12 μυστηριώδη διαστημόπλοια προσγειώνονται στη Γη. Μία ομάδα ειδικών επιστημόνων αναλαμβάνει να ερευνήσει το συμβάν. Ανάμεσά τους, μια γλωσσολόγος που καλείται να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους εξωγήινους...
Από το «Prisoners» μέχρι το «Μέσα από τις φλόγες» κι από τον «Άνθρωπο-αντίγραφο» έως το «Sicario», ο Ντενίς Βιλνέβ ασχολείται με το ίδιο θέμα: την αδυναμία του ανθρώπου να εξερευνήσει τα όριά του και την υπαρξιακή αγωνία του τη στιγμή συνάντησης με το πεπρωμένο του. Έχοντας την ικανότητα να μεταπηδά με θαυμαστή δεξιότητα από το ένα είδος στο άλλο (θρίλερ, δράμα, περιπέτεια, ενώ τώρα καταπιάνεται με το sci-fi), o καναδός σκηνοθέτης βρίσκει και πάλι το κίνητρο για να οδηγήσει το φιλοσοφικό προβληματισμό του ένα βήμα πιο πέρα. Η έμπνευση αυτή τη φορά έρχεται από μια νουβέλα του Τεντ Τσιανγκ (υπάρχει στη συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Η ιστορία της ζωής σου και άλλες ιστορίες», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος). Ο Βιλνέβ με πρόσχημα την «επίσκεψη» των εξωγήινων στη Γη και την προσπάθεια αποκωδικοποίησης των μηνυμάτων και των προθέσεών τους (μια αλληγορία για την κατανόηση του ανεξήγητου) από την πλευρά των ανθρώπων, θέτει ερωτήματα γύρω από την ύπαρξη –γιατί αρρωσταίνουμε; τι θα έκανες αν γνώριζες εξ αρχής κάποια μελλοντικά γεγονότα της ζωής σου;– κι επιχειρεί να δώσει απαντήσεις στα πιο βασανιστικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Με υπέροχες λυρικές εικόνες που καταρρίπτουν πλήρως το μιλιταριστικό προφίλ του φιλμ, μια τέλεια ερμηνεία από την Έιμι Άνταμς, ακλόνητη αυτοπεποίθηση στην απαιτητική σεκάνς της επαφής της ηρωίδας με τον κόσμο των εξωγήινων και ένα συγκινητικό άγγιγμα πάνω στο ανθρώπινο κομμάτι της ιστορίας του, ο Βιλνέβ σχεδόν μεγαλουργεί, αποσπώντας και πάλι νέα εύσημα για το θαυμαστό σινεμά του.
Στο Νιου Τζέρσι των 60s η ειδυλλιακή ζωή του Σίμουρ Λιβόβ γίνεται άνω-κάτω, όταν η 16άχρονη κόρη του θεωρείται ύποπτη τρομοκρατικής επίθεσης που προκάλεσε το θάνατο ενός οικογενειάρχη.
Το μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ είναι ένας ποταμός ιδεών και συναισθημάτων. Μια εξομολόγηση μίσους και αγάπης για την Αμερική του 2oυ μισού του 20ού αιώνα. Ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ σαγηνεύεται από τη στόφα του Ροθ, ο οποίος στις σελίδες του ξεδιπλώνει ένα κράμα σοφίας, παρηγοριάς και οργής για έναν κόσμο που αλλάζει βίαια, με το μέσο Αμερικανό να αποτελεί πρότυπο ακεραιότητας αλλά και παράδειγμα προς αποφυγή. Η αδράνεια, η απουσία κριτικής σκέψης και η συντηρητική ιδεολογία οδηγούν τον ήρωα στην καταστροφή. Η πολιτική άποψη του συγγραφέα δεν είναι όμως μονόπλευρη. Τα βάζει με όλους. Οι αντιεξουσιαστές επαναστάτες ζωγραφίζονται εξίσου αρνητικά με τους τακτοποιημένους μικροαστούς. Το ίδιο και οι εβραίοι, οι φεμινίστριες, οι διανοούμενοι. Ο ΜακΓκρέγκορ λόγω απειρίας αποτυγχάνει εν μέρει να αποδώσει όλο το εύρος της προβληματικής του Ροθ. Είναι όμως έντιμη, σεμνή και συγκινητική κατά στιγμές η δουλειά του, πιάνοντας θετικό βαθμό σε κάποια ζόρικα (η αφύπνιση του ήρωα) ζητήματα.
