Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα

Τα τρία αποξενωμένα αδέλφια μοιράζονται συναισθήματα, αναμνήσεις, ενοχές και μυστικά από το παρελθόν και κυρίως από τα ξένοιαστα παιδικά χρόνια. Ο σκηνοθέτης του «Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο» κινείται στον ίδιο ιδεολογικό άξονα εκείνου του φιλμ: πολιτικός ρομαντισμός και ηθική ακεραιότητα (η κληρονομιά του πατέρα στα παιδιά του) αλλά και η πίκρα για το τέλος μιας εποχής. Στο «Κιλιμάντζαρο» όμως υπήρχε μια δυναμική που έκανε ακόμη και τις όποιες ενστάσεις να γεννούν γόνιμες καταστάσεις, ενώ εδώ η μελαγχολία και η απογοήτευση βαραίνουν τόσο πολύ στα καρέ –αρκετά ανιαρό κάποιες στιγμές το φιλμ– που ακόμη και το θεωρητικά ελπιδοφόρο φινάλε δεν μπορεί να λογιστεί ως τέτοιο. Ευτυχώς όμως που οι έννοιες του ανθρωπισμού (το κομμάτι με τα τρία προσφυγόπουλα) και της κοινωνικής δικαιοσύνης προσδίδουν στο έργο την πολιτικοκοινωνική ανάγνωση που έχει τόσο ανάγκη.