Κριτική ταινίας: Black Panther «Wakanda Forever»

Ύστερα από τον θάνατο του βασιλιά Τ'Τσάλα, η Γουακάντα προσπαθεί να κλείσει τις πληγές της. Καθώς η στολή του Black Panther παραμένει κενή, η Βασίλισσα Ραμόντα και η πριγκίπισσα Σούρι ψάχνουν να βρουν εναλλακτικές μεθόδους αντιμετώπισης των νέων εχθρών που καταφθάνουν από τη θάλασσα.

Απόλυτα προσαρμοσμένη στην απώλεια του αδικοχαμένου Τσάντγουικ Μπόουζμαν η συνέχεια του «Black panther» ακολουθεί πιστά το ύφος και τις ιδέες του φιλμ του 2018 που είχε πάλι σκηνοθετήσει ο Ράιαν Κούγκλερ («Creed»). Αυτή τη φορά το στοιχείο της γυναικείας ενδυνάμωσης είναι εντονότερο και μετατοπίζει το κέντρο βάρους της ιστορίας σε πιο γόνιμα πεδία γύρω από την επόμενη μέρα. Η γυναικεία ηγεμονία που αναμένεται να διαδεχτεί το τέλος της πατριαρχίας καλείται να πάρει θέση ως προς τις προτεραιότητες που θα βάλει και κυρίως στο ποια απάντηση θα δώσει στο δίλημμα «συγχώρεση ή εκδίκηση». Δεν είναι κακό το σίκουελ του Κούγκλερ, ακόμη κι όταν προβλέπεις με ακρίβεια την συμβατική πλοκή του. Διαθέτει πάντως μερικές εμπνευσμένες σκηνές μάχης, ποτισμένες με εικαστική μεγαλοπρέπεια και μια ποιητική πινελιά που πηγάζει από την ανάγκη της Marvel να δώσει τέλος στον κατήφορο που βρίσκεται τελευταία το υπερηρωικό της σύμπαν.