Κριτική για την ταινία «Wild Rose» του Τομ Χάρπερ με τους Τζέσι Μπάκλι, Σόφι Οκενόντο, Τζούλι Γουόλτερς
Η Ρόουζ Λιν Χάρλεν, τραγουδίστρια κάντρι από τη Γλασκώβη, έχει μόνο ένα όνειρο στη ζωή της. Να πάει στο Νάσβιλ του Τενεσί, την πατρίδα της κάντρι και του Grand Ole Opry, της Ryman και του μουσείου του Τζόνι Κας. Όμως υπάρχουν μερικές αντικειμενικές δυσκολίες για την πραγματοποίηση του ταξιδιού που θα τη φέρει πιο κοντά στο όνειρό της: έχει βγει μόλις από τη φυλακή, είναι άφραγκη και χωρίς δουλειά, ενώ πρέπει να αναλάβει τα δύο μικρά παιδιά που όσο ήταν στη στενή φρόντιζε η μητέρα της.
«Είμαι σαν τους διεμφυλικούς. Κανονικά θα έπρεπε να έχω γεννηθεί στην Αμερική αλλά βρέθηκα τυχαία στη Γλασκώβη». Η όλο ζωντάνια και χαρά Ρόουζ δεν αφήνει ένα τόσο τυχαίο γεγονός να μπει εμπόδιο στην πορεία που έχει χαράξει. Από την πρώτη κιόλας σκηνή της αποφυλάκισής της, που φοράει τις καουμπόικες μπότες πάνω από το ηλεκτρονικό βραχιόλι του εντοπισμού της και οι συγκρατούμενές της κραυγάζουν «είσαι η επόμενη Ντόλι Πάρτον» έως την αμήχανη επανένωση με τα ανήλικα παιδιά της (ναι, έχει γίνει μητέρα πολύ μικρή στα 18 της) είναι ηλίου φαεινότερον ότι στην ψυχή της Ρόουζ παλεύουν δύο αντίθετες δυνάμεις. Η πρώτη που της λέει να τα παρατήσει όλα και να δοθεί ολοκληρωτικά στο όνειρό της και η δεύτερη που την πιέζει να αλλάξει μυαλά και ζωή για το καλό των παιδιών της. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει και φυσική παρουσία που δεν είναι άλλη από τη μητέρα της (Τζούλι Γουόλτερς) που της υπενθυμίζει διαρκώς τις λάθος επιλογές της μέχρι τώρα ζωής της και την καλεί να αναλάβει τις ευθύνες της. Η σχέση μητέρας και κόρης είναι το βαρόμετρο μιας ιστορίας που δείχνει αληθινή και είναι απέραντα συγκινητική. Όμως ποτέ δεν γίνεται μελό και αυτό πιστώνεται τόσο στη ζεστή γραφή του Τομ Χάρπερ (εκ των σκηνοθετών του «Peaky Blinders» ο οποίος αμέσως μετά από το «Wild Rose» έκανε τους «Αεροναύτες» με τους Φελίσιτι Τζόουνς και Έντι Ρεντμέιν) όσο και στην απίστευτη ερμηνεία της χαρισματικής Τζέσι Μπάκλι του «Chernobyl». Η ιρλανδέζα τραγουδίστρια και ηθοποιός με τη βαριά προφορά και το χύμα στιλ δίνει μια παράσταση πολλών παρασήμων (έχασε το BAFTA από τη Ρενέ Ζελβέγκερ ελέω «Τζούντι» Γκάρλαντ) και κυριολεκτικά σαρώνει με την παρουσία της το ιδιότυπο αυτό μουσικό δράμα. Το πληθωρικό ταμπεραμέντο της δοκιμάζεται ουκ ολίγες φορές –η ανεύθυνη και επιπόλαια συμπεριφορά της στοχοποιείται όχι μόνο στις ατυχείς σκηνές με τα παιδιά της αλλά και σε πιο «ασήμαντα» περιστατικά όπως η κλοπή της τσάντας της στο τρένο για το Λονδίνο– αλλά στο τέλος γίνεται απόλυτα κατανοητό ότι έχει όλο το δίκιο με το μέρος της. Έχοντας τα κότσια να διεκδικήσει τελικά το όνειρό της αποκτά ταυτόχρονα το δικαίωμα να ζήσει με τον τρόπο που αξίζει κανείς να ζει.
13°
