Έφτασα στο κέντρο μεσημέρι Τρίτης. Με το που βγήκα από το ταξί και άρχισα να περπατάω ένιωσα μια τεράστια διαφορά. Πρώτα την ένιωσα και μετά τη συνειδητοποίησα. Μπορούσα να αφήσω το σώμα μου να χαλαρώσει. Ένιωθα σα να ήμουν στην Ευρώπη.
Η Αθήνα είναι η πόλη μου, οι ρίζες μου, και δεν την αλλάζω με τίποτα. Χρειάζεται όμως να είσαι σε διαρκή εγρήγορση. Τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, παγίδες θανάτου. Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια σκαρφαλωμένα παντού. Τα ατέλειωτα σκουπίδια, η βρώμα, τα γκράφιτι. Τελικά αυτή τη συνεχή κατάσταση «πάλης ή φυγής» καταλήγεις να τη συνηθίσεις, με αποτέλεσμα να σου γίνει δεύτερη φύση. Και ίσως το χειρότερο: η σχεδόν 30χρονη πλέον εγκατάλειψη του κέντρου πρώτα από τους κατοίκους και τους καταναλωτές (από εμάς δηλαδή) και ύστερα από τα μαγαζιά, τις επιχειρήσεις και οσονούπω τον ίδιο τον πυρήνα του κράτους, με τη μετεγκατάσταση υπουργείων στον Υμηττό. Από τότε που χτίστηκαν τα μεγάλα, περίκλειστα εμπορικά κέντρα των προαστίων και έφυγε μαζικά ο γηγενής πληθυσμός, η Αθήνα κατέστη μία de facto αποκεντρωμένη μητρόπολη, στην οποία πολλοί κινούνται υπερτοπικά, χωρίς να κατεβαίνουν συχνά στο κέντρο.
Τα έχουμε ξαναπεί. Η Θεσσαλονίκη είναι μια κανονική ευρωπαϊκή πόλη. Ναι, η ένσταση ισχύει. Δεν είναι όλη η Θεσσαλονίκη όπως το (πεντακάθαρο) κέντρο της, με τις υπέροχες πολυκατοικίες, τις άνετες λεωφόρους, τα μεγάλα πεζοδρόμια, τις ωραία σχεδιασμένες πινακίδες που σου δίνουν το ιστορικό πλαίσιο, τα ωραία μαγαζιά όλων των ειδών που σφύζουν από ζωή, τον φοιτητόκοσμο, τα εστιατόρια και τα μπαρ, τον περίπατο στην παραλία, τους μεγάλους πολιτιστικούς θεσμούς. Ναι, υπάρχουν και στη Θεσσαλονίκη πολλές υποβαθμισμένες περιοχές. Ωστόσο, το κέντρο της πόλης καταρρίπτει τον τόσο επίμονο και αυτοκαταστροφικό μύθο ότι στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει ένα ωραίο, ευρωπαϊκό αστικό τοπίο. Υπάρχει ήδη.
Έβγαλα την κάμερα και άρχισα να φωτογραφίζω. Σύντομα ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά∙ ή μάλλον ότι μπορούσα και καλύτερα. Η μέρα «σήκωνε» το ασπρόμαυρο. Ενώ η έγχρωμη φωτογραφία σού δίνει πάντα τη δυνατότητα να τη «γυρίσεις» σε ασπρόμαυρο μετά, όταν την επεξεργαστείς, η ασπρόμαυρη είναι τελεσίδικη. Κι όμως, από τα πρώτα κιόλας καρέ έβλεπα ότι εκείνη την ημέρα το ασπρόμαυρο ήταν το σωστό.
Η περιήγηση τελείωσε Τετάρτη μεσημέρι. Κράτησε λίγο παραπάνω από 24 ώρες. Κι όμως, όταν ταξιδεύεις, όταν βρίσκεσαι σε ένα μέρος πλούσιο, ο χρόνος διαστέλλεται με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι βρισκόσουν εκεί για καιρό.
Το κλασικό άλμπουμ του 1976 επιστρέφει σε Super Deluxe Box Set με νέες μίξεις, ακυκλοφόρητα tracks και σπάνιο υλικό από μια κρίσιμη δημιουργική περίοδο
