Για παραπάνω από μία ημέρα γέμισε τις αρχικές σελίδες όλων μας, κοινοποιήθηκε εκατοντάδες χιλιάδες φορές και κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να συμπυκνώσει πολλές αδυναμίες του ελληνικού κράτους, ενώ μας έκανε όλους να συγκινηθούμε και σίγουρα μας προβλημάτισε.
Η Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτέλεσε την τέλεια αφορμή για τον Θοδωρή Παπαδουλάκη, σκηνοθέτη μεταξύ άλλων και της σειράς «Το νησί», ώστε να δημοσιοποιήσει τον «Αδερφό μου», ένα φιλμ που προβλήθηκε στο Chania Film Festival και ένα μήνα μετά έγινε το απόλυτο viral του ελληνικού διαδικτύου και η καλύτερη δυνατή καμπάνια υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο ίδιος, αφού πρώτα έπλεξε το εγκώμιο της Αλεξάνδρας Μανουσάκη, μιας κοπέλας που έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της στις ΗΠΑ, για να μετακομίσει τα τελευταία χρόνια στην Κρήτη, μας μίλησε για το πολυσυζητημένο φιλμ. Η ιστορία του βίντεο ήταν η δική της ιστορία.
Όταν η αγαπημένη της αδερφή Taty, που κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι, ήρθε στα Χανιά για να παραστεί στο γάμο της, δεν μπόρεσε να περιηγηθεί στην πανέμορφη πόλη της Κρήτης και αυτό γιατί μέσα σε μία εβδομάδα τα λάστιχα από το αναπηρικό καροτσάκι είχαν σκάσει ήδη δύο φορές – και λόγω των εμποδίων που θα συναντήσει κανείς στο κέντρο των Χανίων. Όμως η Αλεξάνδρα δεν έμεινε άπραγη. Δημιούργησε το #RespectLife, μια διαδικτυακή καμπάνια με σκοπό την ενημέρωση των πολιτών των Χανίων και όχι μόνο, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν κινητικά προβλήματα στις πόλεις, υποστηρίζοντάς τη με διάφορες δράσεις. Μία από αυτές ήταν και «Ο αδερφός μου». Ο σκηνοθέτης του, Θοδωρής Παπαδουλάκης, της IndigoView μίλησε για αυτό στην ATHENS VOICE.
Oι αρχικές σελίδες μας γέμισαν με δημοσιεύσεις του «Αδερφού μου». Περιμένατε εσείς αυτή την τόσο μεγάλη επιτυχία;
Αν και διάφορες δουλειές μας στην IndigoView έχουν ξαναγίνει viral, σε καμία περίπτωση δεν περιμέναμε αυτό που έγινε με τον «Αδερφό μου». Μέσα σε 10 ώρες το βίντεο είχε ξεπεράσει τις 1.000.000 προβολές και είχε δημοσιοποιηθεί από χιλιάδες διαφορετικούς λογαριασμούς ή σελίδες. Φυσικά χαρήκαμε πάρα πολύ, όχι μόνο γιατί γίναμε viral, αλλά γιατί βάλαμε και εμείς το λιθαράκι μας, ώστε να φτάσει ένα τόσο σημαντικό μήνυμα σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο.
Πώς ζήσατε τη συνεργασία με τόσο νέους ανθρώπους για ένα σημαντικό ζήτημα σαν και αυτό που θίξατε στο φιλμ; Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Η συνεργασία ήταν πάρα πολύ καλή! Αν και αρέσκομαι στο να δουλεύω με ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, καθώς έτσι πιστεύω ότι βγαίνουν αποτελέσματα πολύ πιο original, ενδιαφέροντα και αληθινά, εντούτοις στη συγκεκριμένη δουλειά ήταν σαν έτοιμοι από καιρό. Η Αρχόντισσα Κοκοτσάκη, που είχε κάνει το κάστινγκ, πέτυχε διάνα με τον πρωταγωνιστή (Γιώργο Χριστουλάκη), ο οποίος από την πρώτη στιγμή που τον είδα μου έδειξε ότι είχε τον απαιτούμενο δυναμισμό για το ρόλο του εξαγριωμένου αδερφού. Θυμάμαι ότι τον έβαλα να χτυπήσει με όλη του δύναμη έναν καναπέ με ένα σκουπόξυλο και από τις εκφράσεις του κατάλαβα ότι είναι έτοιμος να κάνει το ίδιο και με έναν σιδερολοστό και ένα αμάξι. Παράλληλα και η «αδερφή του» (Νίκη Γιακουμάκη) ήταν εξαιρετική. Γενικά όλα τα παιδιά που έλαβαν μέρος στα γυρίσματα είχαν καταλάβει καλά και τον ρόλο τους και αυτό θέλαμε να θίξουμε. Ήταν πολύ συνεργάσιμα.
Αν κάτι ήταν πιο δύσκολο, ήταν όμως η στιγμή που ο πρωταγωνιστής θα έπρεπε να σπάσει το αμάξι, αφού ήθελα να το γυρίσω μονοπλάνο. Όταν είπαμε σε όλους όσους βρέθηκαν στο γύρισμα ότι θέλουμε να βγει μεμιάς, φυσικά αγχώθηκαν, όμως τελικά όλα κύλησαν καλά και γυρίστηκε η σκηνή όπως ακριβώς θέλαμε.
