Κριτική ταινίας: Black Adam

Πριν από 5.000 χρόνια, στο αρχαίο Κάντακ, ένας σκλάβος αποκτά θεϊκές δυνάμεις τις οποίες όμως χρησιμοποιεί για εκδίκηση, με συνέπεια να οδηγηθεί σε αιώνια φυλάκιση από τους πρώην ευεργέτες του. Η απελευθέρωσή του στο σήμερα θα τον φέρει αντιμέτωπο με νέες δοκιμασίες που σχετίζονται με τη σύγχρονη σκλαβιά της γενέτειράς του.

Η προσπάθεια της DC να περάσει σε πεδία δράσης νέων υπερηρώων απεικονίζεται όχι μόνο στο ανέβασμα κατηγορίας ενός αντιήρωα χωρίς σημαντικές περγαμηνές, όπως είναι ο «Άνταμ με τα μαύρα ρούχα», αλλά και στην προφανή προετοιμασία μιας σειράς spin off από χαρακτήρες της ομάδας της Κοινωνίας της Δικαιοσύνης (βλέπε την ιστορία της Σάικλον η οποία απήχθη στα 15 της από σαλεμένο επιστήμονα) που λογικά θα έχουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον πρώην σκλάβο με την υπεράνθρωπη δύναμη. Αρκετά πειστική η μορφή του βλοσυρού Ντουέιν Τζόνσον ως «Black Adam», κάπως κουραστική η καταιγιστική δράση (που θα αγγίξει μάλλον τους έφηβους φαν του κόμικ), περιορισμένες οι κωμικές πινελιές του σεναρίου που πριμοδοτούν ένα ανάλαφρο υφάκι στην αφήγηση και πιασάρικη η ανατροπή λίγο πριν από το φινάλε που προσδίδει έναν πιο δραματικό τόνο πάνω στην ιστορία.