Σε ένα μικρό εξοχικό στη Βαλτική θάλασσα συγκεντρώνονται τέσσερις νέοι. Οι ανώδυνες και σχετικά ξένοιαστες μέρες τους διακόπτονται απότομα όταν το κοντινό δάσος αρπάζει φωτιά.
Υπάρχει μια αδιόρατη ένταση από την αρχή του φιλμ που προκαλεί μια αίσθηση ανησυχίας στον θεατή. Παλιοί και νέοι φίλοι προσπαθούν από την πρώτη στιγμή να μάθουν ο ένας τα χούγια του άλλου, αλλά οι μικρές σπίθες που θα ανάψουν μεταξύ τους θα μετατραπούν γρήγορα σε μια καταστροφική πυρκαγιά (κυριολεκτική αλλά και μεταφορική) που θα αφήσει μόνο «αποκαΐδια». Μετά από την «Undine» που χρησιμοποιούσε το υδάτινο στοιχείο για να μεταφέρει τον προβληματισμό του σκηνοθέτη γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, ένα ακόμη στοιχείο της φύσης αποκτά ρόλο πρωταγωνιστή. Η φωτιά που πυρώνει την καλλιτεχνική δημιουργία αλλά και η φωτιά που αναδεικνύει τα ερωτικά συναισθήματα, τη ζήλεια και τις ανασφάλειες μεταξύ των μελών της παρέας. Το ερωτικό γαϊτανάκι που στήνεται γύρω της έχει τη λογική του συγκρουσιακού χαρακτήρα ανάμεσα στους διαφορετικούς τύπους, αλλά σε μια δεύτερη ανάλυση δηλώνει πως κάτω από την επιφάνεια αυτού του δράματος χαρακτήρων κρύβεται μια επικείμενη οικολογική καταστροφή, με πολλαπλό συμβολισμό.
Αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο την κλειστοφοβική φωτογραφία και τον απόκοσμο ήχο, δημιουργούν μια στιβαρή ατμόσφαιρα απειλής, που πηγάζει από το σκοτεινό δάσος