Μέσα σε 4 λεπτά χωρέσατε τόσες αδυναμίες του ελληνικού κράτους. Η αυτοδικία και η δυσκολία των ατόμων με αναπηρία να κινηθούν στις πόλεις είναι μερικά από αυτά. Τι σας ενοχλεί περισσότερο;
Αρχικά, να τονίσω ότι πρόκειται για μια ταινία μυθοπλασίας. Θεώρησα ότι έπρεπε να ξεκινήσει τόσο βίαια, με τις συγκεκριμένες τάσεις και συμπεριφορές που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία, ακριβώς για να κερδίσει από την αρχή το ενδιαφέρον του θεατή. Φυσικά, δεν επικροτούμε τέτοιες δράσεις και καταδικάζουμε και αυτού του είδους τη βία. Απλά εξυπηρετούσε τη μυθοπλασία του βίντεο για το συγκεκριμένο μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε.
Εγώ ενοχλήθηκα πραγματικά για την κατάσταση γύρω μας, όταν πρόσφατα επισκέφθηκα το Μόναχο και κινήθηκα αρκετά στο κέντρο. Ζήλεψα, γιατί είδα ποδηλατόδρομους, ζήλεψα γιατί είδα υποδομές για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και φυσικά πεζοδρόμια άδεια και τέλος ζήλεψα, γιατί όλα αυτά ήταν τόσο, μα τόσο δεδομένα. Εκεί ήταν που αναρωτήθηκα: Μα καλά εμείς στην Ευρώπη δεν ζούμε ρε γαμώτο; Κανονικά θα έπρεπε όλα αυτά να είναι αυτονόητα και εδώ. Να σεβόμαστε όλους τους συνάνθρωπούς μας στην πράξη!
Ποιο ήταν το στοιχείο εκείνο που έκανε το σποτάκι να ξεχωρίσει;
Σίγουρα η αρχή ήταν αυτή που καθήλωσε πολλούς, ώστε να δουν τη συνέχεια και να αντιληφθούν το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε. Ωστόσο, η ταινία μιλάει διαφορετικά στον καθένα. Εγώ έχω κρατήσει την τελευταία εικόνα με την οικογένεια να είναι αγκαλιασμένη, μέσα στη φυλακή. Είναι μια στιγμή, που ακόμη και τώρα τη σκέφτομαι και με συγκινεί.
Βλέποντας κανείς και τις προηγούμενες δουλειές σας θα παρατηρήσει, πέρα από την αγάπη για την Κρήτη, και ότι έχετε πάντα τον άνθρωπο στο επίκεντρο.
Είμαι αρκετά τυχερός, καθώς όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει αρκετές δουλειές με κοινωνικό περιεχόμενο. Τόσο στο «Νησί», όσο και στο «Η λέξη που δεν λες», αλλά και σε άλλες δουλειές έχει τύχει να εργαστώ και να μάθω από ανθρώπους που οι δυσκολίες τους δεν βρίσκονται σε «πρώτο πλάνο». Έτσι μπορώ να ενημερώνομαι για όλες αυτές τις αδικίες και να τις προβάλλω με τον δικό μου τρόπο. Φυσικά, ούτε εγώ μένω ασυγκίνητος για όλα αυτά, που βλέπουμε γύρω μας.
Ποια είναι τα επόμενα πλάνα σας μετά τον «Αδελφό μου»;
Στην IndigoView ασχολούμαστε τόσο με καμπάνιες, κυρίως προωθητικές για το νησί μας, όσο και με διαφημιστικά σποτάκια, όμως παράλληλα υπάρχουν πολλές ιδέες και αρκετά πρότζεκτ που τρέχουμε. Αυτήν την περίοδο, ετοιμάζουμε ένα remake του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Καζαντζάκη και είμαστε στη φάση που αναζητάμε χρηματοδότηση, ενώ δουλεύουμε και μια τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο βιβλίο «Ιμαρέτ» του Γιάννη Καλπούζου σχετικά με την Τουρκοκρατία στην Άρτα, το 1845, που πιστεύουμε ότι θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Η Κρήτη είναι ένα πανέμορφο νησί, που, μέσα από τα σποτάκια που έχετε γυρίσει, φαίνεται να την αγαπάτε ιδιαίτερα. Τι θα κρατάγατε και τι θα αλλάζατε στο νησί σας;
Βεβαίως αγαπώ την Κρήτη και όλα εκείνα που την κάνουν τόσο όμορφη. Όσον αφορά για αυτό που σίγουρα θα κρατούσα, δεν είναι άλλο από την περίφημη κρητική φιλοξενία αλλά και την έντονη αγάπη των κατοίκων του νησιού, για τον τόπο τους. Εκείνα που θα άλλαζα είναι σίγουρα περισσότερα, αλλά θα ήθελα να επικεντρωθώ σε αυτά που θίγονται και στον «Αδερφό μου». Ο Έλληνας γενικότερα θα πρέπει να φροντίζει τη ζωή του, έξω από το σπίτι του, όπως τη φροντίζει μέσα σε αυτό. Να σέβεται το συνάνθρωπό του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να υπάρξει η τάση να βελτιώσουμε τη ζωή μας, όταν βγαίνουμε έξω από το σπίτι, γιατί έτσι ακριβώς θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε και κάθε τομέα της γενικότερα.
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
15°
