Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Η Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου (Tarde Para la Ira / The Fury of a Patient Man) (***)

Σκηνοθεσία: Ραούλ Αρεβάλο

Παίζουν: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Ρουθ Ντίαζ, Μάνουελ Σόλο, Λουίς Καγιέχο

Ο Χοσέ, ένας μοναχικός και ντροπαλός άνδρας, συχνάζει στο συνοικιακό καφέ που εργάζεται η Άννα, η οποία περιμένει τον σύζυγό της Κούρο να αποφυλακιστεί. Ο Χοσέ φλερτάρει την Άννα και ανάμεσά τους δημιουργείται μια σχέση πάθους. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Κούρο αποφυλακίζεται και αποκαλύπτονται τα πραγματικά κίνητρα του Χοσέ.

Ο νεοφερμένος Ραούλ Αρεβάλο με το ντεμπούτο του στο ισπανικό σινεμά κερδίζει το Γκόγια καλύτερης ταινίας (μαζί με άλλα 3 βραβεία) για μια συνταρακτική ιστορία εκδίκησης και απολύτρωσης. Ηθοποιός κλάσης που ξεχωρίσαμε στο βραβευμένο «Μικρό Νησί» και το δραματικό «Ακόμα και τη βροχή», ο Αρεβάλο επιδεικνύει μια σπάνια αφηγηματική ευχέρεια, περνώντας πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά. Η ιστορία που χτίζει μεθοδικά και λιτά είναι χωρισμένη σε πέντε κεφάλαια που αποτελούν εξελικτική διαδικασία στη διαδρομή ενός ανθρώπου που πίσω από το ανέκφραστο πρόσωπό του κρύβει βαθιά μυστικά και περιμένει τη στιγμή που θα πάρει το αίμα του πίσω. Η ταινία υπενθυμίζει διαρκώς πόσο ρευστή και απρόβλεπτη είναι η ζωή. Από την πρώτη σκηνή με τη δυνατή, ρεαλιστική σεκάνς της ληστείας μέχρι και το συγκινητικό, γεμάτο εσωτερικότητα φινάλε, ο σκηνοθέτης τονίζει την αδυναμία να ελέγξουμε τη μοίρα μας. Μέσα σε μια μέρα από τη μια στιγμή στην άλλη, τα πάντα μπορεί να αλλάξουν. Ένα τυχαίο συμβάν, μια μοιραία συνάντηση, μια στιγμή αφηρημάδας είναι ικανά να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Το κάθε τι έχει τη σημασία του. Η ληστεία του κοσμηματοπωλείου οχτώ χρόνια μετά, ακόμη μετρά θύματα και κάνει το λιγομίλητο και βλοσυρό Χοσέ να ζει μέσα στην οργή που πνίγει διαρκώς μέσα του. Πράττει όμως βάσει σχεδίου. Αρχικά φλερτάρει την Άννα που περιμένει το σύζυγό της να βγει από τη φυλακή και στη συνέχεια εκβιάζει τον Κούρο να τον οδηγήσει στους υπαίτιους της προσωπικής τραγωδίας του. Ο Κούρο ήταν ο οδηγός διαφυγής των μελών της σπείρας που σχεδίασαν τη ληστεία του κοσμηματοπωλείου που ανήκε στην οικογένεια του Χοσέ. Όλα τα μέλη της τραγωδίας βρίσκονται έγκλειστα στον κύκλο του αίματος που χαράζει μεθοδικά και με ψυχραιμία, ο Αρεβάλο. Ο χορός του φλαμένγκο, οι ερωτικές σκηνές, τα ξεσπάσματα βίας, το κοινό οδοιπορικό των δύο αντρών (με μια ελαφριά ειρωνεία) που εκτός από την αγάπη για την ίδια γυναίκα τείνουν να γίνουν το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Στοιχεία ενός θρίλερ του μετατρέπεται σε road movie για την ενοχή, το θάνατο, την αγάπη, την εξιλέωση.  Ο Αρεβάλο ψάχνει να βρει νησίδες ανάσας που θα κάνουν λιγότερο δυσβάστακτη τη σκληρή πραγματικότητα των δύο αντρών. Οι οάσεις που εντοπίζει όμως είναι στο χρώμα της Ανδαλουσίας και θαμμένες στην απόκοσμη και θανάσιμη γοητεία του ισπανικού νότου.

Πάρτι γυναικών (*) (Rough Night)

Σκηνοθεσία: Λουσία Ανιέλο

Παίζουν: Σκάρλετ Γιόχανσον, Κέιτ Μακίνον, Τζίλιαν Μπελ, Ιλάνα Γκλέιζερ, Ζόι Κράβιτς, Τάι Μπαρέλ

Πέντε κολλητές φίλες από το πανεπιστήμιο ξανασυναντιούνται δέκα χρόνια μετά για ένα ξέφρενο bachelorette πάρτι στο Μαϊάμι. Όμως το πράγμα ξεφεύγει όταν κατά λάθος σκοτώνουν έναν στρίπερ.

Αν και κωμωδία, η ταινία κρίθηκε ως ακατάλληλη για παιδιά και προεφήβους. Οι λόγοι προφανείς: σεξ, βρώμικες λέξεις, ναρκωτικά, αίμα, σπέρμα είναι μερικά από τα συστατικά ενός φιλμ που θέλει να είναι προχώ και μεταμοντέρνο (λεσβιακές αναφορές, αυνανισμοί, οργασμοί κ.λπ.) αλλά αναλώνεται σε χοντροκομμένα αστειάκια και κωμικά ατοπήματα. Η Ανιέλο θέλει να κάνει κάτι μεταξύ «Hangover» και «Πολύ μεγάλες κακίες» (του Πίτερ Μπεργκ από το 1998) αλλά το αποτέλεσμα είναι μια ψευτοφεμινιστική πλακίτσα που περισσότερο προσβάλει το γυναικείο φύλο. Η σέξι κόρη της Λίζα Μπονέ και του Λένι Κράβιτζ, η Ζόι Κράβιτς, κλέβει την παράσταση από τη Σκάρλετ Γιόχανσον.

Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου (**) (Zookeeper’s wife)

Σκηνοθεσία: Νίκι Κάρο

Παίζουν: Τζέσικα Τσαστέιν, Γιόχαν Χέλντενμπεργκ, Μάικλ ΜακΕλατον, Ντάνιελ Μπρουλ

Η ιστορία τoυ Ζαν και της συζύγου του, που ως φύλακες του ζωολογικού κήπου της Βαρσοβίας έσωσαν ανθρώπους και ζώα κατά την επέλαση των Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Το best seller της Νταϊάν Άκερμαν προσφέρεται για μια συγκινητική ματιά σε μια άγνωστη ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την ερμηνεία της Τζέσικα Τσαστέιν να επισκιάζει κάθε προβλέψιμη τροπή του σεναρίου. Ιστορία που πίσω από τον προσχηματικό χαρακτήρα της κρύβει ένα φορτισμένο, συναισθηματικό βάθος που δεν αφήνει το φιλμ στιγμή να γίνει βαρετό. Το ψυχολογικό πορτρέτο της πρωταγωνίστριας φυσικά επισκιάζει –αλλά και σημαδεύει ταυτόχρονα– κάθε παρακλάδι της ιστορίας, ειδικά στο κομμάτι που αφορά την απεικόνιση της καθημερινότητας της Βαρσοβίας του 1939 με εικόνες φρίκης (πτώματα, εγκλήματα σε κοινή θέα, θηριωδία των ναζί) και απόλυτης εξαθλίωσης. Η σκηνοθέτιδα των «Whale Rider» και «North Country» πετυχαίνει να εμφυσήσει δραματουργική συνέπεια στους χαρακτήρες του φιλμ.

Οδηγός Οικογενειακής Επιβίωσης (* ½ ) (C’est Quoi Cette Famille?)

Σκηνοθεσία:  Γκαμπριέλ Ζιλιέν-Λαφεριέρ

Παίζουν: Ζιλί Γκαγιέ, Τιερί Νεβίκ, Ζιλί Ντεπαρντιέ, Λουσιέν Ζαν-Μπατίστ, Κλοντιά Ταγκμπό, Φιλίπ Κατερίν, Σαντάλ Λαντεσού.

Ο 10χρονος Μπαστιέν βρίσκεται στο κέντρο μίας «πολυσυλλεκτικής» οικογένειας με 6 ετεροθαλή αδέλφια, 8 «γονείς» και αμέτρητα σπίτια και μετακινήσεις. Μαζί με τα υπόλοιπα αδέλφια του αποφασίζει να επαναστατήσει και να δώσει ένα καλό μάθημα στους μεγάλους.

Η κοινοβιακή επανάσταση που σχεδιάζουν τα πιτσιρίκια (αποφάσισαν να μένουν όλα μαζί κάτω από την ίδια στέγη κι απλώς να αλλάζουν βάρδιες οι γονείς) διαθέτει πρωτοτυπία και γουστόζικες καταστάσεις. Το φιλμ είναι μια σάτιρα της σύγχρονης ζωής με τους αποτυχημένους γονείς να βρίσκονται στο στόχαστρο του σκηνοθέτη και τα πιτσιρίκια σε ρόλους εκδικητών που βάζουν τους ενήλικες να απολογηθούν για την επιπόλαια στάση ζωής και τις καταπιεστικές συμπεριφορές τους. Παρά το ρυθμό και την εύστοχη σκιαγράφηση των περισσοτέρων χαρακτήρων, η ταινία δεν διαθέτει συνοχή, ενώ πολλά σκετς δεν βγάζουν το γέλιο που υπόσχονται.

ΑΚΟΜΗ

»»» Στις επανεκδόσεις της εβδομάδας η περίφημη αντιπολεμική σάτιρα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα (****) (Dr. Strangelove or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb) από το 1964 και με τους Πίτερ Σέλερς - Τζορτζ Σ. Σκοτ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, περιγράφει όλη την παράνοια της εξουσίας. Ο Πίτερ Σέλερς δίνει ένα ανεπανάληπτο σόου ως πρώην Ναζί και νυν ειδικός σύμβουλος επί θεμάτων πυρηνικού εξοπλισμού των ΗΠΑ, Dr.Strangelove, που καλείται να δώσει την ύστατη λύση όταν ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης φτάνει στα όριά του. Αν και ο Κιούμπρικ δεν φημιζόταν για το χιούμορ του, εδώ πετυχαίνει να φτιάξει μια ατόφια, εγκεφαλική μαύρη κωμωδία, στηριζόμενος κυρίως στον θαυμάσιο Σέλερς και το αναρχομηδενιστικό σενάριό του αποτελούσε διασκευή του βιβλίου του Πίτερ Τζορτζ «Κόκκινος συναγερμός». Η ταινία προτάθηκε για 4 Όσκαρ: ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και Α΄ ρόλου για τον Σέλερς.

»»» Η ιταλική κωμωδία  «Τα παράπονα στο δήμαρχο» των Σάλβο Φικάρα και Βαλεντίνο Πικόνε περιγράφει τι συμβαίνει σε ένα χωριό της Σικελίας, όταν ένας αδιάφθορος πολιτικός κερδίζει τις δημοτικές εκλογές αλλά σύντομα δυσαρεστεί τους ψηφοφόρους του!