18 σπουδαία μουσικά ντοκιμαντέρ μαζί με ένα σπουδαίο live του Σκοτσέζου θρύλου των Orange Juice, Εdwin Collins, συν φυσικά παρτάκια με εξαίσιους djs να παιανίζουν και να σκορπίζουν το μήνυμα: από 30 Μαρτίου έως και 5 Απριλίου η Θεσσαλονίκη ακούει και βλέπει μουσική με κέντρο αφήγησης το «Ολύμπιον» της Αριστοτέλους. Κι ακολουθεί μια λίστα με τις 10 ταινίες που δεν πρέπει να χάσεις, αν ανήκεις στη «φυλή» των musicistas united. Παιδιών δηλαδή που έχουν πάντα στο προσκεφάλι τους το High Fidelity του Νικ Χόρνμπι, μαζεύουν ήχους ευλαβικά και σε πολυποίκιλα φορμάτ, από κασέτες και βινύλια έως συμπιεσμένες ρετροσπεκτίβες ή σόλο tunes, κι όλη τους η ζωή είναι μια ακλόνητη πίστη στο ρητό: μόνο η μουσική θα σώσει τον κόσμο!
DANNY SAYS
Του Μπρένταν Τόλερ. Ο βίος και η πολιτεία του Ντάνι Φιλντς. Της διάνοιας που δούλεψε με τους Doors, τα ήπιε με τους Cream, αλήτεψε με τον Lou Reed, φλέρταρε με τη Nico και έβαλε τους Ramones στα μεγάλα αμερικάνικα highways, μανατζάροντας εξαίσια πέραν των άλλων τον Iggy με τους Srooges και τους Mc5. Δεν είναι μυστικό: όποια πέτρα του αμερικάνικου ροκ και να σηκώσεις, να είσαι σίγουρος πως ο Ντάνι Φιλντς την έβαλε εκεί που τη βρήκες, έχοντας τους λόγους που μόνο μεγάλοι εγκέφαλοι της τέχνης γνωρίζουν.
Του Ματ Γουάιτκρος. Ο Λίαμ, ο Νόελ, το Μάντσεστερ, η βροχή, η κατάθλιψη, τα ναρκωτικά, οι μπίρες, οι πρόβες, τα άγουρα ροκ εν ρολ όνειρα, οι επιθυμίες, η τύχη, ο πρώτος δίσκος, ο δρόμος για τη δόξα. Η απόλυτη αφήγηση επί του φαινομένου Oasis, που καταγράφει σκληρά μα και τρυφερά την ιστορία των αδελφών Γκάλαχερ. Οι επικές μέρες της Brit pop, η αριστοκρατική αλητεία μετά σαμπάνιας και βανδαλισμών, οι πολύκροτοι καυγάδες τους, η διάλυση και η ψύχραιμη πλέον αποτίμηση περί του τι συνέβη. Αλλά και η μυστική ιστορία των ριφ που συγκλόνισαν μια γενιά που συνεχίζει ακόμα να δακρύζει κάθε που το «Don't look back in anger» ακούγεται όπου γης.
Του Τόνι Πάλμερ. Κι όμως! Πριν εκτοξευθεί στο υπερσύμπαν της ποίησης ακομπανιαρισμένης από τις γλυκόπικρες νότες-μπαλάντες, στην περίφημη περιοδεία του 1972 ο Λεονάρντ Κοέν αμφισβητήθηκε, πληγώθηκε και κοντραρίστηκε με τον κόσμο όλο. Ανόητες θαυμάστριες, θλιβεροί δισκοκριτικοί, απανωτές αναποδιές και όλο το παρασκήνιο με τις μέρες εκείνες που τον έφεραν στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Αλλά και της ενόρασης, μιας και αυτή ήταν η κομβική ημερομηνία που τον έκανε να ασπαστεί τον Βουδισμό και να αλλάξει ρότα συνειδητοποιώντας πως μόνο η πλεύση σε μοναχικές θάλασσες του πήγαινε κι οποίος ήθελε ας τον ακολουθούσε! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, την ξέρεις, μα δες αυτή την ταινία, γιατί από εδώ το παραμύθι της Σουζάν κι όλων των άλλων τραγουδιών – «πουλιών» ξεκινά.
