Κινηματογραφος

Ο δεξιοτέχνης σκηνοθέτης Μάικλ Κίτον και «Το χρέος του εκτελεστή»

Μια αθόρυβη, ανθρώπινη και σοφιστικέ ταινία για τις λάθος επιλογές και τον χαμένο χρόνο

Κωνσταντίνος Καϊμάκης
ΤΕΥΧΟΣ 909
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Το χρέος του εκτελεστή: Κριτική για την ταινία του Μάικλ Κίτον, με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τους Τζέιμς Μάρσντεν, Σούζι Νακαμούρα, Αλ Πατσίνο κ.ά.

Ο μεσήλικας Τζον Νοξ είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος που πάσχει από μια σπάνια και επιθετική μορφή άνοιας. Στις λίγες βδομάδες ζωής που του απομένουν, ο ήρωας θα προσπαθήσει να κλείσει όλες τις εκκρεμότητες με το παρελθόν και να τακτοποιήσει τα χρέη του. Όμως μια δουλειά ρουτίνας που αναλαμβάνει στραβώνει άσχημα και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ο γιος του (με τον οποίο έχει αποξενωθεί εδώ και χρόνια) εμφανίζεται ξαφνικά για να του ζητήσει βοήθεια για ένα ολέθριο λάθος που έκανε.

Το «Χρέος του εκτελεστή» είναι σκηνοθετημένο υποδειγματικά από τον Μάικλ Κίτον στη δεύτερη δουλειά του πίσω από την κάμερα μετά από 16 χρόνια («The Merry Gentleman», 2008). Ο σταρ μάλιστα υποδύεται με την απαραίτητη εσωστρέφεια τον πρωταγωνιστή του φιλμ. Ο μεθοδικός Τζον Νοξ ακολουθεί αντίθετη ακριβώς πορεία από τον σαφώς πιο φασαριόζη και χάρτινο συνάδελφό του «Τζον Γουίκ» καθώς η ιστορία του είναι μια χαμηλότονη, μελαγχολική διαδρομή προς το σκληρό, απομυθοποιητικό φινάλε. Χωρίς εξάρσεις και με στιγμιότυπα ελάχιστης δράσης (και ακόμα λιγότερης βίας) το συνεπές «Χρέος του εκτελεστή» παρ’ ότι δεν αρνείται τα κλισέ του είδους, καταφέρνει να γίνει ένα πειστικό και χαμηλότονο αστυνομικό θρίλερ, με έντονο νουάρ χαρακτήρα. Το πιο ελκυστικό στοιχείο του σχετίζεται με την προσωπική ιστορία του Νοξ. Ενός άντρα ευφυή μεν αλλά και παραδομένου στις αδυναμίες και τις εμμονές του. Εμμονές που παρότι δεν σχετίζονται με κάποια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, εξηγούν πολλές από τις άστοχες επιλογές του σπουδαγμένου άντρα με τα δύο ντοκτορά, ο οποίος κάποια στιγμή «παραδόθηκε» στην πραγματική του φύση. Όμως στο ψαγμένο σενάριο του Ντάστιν Πουαριέ, εντοπίζονται κι άλλα καλούδια: η σχέση του Νοξ με τον μέντορά του (ο Αλ Πατσίνο σε φάση αυτόματου πιλότου, αλλά και με εκλάμψεις που αναδεικνύουν την πραγματική στόφα του), το δίπολο πατέρα γιου που αποτελεί τη βάση της πικρής ιστορίας που έχει περισσότερο ψαχνό από ό,τι αρχικά νομίζαμε, το διακριτικό χιούμορ που σχολιάζει εύστοχα σημεία των καιρών και ειδικά το κίνημα #metoo μέσω των απολαυστικών στιχομυθιών μεταξύ της υπεύθυνης ντετέκτιβ της αστυνομικής έρευνας και του υφισταμένου της κ.λπ. Όλα τα παραπάνω μετατρέπουν το φιλμ σε μια απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη κι όχι σε ένα ακόμη φιλμ για πληρωμένους εκτελεστές που θέλουν να ξεφύγουν σχηματικά και άγαρμπα από το πεπρωμένο τους. Το πιστεύετε ή όχι, το επιδέξιο «Χρέος του εκτελεστή» είναι μια αθόρυβη, ανθρώπινη και σοφιστικέ ταινία για τις λάθος επιλογές και τον χαμένο χρόνο.