Ο Άκης Καπράνος ζωντανεύει το σινεμά του μεσονυκτίου στην Αθήνα

Όταν δεν γράφει για σινεμά στον ελληνικό Τύπο, μιλάει για αυτό στα fm στη «Ραδιοφωνική οθόνη», μια εκπομπή που μετρά 25 χρόνια στα ερτζιανά. Όταν δεν κάνει ραδιόφωνο, γράφει μουσική για ταινίες, όπως τα φιλμ «Η Ψυχή στο Στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη και «Forget Me Not» του Γιάννη Φάγκρα. Όταν δεν συνθέτει soundtracks, διαλέγει μουσικές σε dj sets που το shazam δουλεύει πολύ. Όταν δεν παίζει σε μπαρ, διδάσκει σε σχολές κινηματογράφο. Όταν δεν κάνει τον καθηγητή, βαράει τα τύμπανα όπως έκανε πολλά χρόνια στους Order Of The Ebon Hand και Septicflesh.

Ο Άκης Καπράνος δεν κάθεται μάλλον ποτέ ήσυχος και η αναβίωση των μεταμεσονύκτιων προβολών στην πόλη μέσα από την κινηματογραφική λέσχη Midnight Express είναι η πρόσφατη σκέψη που προχώρησε και κάνει κάθε βράδυ Σαββάτου πολλά ταινιόφιλα ζόμπι να κατευθύνονται στον κινηματογράφο Ααβόρα, Ιπποκράτους 180. Κουβέντα στην κουβέντα, ταινία στην ταινία, αν ξέρετε κόσμο που νοσταλγεί τη φάση, ασχέτως με το αν την έχει ζήσει ή όχι, κάντε τον invite, σημειώνεται στο γκρουπ. Το Σάββατο 17 Μαρτίου σειρά έχει σε πρώτη πανελλήνια προβολή το «The Evil Dead» του Σαμ Ράιμι (1981), ενώ ακολουθούν το «Labyrinth» του Τζιμ Χένσον (1985) και το «Watership Down» του Μάρτιν Ρόζεν (1978) στις 24 και 31 Μαρτίου, το «Rocky Horror Picture Show» που έρχεται τον Απρίλιο, με σταθερό ραντεβού στις 00.30 τα μεσάνυχτα του Σαββάτου και εισιτήριο πέντε ευρώ. Μια ιστορική φάση αναβιώνει στην πόλη με καλτ αριστουργήματα. Ο εμπνευστής της μιλάει στην A.V. και εξηγεί πώς μια ρομαντική ιδέα έγινε το νέο σινεφίλ ραντεβού της πόλης.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα του Midnight Express;
Μου έλειπαν πολύ οι μεταμεσονύκτιες προβολές. Στ’ αλήθεια αυτή ήταν η αφετηρία. Η ανάγκη να ξαναζήσω κάτι που όρισε την εφηβεία μου.

Πώς λειτουργεί η κινηματογραφική λέσχη; Υπάρχουν τρόποι να βοηθήσει κάποιος; Η συμμετοχή περιλαμβάνει κάτι εξτρά από την επίσκεψη στις προβολές;
Spread the love, αυτό λέμε λίγο πολύ. Δεν ζητάμε κάτι παραπάνω από την επίσκεψη στις προβολές, το μόνο που θέλουμε είναι να διαδοθούν. Από τα μέλη της ομάδας φυσικά. Τώρα, η λειτουργία είναι απλή. Υπάρχει ένα «κλειστό» γκρουπ στο facebook ονόματι «Midnight Express» όπου γίνεται κανείς μέλος με το πάτημα ενός κουμπιού. Σημείωσε πως κάθε μέλος μπορεί να προτείνει όσους φίλους έχει, αρκεί να είναι σίγουρος πως έχουν την ίδια λόξα με αυτόν. Και με μένα δηλαδή.

