Ο Λουί, 34χρονος συγγραφέας, επιστρέφει μετά από 12ετή απουσία στο πατρικό του με σκοπό να ανακοινώσει στην οικογένειά του κάτι σημαντικό αλλά οι εντάσεις και οι καβγάδες που ακολουθούν μεταξύ των μελών της κάνουν αρκετά αμφίβολο κάτι τέτοιο...
Ξαβιέ Ντολάν: ο 28χρονος σκηνοθέτης από το Μόντρεαλ που οι περισσότεροι κριτικοί αντιπαθούν λόγω του κωλοπαιδισμού και του ναρκισσισμού του, παραβλέποντας τα χαρακτηριστικά του σπουδαίου ταλέντου του. Ο Ντολάν όμως δεν είναι τυχαίος. Στα 19 του βρέθηκε στις Κάννες με το «Σκότωσα τη μητέρα μου» –τιμήθηκε με 3 βραβεία– κι έκτοτε όλες οι ταινίες του βρέθηκαν στο μεγάλο φεστιβάλ (εκτός μιας, το «Ο Τομ στη φάρμα» που προβλήθηκε στη Βενετία κερδίζοντας το βραβείο της Filpresci) για να επιβεβαιώσουν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Ο τσόγλανος αυτός είναι ό,τι πιο φρέσκο, δυναμικό και προκλητικό έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια η Βόρεια Αμερική.
Το «Τέλος του κόσμου» έρχεται σαν συνέχεια του αριστουργηματικού «Mommy», με κοινή πλατφόρμα τη σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ του γιου και της μάνας. Μπορεί εδώ το βασικό θέμα να είναι η οικογένεια και οι δυσλειτουργικές σχέσεις μεταξύ των μελών της (τι νομίζατε, μόνο εδώ γίνονται αυτά;) αλλά το αλά Québécois «Σπιρτόκουτο» του Ντολάν έχει μια σπάνια δύναμη που αποκτά επιπλέον αξία από τη διαπίστωση της ωριμότητας του δημιουργού του. Ζόρικα γκρο πλάνα που προκαλούν ασφυξία στους ιδρωμένους ήρωες «καταγράφοντας» όλη την ένταση και την αγωνία τους. Διάλογοι που πίσω από τις τετριμμένες ατάκες τους μαρτυρούν το χάσμα που χωρίζει τις ζωές των ηρώων. Αλήθειες, μυστικά και ψέματα που φανερώνουν το φόβο και την ανίκητη βαρύτητα του χρόνου που περνάει.
Ο άσωτος υιός που επιστρέφει στο πατρικό του όχι τόσο για να κάνει τη «φριχτή ανακοίνωση» αλλά για να κάνει τον απολογισμό του. Όλα αυτά τα 12 χρόνια απουσίας προφανώς και του πρόσφεραν την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ανακάλυψη του πραγματικού εαυτού του αλλά ταυτόχρονα περιείχαν και το τίμημα της απόδρασής του. Ο Λουί θα θυμηθεί από πού ξεκίνησε, ανιχνεύοντας τις πρώτες μνήμες που καθόρισαν τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Από τις ωραιότερες σκηνές του φιλμ είναι εκείνες που ο ήρωας κοιτάζει τα σκονισμένα έπιπλα και από τις ξεχαρβαλωμένες χαραμάδες εμφανίζονται εμπρός του παλιές αναμνήσεις που η μνήμη του τα μεταμορφώνει σε παραδεισένιες εικόνες. Τούτα τα ονειρικά στιγμιότυπα της παιδικής ηλικίας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα κρατάμε καλά φυλαγμένα μέσα μας, λέει ο Ντολάν και τα σκιτσάρει με μοναδική ευαισθησία και τρυφερότητα.
Το βραβευμένο με Μεγάλο βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών έκτο φιλμ του Ντολάν είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα που δεν ορίζεται από σεξουαλικές προτιμήσεις, χρώμα, φυλετικά χαρακτηριστικά ή θρησκεία. Είναι η διαφορετικότητα του μοναχικού ανθρώπου, εκείνου που βλέπει την ομορφιά σε απλά καθημερινά στιγμιότυπα, εκείνου που συνειδητοποιεί την ανάγκη να αποκοπεί από νωρίς από την οικογένεια. Τέλος είναι η διαφορετικότητα εκείνου που με θλίψη διαπιστώνει ότι τίποτα δεν τον ενώνει πλέον με τους ανθρώπους που έχει δεσμούς αίματος, κάνοντας τον τελευταίο αποχαιρετισμό του ακόμη πιο αβάσταχτο και πένθιμο.
Tο κρύο της Τραπεζούντας (*** ½ )(Kalandar Soğuğu)
Σε ένα ορεινό χωριό της Τραπεζούντας ζει ο Μεχμέτ με την οικογένειά του που τον πιέζει να πιάσει δουλειά στο ορυχείο της περιοχής προκειμένου να ξοφλήσουν τα χρέη τους. Εκείνος όμως αρνείται και προτιμάει να εξαφανίζεται για μέρες στα βουνά μόνος του αναζητώντας χρυσό.
Το λιτό και χαμηλόφωνο τουρκικό δράμα είναι μια σοφή αλληγορία γύρω από την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης, βάζοντας ταυτόχρονα στη σωστή σειρά όλα το υπαρξιακά ζητήματα της ανθρώπινης περιπέτειας στο πέρασμα των αιώνων. Η ιστορία είναι σκοπίμως αχρονική. Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ενταγμένη τόσο στο σήμερα όσο και σε περασμένους αιώνες. Η μανία του χρυσού το τονίζει αυτό ενώ το αρχαϊκό έθιμο των ταυρομαχιών (με αντίπαλους θηριώδεις ταύρους) επιβεβαιώνει τη δραματουργική υφή μιας θαυμάσιας μεταφοράς γύρω από τον αγώνα για επιβίωση, το νόμο της ζούγκλας όπου νικητής είναι πάντα ο πιο ισχυρός και το συγκινητικό μήνυμα για το τέλος της αθωότητας. Πλούσια φεστιβαλική καριέρα για ένα απέριττο και τρυφερό φιλμ που θα σας κλέψει την καρδιά.
