Η κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ «The Prom» στο Netflix με τους Μέριλ Στριπ, Νικόλ Κίντμαν, Τζέιμς Κόρντεν και Κέρι Ουάσινγκτον
Ο σκηνοθέτης Ράιαν Μέρφι («Glee», «American Horror Story») παραδίδει την πιο κατάλληλη στιγμή μια λαμπερή ταινία, παραγωγής Netflix, η οποία έκανε πρεμιέρα στην πλατφόρμα πριν λίγες μέρες. Το καστ πολλών αστέρων, εκτός από την τρεις φορές βραβευμένη με Όσκαρ Mέριλ Στριπ συμπληρώνουν η επίσης οσκαρική Νικόλ Κίντμαν, ο Τζέιμς Κόρντεν, η Κέρι Ουάσινγκτον και άλλοι γνώριμοι ηθοποιοί. Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ των δημιουργών Μάθιου Σκλαρ, Τσαντ Μπέγκελιν και Μπομπ Μάρτιν, που ανέβηκε στη Νέα Υόρκη το 2018.
Μια παρέα ξεχασμένων, εγωμανών ηθοποιών ταξιδεύουν στην Ιντιάνα για να βοηθήσουν την έφηβη Έμμα (Τζο Έλεν Πέλμαν) να πάει στον χορό του σχολείου με την κοπέλα της, μετά την απαγόρευση από τον σύλλογο γονέων και να τραβήξουν ξανά τα φώτα πάνω τους. To «The Prom» έχει δύο διακριτούς θεματικούς άξονες. Από τη μία, πρόκειται για μια ευφυή σάτιρα του κόσμου των celebrities και από την άλλη, εστιάζει στη μάχη που δίνει η έφηβη πρωταγωνίστρια να αντιμετωπιστεί ισότιμα από την κοινότητα του σχολείου μιας συντηρητικής κωμόπολης της «βαθιάς» Αμερικής, ως ανοιχτά gay.
Ερωτική επιστολή στο Broadway
Οι διάσημοι στην εποχή μας ψάχνουν απεγνωσμένα ένα σκοπό να υπηρετήσουν, «μια μικρή αδικία να διορθώσουν» - όπως λένε στην ταινία - για να παραμείνουν relevant σε μια πραγματικότητα που αδυνατούν να κατανοήσουν, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία όπως οι χαρακτήρες της Μέριλ Στριπ, της Νικόλ Κίντμαν και του Τζέιμς Κόρντεν. Ύστερα από μια σφαγιαστική κριτική για το νέο τους μιούζικαλ από τους New York Times, αποφασίζουν μετά από πολλά μαρτίνι να γίνουν «celebrity ακτιβιστές», για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Πραγματικά, βγαλμένο μέσα απ’ τη ζωή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και όχι μόνο.
O σκηνοθέτης Ράιαν Μέρφι στέλνει μια ερωτική επιστολή στο μιούζικαλ και τους ηθοποιούς, που τους χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ όταν τα πράγματα στενεύουν. Ο προοδευτικός διευθυντής του σχολείου (Keegan-Michael Key) αντιπροσωπεύει τον ιδανικό θεατή και εξομολογείται τραγουδιστά στη Meryl Streep, το είδωλό του, ότι «σε σένα βασιζόμαστε όταν η πραγματικότητα γίνεται πρωτόγνωρα τρομακτική, γι’ αυτό μην το βάζεις κάτω». Πρόκειται σίγουρα για μια εξαιρετικά επίκαιρη και απλή διατύπωση, εν μέσω πανδημίας, για τον κομβικό ρόλο του επαγγελματία καλλιτέχνη - η ουσία του μηνύματος κινημάτων, όπως το Support Art Workers.
Η επιλογή της Ιντιάνα και ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, Μάικ Πενς
Στο μέτωπο της συμπεριληπτικότητας, η ταινία μοιάζει ως πολύχρωμη απάντηση στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ. Μάλιστα, ο ξεχασμένος ηθοποιός Τρεντ Όλιβερ, που τον υποδύεται ο Άντριου Ράνελς, προσπαθεί να πάρει με το μέρος της Έμμας τους οπισθοδρομικούς εφήβους του σχολείου, τραγουδώντας «το να αγαπάς τον πλησίον σου ανατρέπει (=trumps) τα πάντα».
Για του λόγου το αληθές, οι δημιουργοί του μιούζικαλ που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ για μόλις εννέα μήνες - πριν εξασφαλίσει σε χρόνο μηδέν ο Μέρφι τα κινηματογραφικά δικαιώματα – τοποθέτησαν τη δράση στην Ιντιάνα, επειδή είναι ο τόπος καταγωγής του Μάικ Πενς. Είχαν, μάλιστα, απευθύνει προσωπική πρόσκληση στον αντιπρόεδρο του Τραμπ, ο οποίος έχει εκφραστεί αρκετές φορές κατά των θέσεων της LGBTQ κοινότητας, να παραστεί στην παράσταση, Όχι μόνο δύο κόσμοι, αλλά και δύο διακριτά στερεότυπα – αυτό του συντηρητικού των μεσοδυτικών πολιτειών και του φιλελεύθερου από τη Νέα Υόρκη, την Καλιφόρνια, το Σαν Φρανσίσκο – συγκρούονται. Όταν οι θεατρίνοι καταφτάνουν στη συνέλευση του συλλόγου γονέων που «δικάζει» την Έμμα για τον σεξουαλικό της προσανατολισμό, συστήνονται ως liberal Νεοϋορκέζοι.
Το feel-good σινεμά το 2020
Το «The Prom» στέκεται ως η χαρακτηριστική, ανάλαφρη ταινία του 2020: ευχάριστη, αισιόδοξη ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά, με προοδευτική ατζέντα υπέρ του inclusivity και της LGBTQ κοινότητας. Η ταινία πάσχει κυρίως όσον αφορά την πειστικότητα της εξέλιξης του σεναρίου. Ειδικά, στο φινάλε δίνονται υπερβολικά εύκολες λύσεις και αρκετοί χαρακτήρες ακολουθούν μη πιστευτούς δρόμους. Παρά τον διδακτισμό σε σημεία, διαθέτει πολλές σπαρταριστές στιγμές, όταν το χιούμορ παίρνει κεφάλι και οι χαρακτήρες αυτοσαρκάζονται. Το μεγαλύτερο προσόν της είναι τα μουσικά μέρη που εκτελούνται με μεγάλη μαεστρία από ηθοποιούς και χορευτές, ενώ η Μέριλ Στριπ και η Νικόλ Κίντμαν είναι απολαυστικές.
Το «The Prom» πετυχαίνει περισσότερο ως μια αυτοαναφορική, λαμπερή ταινία για τη showbiz και τις ιλαροτραγωδίες της. Ως τρυφερή ιστορία για την αποδοχή της διαφορετικότητας έχει κάποια ψεγάδια, κυρίως λόγω των σεναριακών κλισέ, αλλά οι προθέσεις των δημιουργών του σίγουρα ήταν οι καλύτερες. Με λίγα λόγια, η προώθηση συγκεκριμένης θετικής ατζέντας - απόλυτα καλοδεχούμενης - γίνεται, σε στιγμές, εις βάρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Το λυπηρό είναι ότι οι Μάικ Πενς αυτού του κόσμου μάλλον δεν θα δουν την ταινία και ο Ράιαν Μέρφι είναι σα να απευθύνεται στους «ήδη προσηλυτισμένους».
Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα καλύτερο να δούμε στο lockdown από τη σπουδαία Μέριλ Στριπ να παίζει, να χορεύει και να τραγουδάει συγκλονιστικά.
12°
