Η Μισέλ πέφτει θύμα βιασμού από κουκουλοφόρο άντρα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Ατάραχη συνεχίζει κανονικά τη ζωή της και αναζητάει το δράστη στο φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον της.
Ακούγεται σαν ψυχόδραμα τύπου Χάνεκε (διόλου τυχαία η επιλογή της Ιπέρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο) αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ένα διασκεδαστικό, προκλητικό, κωμικό, διαολεμένα έξυπνο και σέξι θρίλερ γύρω από την προσωπικότητα της Μισέλ, ιδιοκτήτριας εταιρείας που σχεδιάζει videogames, την οποία δεν συμπαθεί κανείς. Ψυχρή κι απρόσιτη, η Μισέλ έχει αμέτρητους εχθρούς, μερικοί εκ των οποίων είναι βέβαιο πως χαίρονται με ό,τι της συνέβη. H μπαμπεσιά του 78χρονου Βερχόφεν είναι σχεδόν... απερίγραπτη! Αρχικά κατασκευάζει ένα ειρωνικότατο και μηδενιστικό σχόλιο γύρω από τη (δήθεν) ευτυχία και την ατσαλάκωτη ευμάρεια της μεγαλοαστικής τάξης και, με πολιορκητικό κριό την ερμηνεία της Ιπέρ, το διαλύει ολοκληρωτικά – ούτε ο Χάνεκε δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα! Τα βέλη του εκτοξεύονται κατά πάντων: νοσηροί τραπεζίτες, ανόητοι θρησκόληπτοι, διανοούμενοι του κώλου, βιτσιόζοι επιχειρηματίες, μαλθακοί επιβήτορες, νευρωτικές ακτιβίστριες, συμπλεγματικοί σύντροφοι, υποκριτές και «φαρισαίοι»... Ο αφορισμός του πάλαι ποτέ άνισου και ανοικονόμητου δημιουργού του «Βασικού ενστίκτου» δεν κάνει εκπτώσεις. Εδώ ο Ολλανδός μάς αναγκάζει να του βγάλουμε το καπέλο, καθώς η ταινία του εκτός από λίβελος για όλα τα παραπάνω είναι μαζί κι ένας τολμηρός και γενναιόδωρος ύμνος προς τη Γυναίκα. Ο Βερχόφεν είναι απόλυτος: τίποτα δεν αγγίζει το μεγαλείο της. Κυρίως οι στάσιμοι, παθητικοί ή ανόητοι αντρικοί χαρακτήρες του φιλμ. Κι ενώ η πλοκή δείχνει να οδεύει προς την ανώδυνη κατάληξη ενός απλώς kinky γουστόζικου φιλμ, ο Ολλανδός πραγματοποιεί το κόλπο γκρόσο και το απογειώνει στην αιωνιότητα με μια ομολογουμένως μαεστρική ανατροπή. Είναι η στιγμή που «Εκείνη» αποφασίζει να αφήσει πίσω το τραυματικό παρελθόν και να αναμετρηθεί στα ίσα με την αλήθεια, σε ένα φινάλε που κρύβει έντεχνα την πίκρα της τραυματισμένης ζωής. Είναι η στιγμή που το απόμακρο βλέμμα της νεαρής Μισέλ, στην καταραμένη φωτογραφία του παρελθόντος, αποκτά επιτέλους τη ζεστασιά που στερήθηκε όλα αυτά τα χρόνια και προχωρά στο επόμενο βήμα.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το «Drive» και το «Μόνο ο θεός συγχωρεί» (αμφότερα με τον Ράιαν Γκόσλινγκ πρωταγωνιστή) υπογράφει μια εικαστική –παραληρηματική σχεδόν– πανδαισία για τον αδηφάγο κόσμο της πασαρέλας, η οποία αποδεικνύεται κενού περιεχομένου. Το δάνειο της βαμπιρικής μυθολογίας χρησιμεύει ως αιχμηρό σχόλιο για την κουλτούρα της μόδας αλλά εξελλίσεται αργά και κοινότοπα. Οι εγκλωβισμένοι στην εφιαλτική παραζάλη της δικτατορίας της ομορφιάς χαρακτήρες, παρουσιάζονται ως νεκροζώντανοι πιστοί ενός αδίστακτου θεού που διψά για αίμα. Σαν αυτό της 16χρονης Τζέσι που η αθωότητά της εισβάλλει σαν θύελλα στα καλογυαλισμένα κάδρα του Ρεφν και προκαλεί ρωγμές (μαζί με ξεχασμένες συγκινήσεις που θυμίζουν... οργασμό) στο οικοδόμημα της επιφανειακής «ομορφιάς» του μόντελινγκ.
