Κινηματογραφος

Spider-Man «Ακροβατώντας στο αραχνο-σύμπαν»: Στα δίχτυα της αράχνης

Κριτική για την ταινία των Χοακίμ Ντος Σάντονς, Κεμπ Πάουερς, Τζάστιν Κ. Τόμπσον

Κωνσταντίνος Καϊμάκης
ΤΕΥΧΟΣ 874
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Κριτική για την ταινία «Spider-Man "Ακροβατώντας στο αραχνο-σύμπαν"» των Χοακίμ Ντος Σάντονς, Κεμπ Πάουερς, Τζάστιν Κ. Τόμπσον με τις φωνές των Σαμέικ Μουρ, Χέιλι Στάινφελντ, Τζέικ Τζόνσον, Ίσα Ρέι, Ντάνιελ Καλούγια, Τζέισον Σγουόρτσμαν 

Ο νεαρός Μάιλς, έχοντας αποδεχτεί πλήρως την ταυτότητα του σούπερ ήρωα, ταξιδεύει με την Γκουέν Στέισι στο αραχνο-σύμπαν. Εκεί θα συναντηθεί με κάποιους Spider-Men από άλλες διαστάσεις που έχουν αποστολή να κρατούν αλώβητο το σύμπαν τους από καταστροφικές ανωμαλίες. Όμως μια τέτοια ανωμαλία θα προκαλέσει άθελά του ο Μάιλς.

Η συνέχεια ενός από τα πιο θεαματικά και πρωτότυπα animation των τελευταίων ετών κινείται σε ρυθμούς αντίστοιχους. Το 2018 το «Spider-Man: Μέσα στο αραχνο-σύμπαν» ήταν μια μεταμοντέρνα ματιά στον μύθο του Spider-Man που βραβεύτηκε με το όσκαρ καλύτερου animation. To σίκουελ προχωρά την ιστορία σε νέα επίπεδα τόσο για τα εντυπωσιακά γραφικά του όσο και για την ανάπτυξη του πιο ψαγμένου και ενήλικου σεναρίου. Το νέο φιλμ ίσως και να ξενίσει τους φανατικούς του μαρβελικού ήρωα ως προς το πώς διαχειρίζεται την επόμενη μέρα του Μάιλς – που θυμίζουμε δεν είναι ό ένας και μοναδικός Spider-Man αλλά ένας από τους πολλούς. Κι όπως τελείωνε το προηγούμενο φιλμ με τις ευχαριστίες στον Σταν Λι ο οποίος μας «χάρισε την ευκαιρία να πιστέψουμε στην ύπαρξη των πολλών ηρώων» που ίσως να κρύβονται στη διπλανή πόρτα του γείτονα ή ακόμη και μέσα μας, έτσι και το νέο φιλμ υπερθεματίζει της θεωρίας αυτής. Εδώ όμως γεννιούνται και οι πρώτες γκρίζες ζώνες ή οι αμφιβολίες, αν προτιμάτε, για τη θέση των υπερηρώων στη σύγχρονη εποχή. Η ευθύνη της δύναμης, η έννοια της συλλογικής προσπάθειας και το ηθικό δίλημμα της θυσίας –ο Μάιλς βρίσκεται αντιμέτωπος ίσως για πρώτη φορά με το βάρος μιας αξεπέραστης απώλειας– είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που καθορίζουν όχι μόνο τη νέα ταυτότητα των ηρώων αλλά και τη γραμμή πλεύσης της νέας ιστορίας. Η σκηνοθετική τριπλέτα πάντως δεν επιχειρεί να φτιάξει ένα πολιτικό μανιφέστο (αν και υπάρχουν αντικαπιταλιστικές νύξεις καθώς και η διακριτική παρουσία του αναρχικού Spider-Man που βρίσκεται στη σκιά των υπολοίπων και παραιτείται όταν διαπιστώνει ότι η κατάσταση ξεφεύγει), αλλά μια αρκετά σκοτεινή πτυχή του δημοφιλή ήρωα που βιώνει μια αρκετά επώδυνη κρίση ταυτότητας. Η δραματική διάσταση του σεναρίου αγγίζει εδάφη πρωτόγνωρης για το είδος εσωστρέφειας και υπαρξιακής αγωνίας, αλλά ευτυχώς το θέαμα δεν χαρακτηρίζεται από σοβαροφάνεια ή αμετροέπεια. Υπάρχουν σεκάνς που το γέλιο  χαρίζεται απλόχερα και σαρκαστικά, ενώ σε κάποια στιγμιότυπα το θέαμα αγγίζει το τέλειο. Επίσης, η ευφάνταστη αφήγηση αντλεί έμπνευση όχι μόνο από χάρτινα καρέ αμέτρητων κόμικ του Ανθρώπου Αράχνη αλλά κι από τις πρώτες ταινίες της σειράς του Σαμ Ράιμι κι όχι μόνο. Το δε φινάλε, ανοιχτό και απρόσμενο, ουσιαστικά μας προετοιμάζει για ένα επικό κλείσιμο που αναμένεται να έρθει με το επόμενο φιλμ «Spider-Man: Beyond the Spider-Verse» όταν θα βγει στις αίθουσες το 2024.