Καρδιοκατακτητής

Μετριότατη φαρσοκωμωδία που δεν μπορεί να σταθεί σε σοβαρή κριτική, αφού όσα παρακολουθούμε μόνο ως απλά ανεκδοτάκια μπορούμε να τα εκλάβουμε. Οι ελάχιστα κωμικές και γλυκανάλατες καταστάσεις –θυμίζουν κάποιες ελληνικές «κωμωδίες» των 60s με Αλίκη και Παπαμιχαήλ– καθιστούν τη συνθήκη του στόρι με ιστορικές αναφορές (η Γαλλία της ηρωικών Ναπολεόντιων πολέμων) τουλάχιστον προβληματική. Οι καρικατούρες των Ζαν Ντιζαρντέν και Μελανί Λοράν, που κάνουν ό,τι μπορούν για να ανεβάσουν τον πήχη της διασκέδασης σε υποφερτά επίπεδα, είναι φτιαγμένες γύρω από το σχήμα του «σκύλου και της γάτας»: κάποιες φορές βγάζουν λίγο γέλιο, κάποιες άλλες (τις περισσότερες) απλώς προσβάλλουν εαυτούς και αλλήλους. Το εύρημα του απατεώνα πρωταγωνιστή που την κοπανάει όταν το πράγμα ξεφεύγει από τον έλεγχό του (είτε πρόκειται για πολεμικές είτε για ερωτικές περιπέτειες) κάπως ανεβάζει το επίπεδο του κεφιού, αλλά φυσικά και αυτό δεν αρκεί για να κάνει την ταινία πετυχημένη.