Λία Καζάκου: «Η μελέτη του φωτός αποτελεί διαχρονικά την ουσιωδέστερη πράξη»

Ευδιάκριτο ύφος, κατακτημένο στιλ και νέα δουλειά που εξελίσσεται με λεπτομερειακή απεικόνιση και συναισθηματικές αποτυπώσεις υφασμάτων. Αυτές τις μέρες η Λία Καζάκου εκθέτει στην Donopoulos International Fine Arts και επί τη ευκαιρία της ζητήσαμε να μας αποκαλύψει μερικά ακόμα από τα μυστικά που κρύβονται στη εντυπωσιακή της γκαρνταρόμπα.

Γιατί «Μύχια Ύλη» και όχι, φερειπείν, κάτι του τύπου «Η διακριτική γοητεία της υψηλής συναισθηματικής ραπτικής»; Χιούμορ κάνω, προσπαθώντας να μάθω τη διαδικασία της ανεύρεσης του τίτλου της έκθεσης και έπειτα το πώς νοηματοδοτείς τον τίτλο…
Στη δουλειά μου μέχρι τώρα προσπάθησα να διερευνήσω την αποτύπωση των διαφορετικών ποιοτήτων των υφών και των υλικών, ενώ στα τελευταία μου έργα εστιάζω την προσοχή μου στην ύλη. Πιο συγκεκριμένα, επιχειρώ μια εμβάθυνση μέσα από την οποία επιδιώκω να προσεγγίσω την αφαιρετική απόδοση, παρόλο που εστιάζω στη ζωγραφική λεπτομέρεια ακόμη περισσότερο. Κατέληξα, λοιπόν, στον τίτλο «Μύχια Ύλη» ώστε να περιγραφεί μια εσωτερική και ενδόμυχη διαδικασία, η οποία να αποδίδει κάτι περισσότερο από το προφανές.

Κάποιοι πίνακές σου αποτυπώνουν μεγάλο μέρος του όγκου των φινετσάτων ρούχων, ενώ σε κάποιους άλλους επικεντρώνεις (σαν να κάνεις στοχευμένο φόκους μου μοιάζει) σε μερικά πολύ ιδιαίτερα σημεία τους. Αυτή η πλάστιγγα, το ζύγι μεταξύ του μάξιμαλ και του μίνιμαλ στην εικόνα σου, τι σημαίνει και πώς προέκυψε; Οπτικά παραμένεις απολαυστική και στα δυο επίπεδα, μίλα μου όμως για την αφαίρεση και την ανάγκη από την οποία προέκυψε η «έξοδος» από το προφανές και το ευκρινές των όγκων…
Αρχικά, χαίρομαι που το βρίσκεις απολαυστικό, γιατί μια από τις επιδιώξεις μου είναι να προσφέρει το έργο οπτική και αισθητική απόλαυση στον θεατή. Η πρόθεση στη δημιουργία του έργου δεν είναι τόσο στοχευμένη εξαρχής, αλλά προκύπτει μέσα από την εστίαση, η οποία είναι διαφορετική σε κάθε έργο, αναλόγως με το τι θεωρώ ενδιαφέρον την εκάστοτε στιγμή. Για εμένα πάντα η προσέγγιση είναι μάξιμαλ, γιατί επιδιώκω να αποτυπώσω τη λεπτομερή και βαθύτερη απόδοση του υλικού. Άλλοτε εστιάζω πάρα πολύ στη λεπτομέρεια, οπότε το αποτέλεσμα καταλήγει να εκλαμβάνεται ως μινιμαλιστικό, ενώ άλλοτε απομακρύνω την προσοχή μου από την επιφάνεια και αντιμετωπίζω το ύφασμα σαν ένα ατελείωτο πεδίο, οπότε οι όγκοι που προκύπτουν επάνω στο ύφασμα μπορεί να δίνουν αυτήν την εντύπωση του πλουραλισμού.

