Truth is, no-way you ever get enough of NYC, sweety! Now let’s get down to street photography.
Rule #1: “Don’t get that seriously about yourself”.
Rule #2: “No other rules apply!”.
Και γιατί δηλαδή να είναι πάντα «ωραίες» οι φωτογραφίες; Άσε, δηλαδή, που σχεδόν ποτέ δεν είναι. Και δεν το ξέρουν ούτε αυτοί που τις βγάζουν, ούτε εκείνοι που τις κοιτάζουν. Μια βόλτα να κάνεις στα social το βλέπεις αυτό. Τα περισσότερα likes τα έχουν οι πιο κακές φωτογραφίες. Οπτικός αναλφαβητισμός… Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι οι περισσότερες φωτογραφίες δεν είναι καλές. Οι πιο διάσημοι και σπουδαίοι φωτογράφοι μετά από 30-40 χρόνια καριέρας έχουν μόλις καμιά 20αριά πραγματικά σπουδαίες φωτογραφίες να δείξουν. Και ναι, μην τσιμπάτε! Τα κινητά ΔΕΝ βγάζουν καλές φωτογραφίες. Είναι πολύ μικροί οι φακοί, πολύ μικροί οι αισθητήρες, ελάχιστη η εστιακή απόσταση, απειροελάχιστα μικρό το μέγεθος των pixels. Δεν τα λέω εγώ αυτά, είναι ζήτημα φυσικής. Ψάξτε το λίγο και θα δείτε. Εκείνες οι εντυπωσιακές εικόνες, που δείχνουν στις διαφημίσεις των κινητών, είναι τραβηγμένες από πολύ καλούς φωτογράφους, με πολύ ελεγχόμενες συνθήκες επαγγελματικού φωτισμού. Το ίδιο κάδρο, αν το τραβήξει ο ίδιος φωτογράφος με μια απλή, αλλά κανονική, φωτογραφική μηχανή, θα έχει απείρως καλύτερο αποτέλεσμα. Οπότε η θεία σας, που δεν έχει ιδέα τι κάνει και απλά πατάει την οθόνη του κινητού, δεν βγάζει καλές φωτογραφίες. Σταματήστε να της κάνετε like. Ή, τέλος πάντων, κάντε της αν θέλετε, αλλά επειδή την συμπαθείτε. Όχι επειδή βγάζει καλές φωτογραφίες. Μη με παρεξηγείτε, δεν έχω πρόβλημα με τις χάλια φωτογραφίες. Τις περισσότερες φορές κι εγώ τέτοιες βγάζω. Απλά, το ξέρω ότι είναι χάλια. Δεν τις καταχωρώ στη συνείδησή μου ως αριστουργήματα. Άλλωστε το «ωραίο» έχει μεγάλη αξία όταν είναι σπάνιο...
Λοιπόν, είναι φοβερό! Η πιο μέτρια ταινία, αν διαδραματίζεται στο Μανχάταν, γίνεται ταινιάρα. Είναι απίστευτο το πόσο ατμοσφαιρικό και φωτογραφικό είναι αυτό μέρος. Βάλε και την απεριόριστη φρενίτιδα, που κυριαρχεί. Που κάθε άσχετη στιγμή μπορεί να συμβεί το πιο αναπάντεχο γεγονός. Όπου και να κοιτάξεις, κάτι ενδιαφέρον θα δεις. Καταιγισμός εικόνων και συμβάντων. Χωρίς τελειωμό…
Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο! Μπάφιασα, δεν ήξερα τι να πρωτοτραβήξω. Και τα πιο πολλά, αν πας με τον «ορθόδοξο» τρόπο, προσπαθώντας δηλαδή να βγάλεις «καλές» φωτογραφίες, δεν τα προλαβαίνεις. Κατέβασα λοιπόν τη μηχανή στο ύψος της μέσης, ίσως και πιο κάτω, σταμάτησα να εστιάζω συγκεκριμένα, περπατούσα και έβγαζα στο περίπου, κατευθύνοντας απλά τη μηχανή προς τα εκεί που έβλεπα κάτι ενδιαφέρον. Όχι ασύστολα και ό,τι να ‘ναι βέβαια, γιατί όταν τραβάς με φιλμ είναι μισό ευρώ το κλικ, αλλά και χωρίς να πολυπαίρνω στα σοβαρά την κατάσταση. Για να δούμε πόσο φωτογενές είναι τελικά το Μανχάταν ήταν η απλοϊκή μου σκέψη…
Πρέπει να έβγαλα περίπου 2 36άρια ρολά με αυτόν τον τρόπο. Με μια απλή point & shoot Canon από τις αρχές της 10ετίας του ’90 και με το πιο φθηνό φιλμ που κυκλοφορεί στην αγορά. Όταν πρωτοείδα τα αρνητικά, έφριξα. Τι είναι αυτές οι αθλιότητες, ήταν η αρχική μου αντίδραση. Μετά τις κοίταξα ξανά και ξανά. Θυμήθηκα πόσο ωραία είχα περάσει, πόσο διασκεδαστικό ήταν όλο αυτό, πόση τρέλα είχα απολαύσει. Είχα απορροφηθεί στο ρυθμό και στη μαγεία της πόλης. Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτό, όταν ταξιδεύεις…
Σε τελική ανάλυση, αδιάφορο αν βγήκαν «καλές» ή κακές φωτογραφίες. Το σημαντικό είναι να γελάμε και να περνάμε καλά. Και να έχουμε όμορφες αναμνήσεις, γιατί κάποια στιγμή στη ζωή συνειδητοποιείς ότι μόνον αυτό έχεις πλέον... αναμνήσεις! Τουλάχιστον, αν είναι και από το Μανχάταν θα είναι αρκετά φωτογενείς!
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
12°