Δύο σαραντάρηδες φίλοι, κάτοικοι της πλατείας Αμερικής βλέπουν από διαφορετική οπτική το πρόβλημα με τους μετανάστες: o ένας ερωτεύεται μια αφρικανή τραγουδίστρια ενώ ο δεύτερος θεωρεί τους πρόσφυγες ως την πηγή όλων των κακών στη μίζερη ζωή του…
Μετά από το θετικό ντεμπούτο του με το «Wild Duck», ο Γιάννης Σακαρίδης ανοίγει τον πολιτικοκοινωνικό προβληματισμό του σε μια ακόμη πιο ανθρωποκεντρική ιστορία, με ένα θέμα που άπτεται του μεταναστευτικού αλλά στην πραγματικότητα βυθίζει βαθιά το νυστέρι του στα εσώψυχα της ελληνικής κοινωνίας. Αφηγηματικό σχήμα του ένα στιλ γραφής που πηγαινοέρχεται με άνεση από το ερωτικό δράμα στο κοινωνικό θρίλερ, με το σενάριο να αποτελεί διασκευή της νουβέλας του Γιάννη Τσίρμπα «Η Βικτώρια δεν υπάρχει». Ο σκηνοθέτης δεν χαρίζεται ούτε κάνει εκπτώσεις στο δηκτικό δράμα του, παρουσιάζοντας γυμνή από δικαιολογίες και εξωραϊστικά ιδεολογικά βαρίδια τη φορτωμένη με φαινόμενα σήψης και παρακμής σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Ευτυχεί ακόμη στο τομέα ερμηνειών (για πολλοστή φορά τέλειος ο Παπαδημητρίου) παρά τους κάπως σχηματικούς βασικούς χαρακτήρες του φιλμ.
Νεαρός γκάνγκστερ, γνωστός με το ψευδώνυμο «Σαμουράι», φιλοδοξεί να φτιάξει το δικό του Λας Βέγκας στην Όστια, την παραθαλάσσια μικρή πόλη που βρίσκεται κοντά στη Ρώμη...
Το παλιομοδίτικο, αναγνωρίσιμο μοντέλο του γκανγκστερικού θρίλερ τα τελευταία χρόνια έχει δώσει εξαίσια δείγματα στη μικρή και μεγάλη οθόνη («Γόμορρα», «Σκοτεινές ψυχές»). Ένα τέτοιο θα μπορούσε να είναι και η «Suburra» αν ο δημιουργός της δεν το παράκανε με το στιλιζάρισμα της γραφής και το εξεζητημένο μοντέλο βίας που περιγράφει. Πετυχαίνει πάντως ακόμη κι έτσι να δώσει ένα ισχυρό δείγμα σκοτεινού και μισανθρωπιστικού σύμπαντος όπου το διαπλεκόμενο μοντέλο Μαφίας, Βατικανού και πολιτικής διαφθοράς κινεί τις ζωές των παραδομένων στη λαγνεία και απληστία ηρώων.
Must
Ξεκινά σήμερα 23/3 το 18ο Γαλλόφωνο Φεστιβάλ που για πρώτη φορά θα πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα σε Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Οι πιο πρόσφατες και ενδιαφέρουσες ταινίες του σύγχρονου γαλλόφωνου σινεμά θα προβληθούν στην αίθουσα Θόδωρος Αγγελόπουλος του Γαλλικού Ινστιτούτου, στον Δαναό και το Άστορ, ενώ στη Θεσσαλονίκη η αίθουσα Παύλος Ζάννας θα αναλάβει το ρόλο του οικοδεσπότη. Η αυλαία ανοίγει σήμερα με την προβολή του βιογραφικού «Δαλιδά» και πέφτει την Τετάρτη 29 Μαρτίου με τη νέα κωμωδία του Φιλίπ ντε Σοβερόν, «Βρε, Καλώς τους!», που πριν από 2 χρόνια σάρωσε τα ταμεία με το «Θεέ μου, τι σου κάναμε».
Ακόμη
»»» Η απλώς συμπαθητική βρετανική δραμεντί «Κάποια να με προσέχει» (**) που αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής ηθοποιού που αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός ηλικιωμένου ξεροκέφαλου ηθοποιού ο οποίος πάσχει από Πάρκινσον, έχει ως βασικό ατού της την ερμηνεία του Μπράιαν Κοξ.
»»» Η μπλοκμπαστεριά «Power Rangers» (*) είναι ένα ρηχό και άχρωμο –παρά την πολυχρωμία των στολών των τινέιτζερ ηρώων– reboot της γνωστής υπερηρωικής σειράς.
»»» Στο νεανικό κυβερνο-θρίλερ «Θάρρος ή αλήθεια» (**) με την Έμα Ρόμπερτς το κόλλημα με το διαδίκτυο μετατρέπεται από πιασάρικο και ελκυστικό σε αρκούντως τρομακτικό και αγωνιώδες παρά την ελάχιστη ρεαλιστική πλοκή του.
»»» Το ελληνικό «Ευτυχία» (**) δείχνει με αρκετές γόνιμες και λειτουργικές ιδέες του Χρήστου Πυθαρά την κρίση στη μίζερη και καταθλιπτική νεοελληνική πραγματικότητα που προκαλεί… φαγούρα στη νεολαία της!
