Κριτική για την ταινία του Τζο Μπέρλιντζερ, «Τεντ Μπάντι, ένας γοητευτικός δολοφόνος», από τον Κωνσταντίνο Καϊμάκη
Η ιστορία ενός από τους πιο διάσημους serial killer της Αμερικής, του Τεντ Μπάντι, ο οποίος ομολόγησε 30 ανθρωποκτονίες που διέπραξε από το 1974 έως το 1978, αν και φημολογείται ότι ο ακριβής αριθμός των θυμάτων του ήταν αρκετά μεγαλύτερος.
Η απόπειρα να γίνει το «Extremely Wicked…» μια ρεαλιστική βιογραφία με ακαδημαϊκή αφήγηση και λεπτομερή αναφορά στη σχέση του δράστη με τη σύντροφο της ζωής του, προσφέρει μια ενδιαφέρουσα χροιά σε ένα θέμα κοινότοπο και εξαντλημένο όπως είναι η δράση ενός serial killer. Όμως παρότι αληθινή ιστορία και με πλούσιο παρασκήνιο, η σκηνοθετική ματιά του έμπειρου ντοκιμαντερίστα Τζο Μπέρλιντζερ (υποψήφιος για όσκαρ το 2012 με το «Paradise Lost 3: Purgatory») χάνει την ευκαιρία να δώσει ένα συναρπαστικό έργο. Η βασική αδυναμία του είναι ότι το σενάριο ακολουθεί μια απλή και αναγνωρίσιμη πεπατημένη (η σκηνή με τον σκύλο που γρυλλίζει μόλις συναντά το πρόσωπο του κακού, οι σεκάνς στα δικαστήρια κ.ά.) απλουστεύοντας σε σημείο παρεξηγήσεως –και βαρεμάρας– την ιστορία του Μπάντι, τον οποίο ερμηνεύει με ακροβατικό τρόπο ο αγνώριστος Ζακ Έφρον. Άλλοτε είναι ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας που πείθει με την ειλικρίνεια της καλοσυνάτης συμπεριφοράς του κι άλλοτε ο ανεξέλεγκτος ψυχοπαθής που μπορεί να σε τρομάξει με τη ματιά του και μόνο.
18°
