Αγγλία, δεκαετία 1930. Ο Μάικλ Μπανκς ήταν μικρό παιδί όταν η τέλεια νταντά Μαίρη Πόπινς εμφανίστηκε στη ζωή του, αλλά τώρα πια μεγάλωσε και έχει κάνει τρία δικά του παιδιά. Οι καιροί είναι δύσκολοι στο Λονδίνο της οικονομικής ύφεσης και η οικογένειά του παλεύει να σώσει το πατρικό τους, ενώ τα παιδιά του Μάικλ αναλαμβάνουν ευθύνες που τα αναγκάζουν να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους. Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο, όταν η Μαίρη Πόπινς επιστρέφει ανανεωμένη, δυναμική και πιο ετοιμοπόλεμη από ποτέ!
Οι συγκρίσεις με έναν από τους πιο μεγάλους κινηματογραφικούς μύθους των 60s, την εμβληματική νταντά της Τζούλι Άντριους, δίνουν τον κεντρικό προσανατολισμό ενός διασκεδαστικότατου φιλμ που έχει το χαρακτήρα του σίκουελ αλλά σε πολλά σημεία του θυμίζει ριμέικ. Ξεμπερδεύουμε αρχικά με τις όποιες αρνητικές ή σκεπτικιστικές αναφορές που σε μια γενική σούμα κάνουν λόγο για «παντελώς αχρείαστο φιλμ» ή στην καλύτερη των περιπτώσεων για «χωρίς νέες ιδέες ματιά στο μαγικό σύμπαν της Μαίρη Πόπινς» και πάμε στην ουσία του έργου. Ναι, η ταινία δεν προσφέρει πολλά νέα πράγματα στο μύθο της ιπτάμενης γκουβερνάντας, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι περιττή. Κυρίως η σημασία της έγκειται στον επιμορφωτικό χαρακτήρα της (τι νταντά θα ήταν, διάολε;) και στη συνάντηση με μια νέα γενιά που τείνει επικίνδυνα προς τον κυνισμό και τη μηδενιστική διάθεση. Σε μια γκρίζα λοιπόν πραγματικότητα, αυτή του depression στο Λονδίνο του ’30 και της απώλειας των σπιτιών από τις τράπεζες (ουπς! να και το πολιτικοκοινωνικό σχόλιο με στοιχεία επικαιρότητας) η Μαίρη Πόπινς είναι αυτή που καλείται να χαρίσει μαγεία, χρώμα και φαντασία, όταν η πραγματικότητα βαραίνει απειλητικά.
Η επιλογή της θαυμάσιας Έμιλι Μπλαντ μοιάζει με ουρανοκατέβατο θαύμα, το σκηνοθετικό άγγιγμα του Μάρσαλ («Σικάγο») έχει στιγμές μοναδικής βιρτουοζιτέ, όπως η υπέροχη σκηνή με τους φανοκόρους που τρέχουν με τα ποδήλατά τους να «προλάβουν» το χρόνο στο Μπιγκ Μπεν, τα σκετς που παντρεύουν ανθρώπους και κινούμενα σχέδια στο ίδιο πλάνο είναι εντυπωσιακά. Ok, σε κάποια σημεία η ταινία είναι ίσως πιο γλυκερή από όσο θα έπρεπε, αλλά η Μαίρη Πόπινς είναι εκεί για να βάλει… τάξη! Ένα μπλαζέ βλέμμα, μια ελαφριά θυμηδία, ένα απλό σήκωμα του φρυδιού της ή ακόμη καλύτερα ένα ολόκληρο χορευτικό της, αρκούν για να κάνει δυνατό και ρεαλιστικό αυτό που σε μια πρώτη ματιά μοιάζει από αδύνατο έως εξωφρενικό. Α, στα συν του καλοφτιαγμένου φιλμ του Μάρσαλ προσθέστε και μερικές δυνατές φιλοξενίες, όπως αυτή της Μέριλ Στριπ, της Άντζελα Λάνσμπερι και του Ντικ Βαν Ντάικ.
7°
