Κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη για την ταινία «Στον λαβύρινθο (L' uomo del labirinto)» του Ντονάτο Καρίζι.
Ένα κορίτσι που είχε πέσει θύμα απαγωγής πριν από 15 χρόνια, ξυπνάει στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου χωρίς καμιά ανάμνηση του παρελθόντος. Δίπλα της κάθεται ο Δρ. Γκριν, ένας ψυχίατρος που ισχυρίζεται ότι θα τη βοηθήσει να επαναφέρει τη μνήμη της για να συλληφθεί ο απαγωγέας.
Ο ρόλος του profiler που μπαίνει στο μυαλό της κοπέλας ανήκει στον Χόφμαν, που έχει την ικανότητα να δώσει ακόμη και στις πιο ανεπαίσθητες σκηνές την ένταση που απαιτείται, ενώ ο Τόνι Σερβίλο είναι ο καταϊδρωμένος –ένας τρομερός καύσωνας βασανίζει τους ήρωες– ιδιωτικός ντετέκτιβ που είχε αναλάβει αρχικά την υπόθεση, απέτυχε και τώρα μετρά μόλις τους τελευταίους μήνες της ζωής του λόγω μιας καρδιακής πάθησης. Γεμάτο κλισέ, αναφορές σε διάσημα θρίλερ, ατμόσφαιρα και αφήγηση που σκοπό έχουν μόνο να εντυπωσιάσουν τον θεατή κι όχι να αφηγηθούν μια πειστική ιστορία, ο «Λαβύρινθος» του Καρίζι –κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός πετυχημένου συγγραφέα αστυνομικών βιβλίων– είναι μια τρύπα στο κενό. Λίγα πράγματα λοιπόν για ένα φιλμ που εκτυλίσσεται σε έναν αφηρημένο ιταλικό τόπο και με την εικονοποίηση του κακού να γίνεται με τον πλέον σχηματικό και αφελή (ο δολοφόνος με το σαλεμένο μυαλό που φορά μια στολή κούνελου είναι από τους πιο αποτυχημένους στην ιστορία κινηματογραφικού τρόμου) τρόπο. Κρίμα, ειδικά για τον Σερβίλο, που μετά από τόσες αλάνθαστες ερμηνείες εδώ καταγράφει το πρώτο αρνητικό πρόσημο της καριέρας του.
20°
