Οι αόρατες

Με απόφαση του Δήμου, ένα κέντρο υποδοχής αστέγων γυναικών πρόκειται να κλείσει. Οι κοινωνικοί λειτουργοί που εργάζονται σε αυτό έχουν μόνο τρεις μήνες στη διάθεσή τους για να καταφέρουν να επανεντάξουν στην κοινωνία όσες γυναίκες μπορούν επιστρατεύοντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.

Το ενδιαφέρον στη γαλλική κομεντί του Λουί-Ζουλιέν Πετί, είναι πως έχει επιλέξει πραγματικές άστεγες γυναίκες για να συμπρωταγωνιστήσουν δίπλα στις βασικές ηθοποιούς του. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει πέρα ως πέρα αφού οι άγνωστες ερμηνεύτριές του είναι απρόσμενα ικανές –ενίοτε και απολαυστικές σαν τη φοβερή ηλικιωμένη που παρά τις συμβουλές των κοινωνικών λειτουργών αρνείται να αποκρύψει το γεγονός πως ήταν στη φυλακή επειδή σκότωσε τον άντρα της– στο να αποδώσουν την αλήθεια του χαρακτήρα τους χωρίς υπερβολή ή ψεύτικες αποχρώσεις. Το καυστικό κοινωνικό σχόλιο ίσως να μη συνδυάζεται πάντα αρμονικά με το κωμικό στοιχείο (προφανής ο στόχος του σκηνοθέτη να μη γίνει μελό η ταινία του) καθώς κάποιες σεκάνς εγκλωβίζονται σε μια εξωραϊστική κατάσταση που φλερτάρει ελαφρώς με την αφέλεια. Ακόμη κι έτσι πάντως το φιλμ είναι απέραντα συμπαθητικό κι έντιμο και καταφέρνει να βγάλει μια νότα αισιοδοξίας παρά το ζόρικο θέμα του.