Κριτική για την ταινία «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα με πρωταγωνιστές τους Ναταλία Σουίφτ, Ζαχαρίας Γουέλα, Αφροδίτη Καποκάκη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Μάριο Μπανούσι, Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης, Γιάννης Τομάζος
Δέκα νεαροί φίλοι κλεισμένοι σε μια εξοχική κατοικία φιλοσοφούν, παίζουν, ερωτεύονται, γελάνε, κλαίνε. Η καθημερινότητά τους κυλάει ομαλά και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, μετά από μια όμορφη αρχή συνήθως ακολουθεί ένα σκληρό και διδακτικό τέλος.
Ο Νίκος Πάστρας στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του που γύρισε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ρίχνει κλεφτές ματιές στο παρελθόν και τη χρυσή eight-ίλα. Η αίσθηση μιας νέας «γλυκιάς συμμορίας» (το καλτ αριστούργημα του Νίκου Νικολαίδη) κυριαρχεί σε κάθε πλάνο του φιλμ. Εκείνο που αλλάζει στην καταγραφή της σύγχρονης νεανικής επαναστατικότητας είναι η νέα οπτική. Τα «Μπάσταρδα», παρά την αχίλλειο πτέρνα τους (η απουσία μια κεντρικής ιδέας αποδυναμώνει το φιλμ), διαθέτουν όχι μόνο τη φρεσκάδα αλλά και τον τσαμπουκά να διατυπώσουν ένα λόγο αυθεντικό και ενστικτώδη γύρω από την έννοια της ελευθερίας που καταφέρνει να μας κερδίσει. Καθοριστική και η συνδρομή των μουσικών επιλογών που κυμαίνονται από το κλασικό θέμα του Χατζηνάσιου στη «Γλυκιά συμμορία» μέχρι τα τραγούδια του Mazoha. Αργυρός Αλέξανδρος στο τμήμα Film Forward του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και δύο υποψηφίοτητες Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου: πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και καλύτερης μουσικής.
