Κριτική ταινίας: Η Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ (Richard Jewell)

Ο Ρίτσαρντ Τζούελ ήταν ο φύλακας που ανακάλυψε ένα βομβιστικό μηχανισμό και ενημέρωσε άμεσα τις αρχές κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα το 1996 σώζοντας πολλές ζωές. Όμως μέσα σε λίγες μέρες έγινε από ήρωας ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος τρομοκράτης.

Η πραγματική ιστορία του Τζούελ εμπνέει τον Ίστγουντ σε άλλη μια παραβολή για τον ηρωισμό στην καθημερινότητα, αλλά και την αδικία που γεννιέται όταν ένας αθώος πολίτης στοχοποιείται από την αμερικανική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Η ταινία παρακολουθείται με ζωηρό ενδιαφέρον, καθώς ο Ίστγουντ γνωρίζει καλά τους μηχανισμούς του θεάματος και της στρωτής αφήγησης. Όμως στην «Μπαλάντα» του δείχνει κάπως αμήχανος τόσο απέναντι στον κεντρικό πρωταγωνιστή του, όσο και στο τι μετατρέπει κάποιον σε ήρωα. Η θεμιτή αμφισημία που συνοδεύει την πλοκή στο πρώτο μισό του φιλμ, δυστυχώς μετατρέπεται σε μια άτσαλη συρραφή κλισέ στο δεύτερο μέρος. Οι ερμηνείες, όπως σε κάθε ταινία του Ίστγουντ, είναι τουλάχιστον προσεγμένες (εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής Πολ Γουόλτερ Χάουζερ) με την Κάθι Μπέιτς στον ρόλο της αφελούς μητέρας του Τζούελ να δίνει μια δυνατή παράσταση λίγο πριν από το φινάλε, χάρη στην οποία έφτασε και μέχρι τις φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες. 

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ
Πρωταγωνιστούν: Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, Κάθι Μπέιτς, Σαμ Ρόκγουελ, Ολίβια Γουάιλντ