Σε θυμάμαι πέρσι τέτοιον καιρό που ανταμώσαμε στο στούντιό σου να δουλεύεις εντατικά τους πίνακες του SecondSkin για την έκθεση στην Beck and Eggeling του Ντίσελντορφ, να εξομολογείσαι ότι το ύφος και η τεχνική δεν είναι ο αυτοσκοπός σου. Παρ’ όλα αυτά θα μου επιτρέψεις να παρατηρήσω πως τα έχεις κατακτημένα προ πολλού. Πώς, επομένως, βλέπεις να εξελίσσεσαι από εδώ και στο εξής; 
Μετά το «Second Skin» και τη «Μύχια Ύλη» βρίσκομαι σε ένα σημείο τρομερής ενέργειας και διάθεσης για αναζήτηση νέων περιπετειών… Μέσα στις προθέσεις μου βρίσκεται η επέκταση της κλίμακας των έργων μου, αλλά αυτό θα προκύψει, αν υπάρξει κατάλληλη αφορμή. Η συνέχεια, λοιπόν, περιλαμβάνει έρευνα νέου υλικού και ασταμάτητη δουλειά…

Ποιες από τις ποιότητες της τριπλέτας φως, σκιά και ύφασμα είναι οι πιο σημαντικές, για να φέρεις έναν πίνακα στο επίπεδο που θέλεις;
Το ύφασμα αποτελεί προς το παρόν το πεδίο δράσης μου, ενώ το φως και η σκιά είναι πάντοτε οι ενορχηστρωτές της διαδικασίας και παίζουν σίγουρα τον μεγαλύτερο ρόλο στη δραματοποίηση της εικόνας. Και τα τρία μαζί συντελούν στην απόδοση των προθέσεών μου. Όμως μιλώντας ως ζωγράφος, θεωρώ πως η μελέτη του φωτός αποτελεί διαχρονικά την ουσιωδέστερη πράξη.

Σε μια Θεσσαλονίκη που βαρυγκωμά εικαστικά (μετρημένα τα σποτ και χλωμή η κίνηση), εσύ εκθέτεις σταθερά στην Donopoulos International FineArts, που με τη σειρά της πρόσφατα επιχειρεί μετά τη Σαντορίνη και στη Νέα Υόρκη. Μπορείς να μου περιγράψεις τη σχέση σου με τους γκαλερίστες Μάκη και Αλέξανδρο Ντονόπουλο; Το ρωτώ επειδή θεωρώ πως σε αντίθεση με το μεγάλο πρόβλημα των Θεσσαλονικιών εικαστικών, που δεν υποστηρίζονται και δεν πρακτορεύονται στιβαρά, αυτοί οι δυο εγγυώνται για τον καλλιτέχνη μια ασφάλεια…
Η αλήθεια είναι ότι η χρόνια σχέση που έχω με τον Μάκη και τον Αλέξανδρο Ντονόπουλο μου δημιουργεί μία αίσθηση ασφάλειας και τους ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Προφανώς ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη δουλειά του γκαλερίστα ως υποχρέωση πώλησης των έργων, όμως σημαντικό κομμάτι της φροντίδας ενός καλλιτέχνη αποτελούν κι άλλα πράγματα, όπως, για παράδειγμα, οι επισκέψεις που πραγματοποιούν στο στούντιο, όπου για εμένα είναι ένα πολύ σημαντικό και γόνιμο πεδίο ανταλλαγής απόψεων. Ένα άλλο πολύ καίριο κομμάτι της συνεργασίας αποτελεί και η προσπάθεια να γίνει το έργο γνωστό και να φτάσει σε πολύ περισσότερους θεατές. Νομίζω ότι οι κύριοι Ντονόπουλοι κάνουνε το καλύτερο δυνατό από την πλευρά τους, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη τη δυσκολία της απομακρυσμένης θέσης της Θεσσαλονίκης από τα καλλιτεχνικά κέντρα.

Τι λέει για τη συνέχεια; Αγρανάπαυση ή στο στούντιο και ξανά στο στούντιο; Αλήθεια πόσο σου παίρνει για να περάσεις από το ένα σόου στο άλλο;
Στούντιο και ξανά στούντιο… Ήδη είμαι στην αρχή του επόμενου βήματος… Η ζωγραφική αποτελεί για εμένα μια αδιάκοπη διαδικασία!

Λία Καζάκου, Μύχια Ύλη, Donopoulos International Fine Arts, Αγία Θεοδώρας 3, Θεσσαλονίκη