Τρία κλεφτρόνια μπουκάρουν στο σπίτι τυφλού βετεράνου στρατιώτη για 300.000 δολάρια, θεωρώντας τον εύκολο θύμα.
Μετά το ριμέικ του «Evil Dead», ο Φέντε Αλβαρέζ σκηνοθετεί ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ όπου το σασπένς ή οι σκηνές τρόμου δεν πηγάζουν από μεταφυσικές συνθήκες αλλά από ρεαλιστικές (οι απίστευτες επιδόσεις του τυφλού βετεράνου στις μάχες σώμα με σώμα έχουν πειθώ), καταστάσεις που διαδραματίζονται σε ένα τέλεια κινηματογραφημένο σπίτι-φρούριο. Το πρόσχημα της ληστείας χρησιμεύει για να ξεδιπλωθεί η προβληματική του φιλμ γύρω από την απληστία, παρότι το ζητούμενο για τον ταλαντούχο σκηνοθέτη είναι μια δεξιοτεχνική άσκηση ύφους. Μια άσκηση μερικές φορές άνευ λόγου, όμως, με τη συνεχή εναλλαγή ρόλων θύτη και θύματος να αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα του καλογυρισμένου ανθρωποκυνηγητού που λαμβάνει χώρα στο υποβλητικό σκηνικό του κλειστοφοβικού λαβύρινθου.
Ο εβραϊκής καταγωγής Μάρκους πηγαίνει να σπουδάσει με υποτροφία σε κολέγιο του Οχάιο των 50s και έρχεται αντιμέτωπος με τους συντηρητικούς πανεπιστημιακούς κανόνες.
Όπως σε κάθε βιβλίο του Φίλιπ Ροθ έτσι και στην ταινία του Σέιμους (ο σεναριογράφος της «Παγοθύελλας» διασκευάζει το ομότιτλο μυθιστόρημα του συγγραφέα), το αυτοβιογραφικό στοιχείο είναι εντονότατο. Αυτό εγκυμονεί κάποιες ανεπιθύμητες παρενέργειες (το υπερτροφικό εγώ του ικανότατου λογοτέχνη, οι συζητήσιμες στα όρια του μισογυνισμού θέσεις του για το άλλο φύλο κ.ά.) αλλά και αρετές που δεν είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητες, όπως ο αθεϊσμός με δυνατά επιχειρήματα –οι καλύτερες σκηνές αφορούν στις λεκτικές κόντρες του ήρωα με τον πρύτανη γύρω από τη θρησκευτική πίστη και την ύπαρξη του Θεού–, η ορμή της νιότης, το τέλος της αθωότητας, η κρίση της οικογένειας κ.ά. Οι εξοντωτικοί διάλογοι αφαιρούν πόντους από τη θέαση του φιλμ αλλά όσα ακούγονται μόνο κέρδος μπορούν να είναι για τον υπομονετικό σινεφίλ.
Ακόμη...
>>> Το ντοκιμαντέρ «Τελευταία παραλία» των Θάνου Αναστόπουλου και Ντάβιντε Ντελ Ντεγκάν, που ήταν στο επίσημο πρόγραμμα των Καννών, μας ταξιδεύει στη χωρισμένη στα δύο από έναν τοίχο παραλία της Τεργέστης (αλλού κολυμπούν οι άντρες, αλλού οι γυναίκες) σε μια αλληγορία για την ιστορία της Ευρώπης, με φευγάτους διαλόγους των παραθεριστών. >>> Το στούντιο που μας χάρισε την ταινία «Lego» δεν πέτυχε το repeat: οι «Πελαργοί» έχουν μεν χάρη και τρυφερότητα, αλλά το χιούμορ τους είναι κάπως παρωχημένο και απλοϊκό. >>> Στο βασισμένο στο πρόσφατο (2015) ομώνυμο μπεστ σέλερ «Κορίτσι του τρένου» όλα θυμίζουν Φίντσερ και μάταια η Έμιλι Μπλαντ παλεύει να δώσει υπόσταση στην αλκοολική ηρωίδα που παθαίνει ψύχωση με μια υπόθεση φόνου. >>> Ο γυρισμένος στο Παρίσι και την Κυανή Ακτή «Συγγραφέας» με τον Πιέρ Νινέ είναι ένα θρίλερ εγκεφαλικό για φονικές... λογοκλοπές. >>> Το ντοκιμαντέρ «Un condor» του Γιάννη Κολόζη παρακολουθεί το ταξίδι επιστροφής ενός άντρα που εγκατέλειψε έφηβος τη Χιλή του Πινοσέτ.
13°