Με ποιο κριτήριο γίνεται η επιλογή των ταινιών;
Κατ’ αρχάς, είναι ταινίες που θέλω να δω στη μεγάλη οθόνη – τόσο απλά. Μετά πρέπει να βρω ποιος έχει τα δικαιώματα και πόσο μου τα δίνει. Μετά, αφού δηλαδή ενημερωθώ για τις τιμές, αρχίζουν τα παζάρια. Ακούει ο άλλος στη Γερμανία για μια λέσχη που θέλει να παίξει ένα b-movie και ζητάει ένα χιλιάρικο ανά προβολή γιατί θεωρεί πως χαίρουμε κάποιας χρηματοδότησης πολιτιστικού φορέα. Εκεί πρέπει να του εξηγήσεις πως κανείς πολιτιστικός φορέας στην Ελλάδα δεν θα πλήρωνε για να προβάλουμε εμείς Μάριο Μπάβα και Ντάριο Αρτζέντο μετά τα μεσάνυχτα!

Πώς βγήκε η άκρη για την προβολή του Evil Dead σε πρώτη πανελλήνια, τόσα χρόνια μετά;
Αν θες το πιστεύεις, κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί πριν. Ήταν τόσο απλό, το μόνο που χρειάστηκε ήταν να το ζητήσω. Αφού κι εγώ τα έχασα λίγο: Ήταν στ’ αλήθεια τόσο εύκολο; Είναι δυνατόν να μην είχε κανείς αυτή την ιδέα πριν από εμένα; Που σίγουρα την είχε, αλλά πολλές φορές πελαγώνεις, ξέρεις. Λες «σε τι περιπέτεια θα μπω, άραγε». Ε, το να μπεις είναι το ζήτημα. Μετά όλα γίνονται, λίγο – πολύ.

Σου έκανε κάτι εντύπωση από τις προηγούμενες;
Πως μπήκαν αμέσως στο πνεύμα. Αν και πολλοί είναι πιτσιρικάδες που δεν έζησαν εκείνη την εποχή. Δεν χρειάστηκε τελικά. Φυσικά μου κάνει εντύπωση που έχουμε κόσμο, κάθε φορά. Αλλά αυτό έχει να κάνει νομίζω περισσότερο με τις δικές μου εμπλοκές.

Κοτρώνης, Τσούκου, αισθάνεσαι πως συνεχίζεις την παράδοση;
Ο Βάσος ο Γεώργας, από τους πρωτεργάτες αυτής της ιστορίας στην Ελλάδα, μου είπε το περασμένο Σάββατο πως αισθάνεται πως μου «δίνει το δαχτυλίδι» και ίσως να είναι έτσι, μιας και με βοήθησε τόσο πολύ, τόσο εκείνος, όσο και η Πέγκυ Ρίγγα, η ιδιοκτήτρια του Ααβόρα που φιλοξενεί τη λέσχη μας. Δεν νιώθω έτσι όμως, σε καμία περίπτωση. Ούτε νομίζω πως και ο Κοτρώνης ένιωθε έτσι. Ίσως ακουστούν αυτές οι κουβέντες όμως όταν πάω κι εγώ να τον συναντήσω. Οι ζωντανοί δεν αφήνουν παραδόσεις, δεν παραδίδουν τίποτα.

Τι σημαίνει για σένα καλτ;
Κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται να εξηγήσεις την αγάπη σου σε κανέναν. Από τη στιγμή που πρέπει να αναλύσεις σε κάποιον γιατί το «Dumbo» της Ντίζνεϊ και το «Salo» του Παζολίνι είναι ταινίες που λατρεύεις εξίσου παθολογικά, χάνεται το νόημα. Η συναίσθηση είναι το μόνο ζήτημα. Αγαπάς χωρίς να χρειάζεται να το εξηγήσεις. Λατρεύεις μάλλον. Αυτό είναι το cult, η «αίρεση» δηλαδή.

