυναίκα»).
Η τελευταία σημαντική εμφάνιση του είναι στην «Οικογένεια Τένενμπαουμ», τη δεύτερη μόλις ταινία του Γουές Άντερσον που γυρίστηκε το 2001, μια απολαυστική μαύρη κωμωδία όπου ο Χάκμαν αποδεικνύει ότι διέθετε απαράμιλλο κωμικό ταμπεραμέντο. Κάποιοι ίσως να διαφωνήσουν θεωρώντας ως τελευταία καλή του ταινία τους «Ένορκους» του 2003. Σε αυτό το φιλμ του Γκάρι Φλέντερ («Οι ωραίοι δεν χορεύουν στο Ντένβερ») που είναι το προτελευταίο της καριέρας του θα συμπρωταγωνιστήσει για μία και μοναδική φορά με τον κολλητό του Ντάστιν Χόφμαν.
Δεν διακρίνεται μόνο για τη διεισδυτική κοινωνικοπολιτική ματιά του και τη μυθιστορηματική αφηγηματική στιβαρότητά του, αλλά και για τα συναισθήματα στις ταινίες του
13°
