Ο Μπο φοβάται: Ψυχεδέλεια χωρίς ψυχή διά χειρός Άστερ

O Μπο Γουάσερμαν που πάσχει από αμέτρητες φοβίες ζει μόνος σε διαμέρισμα που βρίσκεται σε μια εφιαλτική γειτονιά. Οι τελευταίες συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή του έχουν σκοπό να τον βοηθήσουν να βρει το θάρρος για να ταξιδέψει στο πατρικό του όπου τον περιμένει η μητέρα του. Όμως τα πράγματα παίρνουν απρόσμενη τροπή μετά από το άκουσμα μιας τραγικής είδησης.

Από τους πιο ενδιαφέροντες κινηματογραφικούς σκηνοθέτες του μεταφυσικού τρόμου ο Άρι Άστερ («Η διαδοχή», «Μεσοκαλόκαιρο») που εδώ επιχειρεί μια πιο ιδιοσυγκρασιακή (και μάλλον προσωπική) δουλειά που φλερτάρει κυρίως με το υπαρξιακό χάσιμο. Όχι πως δεν έχει κάποιες ιδέες το φιλμ που επιχειρεί να γίνει μια παραβολή πάνω στη σχέση ζωής και τέχνης, όμως είναι υπερφίαλο και σχηματικό, χωρίς να βρίσκει τον πραγματικό στόχο του. Η ταινία αρκείται σε σκόρπιες μεγαλόσχημες σεκάνς κι όχι στη διατύπωση ενός ενιαίου ουσιαστικού σχολίου. Κι όμως η αρχή δεν προϊδέαζε για κάτι τέτοιο. Η εναρκτήρια σεκάνς με τη γέννηση του Μπο είναι κομμάτι ανθολογίας και σε συνδυασμό με το ανίερο χιούμορ του πρώτου μισού ανοίγουν την όρεξη για σπουδαία πράγματα. Ωστόσο, η συνέχεια είναι σχεδόν καταστροφική. Παρά την αναμενόμενα άψογη ερμηνεία του Φίνιξ και τις ενδιαφέρουσες αφηγηματικές βινιέτες (κόμικ, θέατρο, εικαστικό σχέδιο) στην πορεία του ήρωα, το αφελές ψυχεδελικό αποτύπωμα του φιλμ, μας άφησε παγερά αδιάφορους. Η ναρκισσιστική σκηνοθετική βιρτουζιτέ και το άστοχο, κραυγαλέο φινάλε αποτελείωσαν το φιλμ.