Κριτική για την ταινία «Σιμόν Βέιλ "Η γυναίκα του αιώνα" » του Ολιβιέ Νταάν με πρωταγωνιστές τους Έλσα Ζιμπερσάιν, Ελοντί Μπουσέ, Ολιβιέ Γκουρμέ
Η ιστορία της Σιμόν Βέιλ μέσα από τα πιο σημαντικά πολιτικά και ιστορικά γεγονότα του 20ού αιώνα.
Ο άνισος σκηνοθέτης Ολιβιέ Νταάν (του δυνατού «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» για τη ζωή της Εντίτ Πιάφ, αλλά και του μετριότατου «Η Γκρέις του Μονακό») υπογράφει μια ακόμη βιογραφία. Με αφηγηματική συνέπεια, τεκμηριωμένη ματιά και δυνατές (στα όρια του μελό οι στιγμές που η συναρπαστική ζωή της Βέιλ σημαδεύεται από αναπάντεχες απώλειες) σεκάνς ο Νταάν σπάει τον χρόνο σε τρεις κυρίως περιόδους που τη Βέιλ υποδύονται αντίστοιχες ηθοποιοί. Η ιστορία ξεκινά από την παιδική ηλικία της ηρωίδας στη Νίκαια των 30s, όπου τη βλέπουμε να διαβάζει συνεχώς, και καταλήγει σε ένα συγκινητικό αποχαιρετισμό. Ενδιάμεσα η απίστευτη διαδρομή της δυναμικής Γαλλοεβραίας που επιβίωσε από το Άουσβιτς, έγινε η πρώτη δικαστής στη Γαλλία –η οποία αναμόρφωσε μάλιστα το σωφρονιστικό ζήτημα– και κατάφερε, μεταξύ άλλων, να καταργήσει ως υπουργός Υγείας τον απάνθρωπο νόμο των αμβλώσεων, παρουσιάζεται σαν μια αέναη πάλη με το πατριαρχικό καθεστώς και τα ξεπερασμένα στερεότυπα που είχαν διαρκώς τη γυναίκα στο περιθώριο.
22°
