Ακούγεται σαν ψυχόδραμα τύπου Χάνεκε (διόλου τυχαία η επιλογή της Ιπέρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο) αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ένα διασκεδαστικό, προκλητικό, κωμικό, διαολεμένα έξυπνο και σέξι θρίλερ γύρω από την προσωπικότητα της Μισέλ, ιδιοκτήτριας εταιρείας που σχεδιάζει videogames, την οποία δεν συμπαθεί κανείς. Ψυχρή κι απρόσιτη, η Μισέλ έχει αμέτρητους εχθρούς, μερικοί εκ των οποίων είναι βέβαιο πως χαίρονται με ό,τι της συνέβη. H μπαμπεσιά του 78χρονου Βερχόφεν είναι σχεδόν... απερίγραπτη! Αρχικά κατασκευάζει ένα ειρωνικότατο και μηδενιστικό σχόλιο γύρω από τη (δήθεν) ευτυχία και την ατσαλάκωτη ευμάρεια της μεγαλοαστικής τάξης και, με πολιορκητικό κριό την ερμηνεία της Ιπέρ, το διαλύει ολοκληρωτικά – ούτε ο Χάνεκε δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα! Τα βέλη του εκτοξεύονται κατά πάντων: νοσηροί τραπεζίτες, ανόητοι θρησκόληπτοι, διανοούμενοι του κώλου, βιτσιόζοι επιχειρηματίες, μαλθακοί επιβήτορες, νευρωτικές ακτιβίστριες, συμπλεγματικοί σύντροφοι, υποκριτές και «φαρισαίοι»... Ο αφορισμός του πάλαι ποτέ άνισου και ανοικονόμητου δημιουργού του «Βασικού ενστίκτου» δεν κάνει εκπτώσεις. Εδώ ο Ολλανδός μάς αναγκάζει να του βγάλουμε το καπέλο, καθώς η ταινία του εκτός από λίβελος για όλα τα παραπάνω είναι μαζί κι ένας τολμηρός και γενναιόδωρος ύμνος προς τη Γυναίκα. Ο Βερχόφεν είναι απόλυτος: τίποτα δεν αγγίζει το μεγαλείο της. Κυρίως οι στάσιμοι, παθητικοί ή ανόητοι αντρικοί χαρακτήρες του φιλμ. Κι ενώ η πλοκή δείχνει να οδεύει προς την ανώδυνη κατάληξη ενός απλώς kinky γουστόζικου φιλμ, ο Ολλανδός πραγματοποιεί το κόλπο γκρόσο και το απογειώνει στην αιωνιότητα με μια ομολογουμένως μαεστρική ανατροπή. Είναι η στιγμή που «Εκείνη» αποφασίζει να αφήσει πίσω το τραυματικό παρελθόν και να αναμετρηθεί στα ίσα με την αλήθεια, σε ένα φινάλε που κρύβει έντεχνα την πίκρα της τραυματισμένης ζωής. Είναι η στιγμή που το απόμακρο βλέμμα της νεαρής Μισέλ, στην καταραμένη φωτογραφία του παρελθόντος, αποκτά επιτέλους τη ζεστασιά που στερήθηκε όλα αυτά τα χρόνια και προχωρά στο επόμενο βήμα.
24°
