Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης κάνει την κριτική του για τις ταινίες της εβδομάδας 17- 23 Οκτωβρίου: Παράσιτα, Συνώνυμα, Maleficent: Η δύναμη του σκότους και Επικίνδυνες κυρίες
Η τετραμελής οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αν και όλοι είναι άνεργοι με μέλλον που δείχνει όχι μόνο αβέβαιο αλλά σχεδόν ζοφερό. Ο γιος της οικογένειας όμως καταφέρνει να βρει περιστασιακή δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων μαθημάτων αγγλικών στην κόρη την πλούσιας οικογένειας των Παρκ. Με αυτό τον τρόπο ένα σταθερό εισόδημα μπαίνει για πρώτη φορά στο σπίτι των Κιμ.
Όπως κι ο «Τζόκερ» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το ταξικό χάσμα που ανοίγει όλο και περισσότερο μεταξύ πλουσίων και φτωχών, παρομοίως τα αφοπλιστικά και άκρως διαπεραστικά «Παράσιτα» –ο φετινός Χρυσός Φοίνικας– μιλούν για τη μάστιγα μιας εποχής που βρίσκεται σε κρίσιμο πολιτικό σταυροδρόμι και για μια κοινωνική αδικία που δείχνει να μην έχει τέλος. Όμως σε αντίθεση με το κατάμαυρο σύμπαν του «Τζόκερ» εδώ συνυπάρχουν και οι δύο όψεις της ζωής. Το άσπρο και το μαύρο, τα οποία εντέλει τείνουν προς το γκρίζο, πολύ εύστοχα πηγαινοέρχονται μεταξύ των δύο σπιτικών και οικογενειών. Το κοινωνικό σινεμά με αντικείμενο την πάλη των τάξεων έχει υπηρετηθεί πιστά στις μέρες μας κυρίως μέσω των στρατευμένων ρεαλιστικών εικόνων του Λόουτς και των αδελφών Νταρτντέν. Ο νοτιοκορεάτης Τζουν Μπουν Χο παίρνει επάξια θέση δίπλα στους τρεις ευρωπαίους συναδέλφους του επιλέγοντας όμως μια άλλη σκοπιά. Στην ιστορία (που θυμίζει αρκετά το περσινό αριστούργημα «Κλέφτες καταστημάτων») ξανά μια οικογένεια μικροκομπιναδόρων ψάχνει να βρει τρόπους επιβίωσης. Στην άποψη του Ιάπωνα Χιροκάζου Κορε-έντα (ο οποίος είχε επίσης κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα το 2018) οι δεσμοί αίματος της «οικογένειας» αντικαθίστανται από σχέσεις ανάγκης. Στα φαινομενικά μόνο πιο ανάλαφρο «Παράσιτα» το δράμα θα βρει την κάθαρση μέσω του αίματος. Ο αλληγορικός πολιτικός στοχασμός του Μπουν Χο δεν σταματά να εκπλήσσει σε όλη τη διάρκεια των 130 λεπτών: από το γκροτέσκο στο θρίλερ κι από το δράμα στην κωμωδία, οι ανατροπές έρχονται με τον ρυθμό χιονοστιβάδας, προσδίδοντας στο φιλμ μια απολαυστική, σαρδόνια και εθιστική γοητεία. Ποτέ όμως δεν χάνει τον ταξικό προσανατολισμό της. Παρότι οι ρόλοι καλών-κακών σοφά εναλλάσσονται μεταξύ των δύο τετραμελών οικογενειών (οι χαρακτήρες χτίζονται μεθοδικά και με διακριτά στοιχεία, αν και βρίσκονται στο όριο της καρικατούρας) στα κρίσιμα ερωτήματα που εγείρει το σενάριο η αλήθεια προκαλεί τρόμο. Το βάρος και ο συμβολισμός στις λεπτομέρειες του υποδειγματικού σεναρίου του, δίνονται με παροιμιώδη απλότητα. Αρκεί να τονίσει ο πατέρας Κιμ στα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας τις ανέσεις των πλουσίων («είναι κι οι ίδιοι σαν τα καλοσιδερωμένα, ατσαλάκωτα ρούχα τους») ή να εκμυστηρευτεί ο Παρκ στη σύζυγό του ότι τον ενοχλεί η μυρωδιά του οδηγού του και πόσο τον εκνευρίζουν οι υπάλληλοί του που ξεπερνούν κάποια όρια. Αυτά τα όρια είναι που χωρίζουν τα παράσιτα από τα τσιμπούρια και τους θύτες από τα θύματα.
Ο Γιόαβ, ένας νεαρός Ισραηλινός, είναι αποφασισμένος να αποκηρύξει την εθνικότητά του και να γίνει Γάλλος. Φτάνοντας στο Παρίσι, εγκαταλείπει τη γλώσσα του και με τη βοήθεια ενός λεξικού προσπαθεί με κάθε τρόπο να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του.
Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του ικανότατου Ναντάβ Λαπίντ («The Kindergarten Teacher», «The policeman») κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Πρόκειται είναι ένα ιδιότυπο, αιχμηρό και γεμάτο τολμηρές, ριζοσπαστικές ιδέες φιλμ που χτίζεται πάνω σε έναν ατίθασο χαρακτήρα ο οποίος μοιάζει να έρχεται από τη Νουβέλ Βαγκ του ’60. Ακόμη κι ο πρωταγωνιστής Τομ Μερσιέ θυμίζει κάπως ένα νεαρό Ζαν Πολ Μπελμοντό, ενώ ο χαρακτήρας του είναι πιστό αντίγραφο του νεαρού αντιήρωα από το γκονταρικό «Με κομμένη την ανάσα». Το ίδιο σθένος, εφάμιλλος αντικομφορμισμός, παρόμοια κοσμοθεωρία. Η διαφορά είναι πως η «εξέγερση» του νεαρού Ισραηλινού δεν προκαλείται μόνο από την καταπιεστική πολιτική της χώρας του αλλά και από την αδυναμία προσαρμογής σε έναν νέο τόπο που έτσι κι αλλιώς δείχνει αφιλόξενος και εχθρικός παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των «ανεκτικών παριζιάνων».
H Maleficent, παρότι αντιδρά στον επικείμενο γάμο της βαφτιστήρας της Ορόραμε τον νεαρό πρίγκηπα Φίλιππο, δέχεται να πάρει μέρος στην οικογενειακή συνάντηση με τους γονείς του γαμπρού. Τότε όμως έρχεται αντιμέτωπη με τις δόλιες μεθόδους της βασίλισσας Ίνγκριντ που έχει τα δικά της σχέδια για το μέλλον του νεαρού ζευγαριού.
Πέντε χρόνια μετά από τα επεισόδια του πρώτου φιλμ που βασιζόταν στα γεγονότα της «Ωραίας κοιμωμένης», ξανασυναντάμε τη μάγισσα Maleficent σε πιο άκομψες και άβολες καταστάσεις καθώς πρέπει να δείξει τον «καλό» εαυτό της στα πεθερικά της Ορόρα. Όμως από τη στιγμή που οι τρόποι ευγένειας δίνουν τη θέση τους στα μοχθηρά ένστικτα (η κακιά του φιλμ είναι η μητέρα του Φίλιππου και την υποδύεται με σατανική χάρη η Μισέλ Φάιφερ) τότε όλα παίρνουν τον σωστό δρόμο, αυτόν του θεαματικού παραμυθιού. Το στοιχείο που σπάει την προβλέψιμη μονοτονία μιας ιστορίας που τελειώνει με το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» αφορά στην προσωπική περιπέτεια της Maleficent που έρχεται σε επαφή με τις ρίζες της. Το μαγικό βασίλειο του Μουρ παρουσιάζεται ως ένας φαντασμαγορικός, γεμάτος θαύματα κόσμος, ενώ στο κομμάτι της περιπέτειας το σημάδι υπεροχής δεν είναι άλλο από εκείνο που βασίζεται στα θεαματικά ψηφιακά εφέ. Όσον αφορά την παρουσία της Τζολί είναι προφανές ότι βρίσκεται στο στοιχείο της όποτε βγάζει την πιο σκοτεινή πλευρά της Maleficent. Η ταινία θα προβάλλεται με ελληνικούς υπότιτλους, μεταγλωττισμένη και σε 3D.
Mια παρέα από στρίπερς στη Νέα Υόρκη, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008, βλέπουν τους πελάτες τους και τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Με αρχηγό τη φιλόδοξη χωρισμένη μητέρα Ντέστινι και με τη βοήθεια της βετεράνου στρίπερ Ραμόνα, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους κλέβοντας και εξαπατώντας πλούσιους άντρες της Γουόλ Στριτ.
Το 2012 μετο «Seeking a Friend for the End of the World» (ο ελληνικός τίτλος της εσχατολογικής κομεντί με τον Στιβ Καρέλ και την Κίρα Νάιτλι ήταν «Χάρηκα που σε γνώρισα») η Λορίν Σκαφάρια έκανε ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο που δεν είχε πάντως ανάλογη συνέχεια. Με το τρίτο της φιλμ έρχεται όμως να μας θυμίσει εκείνη τη δυνατή πρώτη φορά –μεσολάβησε η κομεντί με τις ΣούζανΣαράντον και Ρόουζ Μπερν «Themeddler»– που έβγαζε μέσα από μια πεσιμιστική ιστορία απέραντη τρυφερότητα και αισιοδοξία. Μια χαριτωμένη, φανταχτερή και κυρίως διασκεδαστική ταινία που ίσως να οδηγήσει την Τζένιφερ Λόπεζ στην πεντάδα των Όσκαρ είναι το «Hustlers», που φέρνει την τυπική αντρική ταινία κομπίνας στα μέτρα κάποιων υπέροχων γυναικών που ξέρουν καλά από τι είναι φτιαγμένη η ζωή: από ψέματα, απάτες και λίγες στιγμές απόλαυσης. Ε, οι κυρίες της ιστορίας που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα είπαν να τα αλλάξουν όλα αυτά. Και καλά έκαναν, όπως αποδεικνύεται και στο φιλμ.
21°
