Λούλα LeBlanc: Ατόφιος ρομαντισμός διά χειρός Στέργιου Πάσχου

Η Μαργαρίτα, η έφηβη εγγονή του Αλέκου, παρότι τον αγαπούσε, αρνείται πεισματικά να πάει στην κηδεία του. Τη μέρα που ο Αλέκος κηδεύεται και οι γονείς της απουσιάζουν, η Μαργαρίτα προσκαλεί κάποιους φίλους στο σπίτι της για ένα μικρό πάρτι.

Η τρίτη ταινία του Στέργιου Πάσχου («Άφτερλωβ», «Ο τελευταίος ταξιτζής») είναι ουσιαστικά ένα δίπτυχο. Στη μία ιστορία παρακολουθούμε την αψυχολόγητη αντίδραση της νεαρής Μαργαρίτας και στην άλλη γινόμαστε μάρτυρες μιας συγκινητικής ιστορίας (λίγο πριν πεθάνει ο ηλικιωμένος Αλέκος πηγαίνει σε συγκέντρωση φίλων που γιορτάζουν τα γενέθλια της αγαπημένης του Λούλας, που ήταν ο πρώτος έρωτάς του) με απρόσμενη εξέλιξη. Ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τις δύο ιστορίες είναι ένας αγνός και ακαταμάχητος ρομαντισμός που φέρνει τις ζωές παππού και εγγονής σε μια τρυφερή σύνδεση αλλά και σε μια αντιθετική ανάγνωση του χρόνου. Του χρόνου που σημαδεύεται από επιλογές και αποφάσεις πάνω στις οποίες θα χτιστεί αυτό που αποκαλούμε «ζωή». Η ειλικρινής ματιά του σκηνοθέτη πάνω στο θέμα του και η τρυφερότητα με την οποία αγκαλιάζει τους ήρωές του (εξαίρετοι όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί) κάνουν τη «Λούλα» μια λυρική αλλά και ταπεινή –και γι’ αυτό τον λόγο θελκτική– δημιουργία.