Αγαπά η Αθήνα το σινεμά;
Δεν είμαι σίγουρος. Γενικά η Ελλάδα δεν το πολυαγαπάει πια. Ένας στους δέκα Έλληνες πάει σινεμά μία φορά το χρόνο, αυτό λένε τα στατιστικά νούμερα. Από κει και πέρα, όλα είναι τζόγος. Και αυτό που συμβαίνει με το Midnight Express δεν θα κρατήσει για πάντα, και το ξέρω, τίποτα δεν κρατάει για πάντα, γιατί να κρατήσει κι αυτό; Αλλά όσο έρχεται κόσμος, τόσο θα μπορώ να το συνεχίζω. Αν είμαι τυχερός θα έχω καταφέρει να προβάλω όλες εκείνες τις ταινίες που θέλω να δω στο πανί, αρκεί να επιμείνει ο κόσμος λίγο ακόμα, άλλα 200 χρόνια περίπου.

Ξεχωρίζεις κάποιους κινηματογράφους στην πόλη περισσότερο από άλλους; 
Ε δεν θα αναφέρω πρώτη την Ααβόρα; Από κει και πέρα, Ιντεάλ, Άστυ, Δαναός, Τριανόν, Πτι Παλαί, αγαπημένες αίθουσες που τιμούν το κοινό τους. Από θερινά, οπωσδήποτε τη Ριβιέρα, τα Διονύσια, το Σινέ-Παράδεισος στον Κορυδαλλό, και τη Σελήνη στη Σαλαμίνα.

Ποιες διαφορές υπάρχουν κατά τη γνώμη σου σε ένα multiplex και έναν παλιό κινηματογράφο;
Στο multiplex πας να δεις κάτι, ό,τι να ναι. Στο σινεμά πας στοχευόμενα, για ΜΙΑ και μόνο ταινία που έχεις επιλέξει. Μια ταινία που θεωρείς πως αξίζει να δεις. Και πως εκείνη αξίζει εσένα ως θεατή. Είναι μεγάλη υπόθεση.

Τα εισιτήρια στους κινηματογράφους μειώνονται, οι ίντσες των οθονών στα σπίτια αυξάνονται, πιστεύεις πως οι τηλεοπτικές σειρές μελλοντικά παίζει να γίνουν «το νέο σινεμά»;
Στο σινεμά πας για τη συλλογική εμπειρία. Ζούμε σε μια εποχή ακραίας εσωστρέφειας. Ίσως επιβεβλημένης. Η τηλεοπτική βιομηχανία συντηρείται και απ’ αυτό. Πέραν τούτου, στο σινεμά ο άλλος για να πει κάτι θέλει 100 λεπτά. Στην τηλεόραση, τρεις-τέσσερις σεζόν ή όσες επιβάλει το διαφημιστικό τμήμα. Νομίζω πως τα πάντα στο σύμπαν θα βελτιωθούν αν απολύσουμε όλους τους διαφημιστές. Η τηλεόραση δεν θα γίνει σινεμά ποτέ, όσα λεφτά κι αν πέσουν, γιατί η διαφορά ανάμεσα στον τηλεοπτικό και τον κινηματογραφικό ήρωα είναι γιγαντιαία, και αυτό δεν αφορά την αισθητική του μέσου, αλλά κάτι άλλο, πιο βαθύ. Υπάρχει φυσικά η εξαίρεση του Twin Peaks, αλλά εκεί ο Λιντς το είχε δηλώσει εξ αρχής πως γύρισε μια ταινία (εξαιρετικά) μεγάλου μήκους επειδή κανείς δεν του δίνει τα λεφτά να κάνει σινεμά. Και γιατί να μένουμε μέσα να βλέπουμε σειρές; Γιατί να καθόμαστε σπίτια μας; Σου λέει ο άλλος, πού πας σινεμά τώρα, δεν βλέπεις τι ώρα έχει πάει; Μα εγώ την πάω την ώρα; Μόνη της πηγαίνει! Ε, ας κάνει εκείνη τη δουλειά της, να κάνω κι εγώ τη δική μου. Όλες οι ώρες είναι ίδιες, και κανείς δεν θέλει να πηγαίνει σπίτι του. Μόνο εκεί μπορούμε να ελπίζουμε.