Των Άλεξ Κρόουτον και Μπόμπι Ντας. Η αυτού εξοχότητά του, ο Μαρκ Λίνγκους. Μοναχικός, καταθλιπτικός, σεληνιασμένος όταν συνέθετε αυτή την τόσο σπαραξικάρδια απόκοσμη μουσική, μια ηλεκτολαλά κάντρι που μνημόνευε την ερημήτικη ποίηση του Γουίτμαν και αστρική φολκ που λες και ξεπήδησε όχι μόνο από ταστιέρα κιθάρας, μα κατευθείαν από τα μυθιστορήματα του Στάινμπεκ. Αμερικάνικη νύχτα, μοναξιές, άδεια μοτέλ, απάτητοι δρόμοι. Κι ένα διαστημικό ταυτόχρονα ρέιβ ροκ με σπαρταριστά, κελαρυστά ακόρντα ηρεμίας που εκτροχιάζονταν σε θορυβοποίια ολκής. Μοναδικός δημιουργός, δραματική φιγούρα, μιας και ο Λίνγκους, που σημάδεψε δεκάδες μπάντες, δεν μένει πια εδώ. Ποιος ήταν; Πόσο μας λείπει; Ίσως η καλύτερη -προσωπικά μιλώ- του φετινού φεστιβάλ, μαζί με το «The Possibilities are Endless».
Των Τζέιμς Χολ και Έντουαρντ Λάβλες. «Κι όπως ο κόσμος γυρνάει, ας συνεχίσουμε να καιγόμαστε». Για το αγόρι από τα σκοτσέζικα Highlands που έφτιαξε τους Orange Juice, μια ποστ νεωτερική 80s μπάντα που μπόλιασε την εγκεφαλικά μελωδική και χαρούμενη ποπ με νιου γουέιβ ακόρντα και περόνιασε μια ολόκληρη γενιά που δεκάδες χρόνια μετά τον ξαναθυμήθηκε χάρις στους Franz Ferdinand. Όμως και σόλο, ο Κόλινς διέπρεψε, και δεν ήταν μόνο το διαπλανητικό σουξέ του «Girl like you». Μόνο που ξαφνικά σειρήνα ασθενοφόρου ακούγεται, εγκεφαλικό επεισόδιο, πιθανότητα επαναφοράς μηδέν, το τέλος ενός θρύλου; Γιατί από εδώ ξεκινά η ταινία. Ξοφλημένος, αλλά με την αγάπη και τη θέληση να μην έχουν πει την τελευταία κουβέντα. Μαθαίνοντας να συλλαβίζει από την αρχή σαν μωρό και χάρη στη στοργή και τον ατελείωτο έρωτα της Γκρέις Μάξγουελ, της γυναίκας του, ο Έντουιν επέστρεψε, σχεδόν αναστημένος. Μια μούσα, ένα πληγωμένο μυαλό και μια ταινία για το τι σημαίνει ανάκτηση ταυτότητας, φωνής και τέχνης. Αλλά κι ένα λάιβ που η Θεσσαλονίκη το περιμένει πώς και πώς, μιας και ο ένας και μοναδικός Edwin Collins, τη Δευτέρα 3 Απριλίου, θα τραγουδήσει ζωντανά στο «Ολύμπιον».
Της Σούζαν Ρεγκίνα Μέουρες. Βαθύ, μίζερο, απάνθρωπο Ισλάμ και σκληρή πραγματικότητα στην Τεχεράνη των μουλάδων, που τον άπιστο τον εξοντώνουν επιθυμώντας τον ολοκληρωτικό αφανισμό του. Και τη νεότητα και τη χαρά και τον χορό και την ηδονοθηρία την τσακίζουν με διωγμούς και βασανιστήρια. Θα τα καταφέρουν τα δυο αγόρια που αγαπούν την τέκνο να γλιτώσουν από την πυρά; Αυτή είναι η ιστορία του χιτ ντουέτου παραγωγών, μουσικών και εξαίσιων djs, του Amoosh και του Arash, σε μια οργουελικά καταπιεστική χώρα. Είναι γνωστή η συνέχεια, ναι, τα κατάφεραν και σήμερα υπό την ταυτότητα Blade & Beard παίζουν ελεύθεροι και δημιουργούν παντού στον πλανήτη. Όμως δείτε αυτό το χρονικό απόδρασης από το σκοτάδι στη χαρά και στοχαστείτε περί του τι θα πει Δύση και ελευθερία, παρά τα μύρια στραβά που της σέρνουν. Και πάνω από όλα, rave on, και δοξάστε τον απελευθερωτικό ήχο του τέκνο, που καμιά εξουσία δεν μπορεί να το καταστείλει!