Οδύσσεια (L' Odyssee) ***
Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ
Παίζουν: Λαμπέρ Γουίλσον, Πιέρ Νινέ, Οντρέ Τοτού
Μια θεαματική βουτιά, αξίας 25 εκατομμυρίων ευρώ, στον όχι και τόσο θαυμαστό «βυθό» της προσωπικότητας του Ζακ Ιβ Κουστό.
Η ζωή του θαλασσοπόρου Ζακ Κουστώ απογυμνωμένη από ηρωικές δοξασίες και συμβατικές νόρμες, γίνεται το αντικείμενο μιας ενδελεχούς κινηματογραφικής έρευνας από τον ικανότατο Ζερόμ Σαλ (δυνατό το νοτιοαφρικανικό αστυνομικό θρίλερ του «Το ακρωτήρι της βίας» με τους Γουίτακερ-Μπλουμ) με όχημα την εξερευνητική μανία του ήρωά του αλλά και την ανικανότητά του να σταθεί ως θετικό πατρικό σύμβολο δίπλα στα παιδιά του. Ο Σαλ ξεκινά τη δημιουργία του ειδυλλιακά –οι οικογενειακές διακοπές στην Κυανή Ακτή και η αποκάλυψη της ομορφιάς του βυθού χάρη στο σκάφανδρο που ανακαλύπτει ο Κουστό– οδηγώντας το σταδιακά σε σκοτεινά μονοπάτια, όπου αναδύεται η πολυεπίπεδη οικογενειακή τραγωδία που ρουφά στη δίνη της όλους τους πρωταγωνιστές εξαιτίας του εγωισμού και της μεγαλομανίας του διάσημου ωκεανολόγου.
Σε μια συνάντηση κορυφής των G8 σε απομονωμένο ξενοδοχείο των γερμανικών ακτών, ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου βρίσκεται νεκρός.
Αν δούμε το φιλμ του σκηνοθέτη που μας έδωσε το «Ζήτω η ελευθερία» (και πάλι πρωταγωνιστής του ήταν ο Σερβίλο) ως πολιτικό «σχόλιο» γύρω από τη σύγχρονη πολιτικο-οικονομική πραγματικότητα, θα εντοπίσουμε κενά ή τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις (το ερωτικό ζευγάρωμα της Καναδής πρωθυπουργού και του Γερμανού ομολόγου της). Το μυστήριο, όμως, που μεθοδεύεται με όρους που επιχειρούν να δέσουν τη σύγχρονη πολιτική αγωνία με το μεταφυσικό στοιχείο (η παρουσία του ιερέα στον οποίο εξομολογείται λίγο πριν πεθάνει ο ηγέτης του ΔΝΤ), έχει μια λειτουργικότητα κι ένα σασπένς που οδηγεί τα πράγματα σε ένα καλοβαλμένο φινάλε με ενδιαφέροντα ερωτήματα στο τραπέζι.
Ακόμη
>>> Το «Αγάπη, αγάπη, αγάπη» του Κώστα Ζάππα («Μικρές ελευθερίες») είναι όπως μαρτυράει κι ο τίτλος, μια ιστορία αγάπης –ο Έκτορας και η Φανή δεν μπορούν να απολαύσουν τον έρωτά τους σε μια σύγχρονη Αθήνα που εύστοχα παρουσιάζεται βίαιη και τρομακτική–, βαλμένη όμως στα ανασφαλή καλούπια της προκλητικής αφήγησης που επιζητάει τη διαφορετικότητα αλλά καταλήγει να γίνει μανιέρα και δηθενιά.
>>> Παραδοσιακά, χριστουγεννιάτικα και χολιγουντιανά πράγματα στην ανεκδιήγητη κομεντί «Office Christmas Party» των Γκόρντον-Σπεκ, με πρωτοκλασάτο καστ (Τζ. Άνιστον, Ολ. Μουν, Τζ. Μπέιτμαν), που μπορεί να σας δώσει κάποιες κεφάτες ιδέες για το πάρτι που ετοιμάζετε στο γραφείο, αλλά ως εκεί.
>>> Ιαπωνικό αστυνομικό θρίλερ είναι το «Creepy» του Κιγιόσι Κουροσάβα, με μια αίσθηση μυστηρίου παραπάνω από το κανονικό καθώς, ό,τι ατμόσφαιρα απειλής χτίζεται έντεχνα στα πρώτα λεπτά, γκρεμίζεται επιδεικτικά από ένα σενάριο που μπάζει από παντού στο δεύτερο μισό.
10°
