Κριτική για την ταινία «Joyland» του Σαΐμ Σαντίκ, με πρωταγωνιστές τους Αλίνα Καν, Αλί Τζουνέτζο, Ραστί Φαρούκ, Σαρβάτ Γκιλανί
Καθώς ένα ακόμη μωρό φτάνει στους κόλπους της οικογένειας Ράνα, ο νεότερος από τους άνδρες της φαμίλιας πιάνει δουλειά σε ένα ερωτικό χοροθέατρο. Εκεί θα ερωτευτεί μια δυναμική τρανς τραγουδίστρια και χορεύτρια.
Ένα ανεπιτήδευτο, γλυκόπικρο queer δράμα (με βασικό θέμα την ερωτική επιθυμία) που αποτυπώνει έξυπνα όχι μόνο το χρονικό ενός απαγορευμένου love story, αλλά και την πυροδότηση συναισθημάτων και επιθυμιών για σεξουαλική επανάσταση όλων των μελών της πρωταγωνίστριας οικογένειας, με αφορμή την προαναφερθείσα ερωτική περιπέτεια. Η ιδιαιτερότητα στη γραφή του πρωτοεμφανιζόμενου Σαΐμ Σαντίκ από το Πακιστάν είναι πως διαθέτει μια ζωογόνα αφηγηματική χάρη (ενισχυμένη με πολλά χρώματα και απολαυστικά χορευτικά ενσταντανέ) που επιτρέπει στην ταινία να μην γίνει ούτε για μια στιγμή μελό. Ακόμη και στις σκηνές όπου τα κλισέ της κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας (η θέση της γυναίκας στο πατριαρχικό Πακιστάν, η περιθωριοποίηση της τρανς κοινότητας κ.ά.) απειλούν να κάνουν φασαριόζικη είσοδο στο φιλμ. Ο σκηνοθέτης δεν χάνει στιγμή την αίσθηση του μέτρου και της καθαρής –και αισιόδοξης– ματιάς πάνω στην αυτοβιογραφική ιστορία του. Πρόκειται για την πρώτη ταινία από το Πακιστάν που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών, κερδίζοντας μάλιστα τον Queer Χρυσό Φοίνικα. Επίσης αποτελεί την πρόταση του Πακιστάν για τα διεθνή Όσκαρ.