Του Θόρστεν Σούτε. Παρανοϊκός, ίνδαλμα, ψυχούλα, μουσικάρα, δεξιοτέχνης στην προβοκατόρικη σύνθεση αλλά και συμπεριφορά, αυτός ήταν ο Φρανκ Ζάπα. Από τα αναλόγια και τη σκηνή μέχρι τη ζωή και την καθημερινότητα, ο μετρ στάθηκε πάντα κριτικά και αθυρόστομα επί της μαζικής κουλτούρας, παράγοντας ταυτόχρονα έναν καλλιτεχνικό αντίλογο - μουσική ολκής. Δείτε το πορτρέτο του καλλιτέχνη, μέσα από συνεντεύξεις δικές του αλλά και φίλων. Ήταν πανκ πριν εφευρεθεί ο όρος, ήταν αντιχίπης και καταστασιακός α λα Ντεμπόρ, μιας κι εκ των έσω ανατίναξε το θέαμα μα και ταυτόχρονα πρόταξε (και πρόσταξε) έναν άλλο δρόμο για την τέχνη και την αιωνιότητα.
Των Πολ Μάρσαντ και Στέφεν Κίτζακ. Ο μεγαλύτερος λευκός μπασίστας ever. Δεξιοτεχνικά ευλογημένος μα και καταραμένος συνάμα, ο Παστόριους, Τζάκο σκέτο, και πάντα με το μικρό από μπάντες, μουσικούς και ορκισμένους οπαδούς υπήρξε διπλά άτυχος: υπερόπτης και αφελής. Μα θρύλος για την τζαζ, το ροκ και το φανκ, την Τζόνι Μίτσελ, τους Red Hot Chilli Peppers, τον Sting κι όλους με τους οποίους συνεργάστηκε πριν πεθάνει στον δρόμο, άστεγος και πένης. Μια βασανισμένης ύλης ψυχή που έπαιξε τα άπαιχτα μα και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να σβήσει αυτοκαταστροφικά. Δέος και σεβασμός…
Της Έιμι Μπεργκ. Εύθραυστη, λυπημένη, ανασφαλής, βραχνή, λευκή φωνή - κορίτσι ρέπλικα θαρρείς αλλά στο πιο ροκ και μπλουζ της Μπίλι Χολιντέι. Η Τζόπλιν του «Piece of my heart», της μελαγχολίας αλλά και του διονυσιασμού, μιας και στη σκηνή ήταν μαινάδα. Η Cat Power διαβάζει αδημοσίευτα γράμματα και στίχους της, οι μυθικές μέρες των Big Brother & The Holding Company αναβιώνουν μέσα από σπάνιο οπτικό υλικό και το «Down on Me» θα σημαίνει πως ο θρύλος της θα σαρώνει για πάντα και τα πάντα.
Του Σαμ Ρεντς. Οι ουρανοξύστες του Χονγκ Κονγκ καθώς κάτω από το ελεκτρίκ φως τους οι Blur επανενώνονται έχοντας, παρά τη διάλυσή τους και την αποχή τους, ένα καταπληκτικό καινούργιο υλικό. Κι αυτό είναι το χρονικό μιας επανασυγκόλλησης, με τον Άλμπαρν και τον Κόξτον να αποδεικνύουν εμπράκτως πως οι παιδικές φιλίες δύσκολα τσακίζουν. Μια ποιητική και λυρικά στοχαστική ντοκουμέντα για το απροσδόκητο άλμπουμ «Magic Whip», που όμως καταδύεται στα άδυτα των ημερών της θλίψης που άφησε ο χωρισμός τους, με την μπάντα να μη διστάζει να αυτομαστιγωθεί και να ψυχαναλυθεί, προκειμένου να μετατραπεί η απώλεια σε νέο ένδοξο κλέος.
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
14°
