Απόκοσμα τέρατα, φιγούρες της λογοτεχνίας, μυθολογικά πλάσματα, στρατηγοί του παρελθόντος, όλοι συμμετέχουν σε κάποια μεγαλειώδη μάχη στα έργα του MuPan. Ένας ταραντινικός καλλιτέχνης της Ανατολής που αναμενόμενα αγαπά της επικές ταινίες, ματώνει καθημερινά τα πινέλα και τα κραγιόνια του.
Μετοίκησε από την Ταϊβάν στη Νέα Υόρκη στα εικοσιένα του, πήρε την αμερικάνικη υπηκοότητα, αλλά ακόμα δεν αισθάνεται πως εκεί είναι το σπίτι του, πως εκεί έχει μια πατρίδα. «Η οικογένειά μου ταξίδεψε από την ενδοχώρα της Κίνας στην Ταϊβάν, την περίοδο που κυβερνούσε η Δημοκρατία της Κίνας το 1949. Γεννήθηκα και ανδρώθηκα εκεί μέχρι τα είκοσι, όμως πάντα θεωρούσα και θεωρώ τον εαυτό μου, Κινέζο. Την περίοδο που ζούσα στην Ταϊβάν, δεν θεωρούμουν (από τον κόσμο) Ταϊβανέζος εξαιτίας του οικογενειακού μου υπόβαθρου και συνεπώς δεν έχω την υπηκοότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Ίσως, αν κάποια μέρα η Κίνα και η Ταϊβάν ενωθούν ολοκληρωτικά, να φωνάξω περήφανα στον κόσμο πως είμαι Κινέζος».
Μέρος της δουλειάς του είναι το «Shit Myth and Shit History of China», όπου η ειρωνεία, ο θυμός και το κατάμαυρο χιούμορ αναβλύζουν σε κάθε πετσόκομμα. Είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που θυσίασαν τις ζωές τους για τη Δημοκρατία της Κίνας, μια αφιέρωση στους ανθρώπους του που έμειναν πίσω στην Ταϊβάν από το 1949, αγωνιζόμενοι σε ένα εχθρικό καθεστώς. Είτε ως στρατευμένος καλλιτέχνης στη Δημοκρατία της Κίνα είτε ως φοιτητής, δεν άντεχε να ακολουθεί τους κανόνες, τα κλασικά φορμά και τις δήθεν τεχνικές. Οι ιδέες του είναι σαν πυροβολισμοί, γρήγορες και αυτοτελείς, οπότε ένα σκέτσμπουκ κι ένα στυλό του είναι αρκετά. Αν η ιστορία τον ενδιαφέρει, τότε βγαίνει μονοκονδυλιά, χωρίς φτιασίδια και μερεμέτια.
Ο Mu Pan νιώθει τον πόλεμο (και) σαν κάτι πανέμορφο. Σαν εφαλτήριο για τη δημιουργία υπέροχων χαρακτήρων, σαν ακατέργαστο υλικό για να γράψει Ιστορία. «Πρέπει κανείς να είναι σπουδαίος καλλιτέχνης έτσι ώστε να πολεμήσει ως στρατηγός. Απαιτούνται τεράστια αποθέματα υπομονής, χάρισμα και υψηλή ευφυΐα. Είτε πρόκειται για εισβολή είτε για υπεράσπιση, φαντάζει πανέμορφο στα μάτια μου πως ένας άνθρωπος μπορεί να ενώσει όλη την ατομικότητα έτσι ώστε να μεταλλαχθεί σε μία μεγάλη δύναμη». Κάθε τέρας, κάθε χαρακτήρας που ζωγραφίζει, είναι στην πραγματικότητα ένα αυτοπορτρέτο στον (όχι και τόσο) κατασκευασμένο κόσμο του.
Επικρατεί μια ιδιόρρυθμη ηρεμία, μία παράξενη ανακούφιση όταν κοιτά κανείς τα σκίτσα ή τους πίνακές του και αυτό είναι που τον ενδιαφέρει: όχι η βία, όχι το ποιητικά μεγαλοπρεπές λουτρό αίματος, ούτε το ξεκοίλιασμα των στρατιωτών, ή ακόμα και ολόκληρων εθνών! Παραδέχεται πως χρωστά πολλά σε δύο όχι και τόσο παράταιρους παράγοντες: τον Ταραντίνο και τα Looney Tunes. Ο καθένας με τη δική του μαεστρία και για τους δικούς τους λόγους κατάφεραν να χρωματίσουν κάπως πιο κωμικά (με την αυθεντική έννοια του όρου) τη βία, πράγμα που προσπαθεί να κάνει και ο ίδιος. «Λατρεύω τη δύναμη των ανθρώπων και των ζώων. Συχνά ονειρεύομαι πως έχω την κυρίαρχη δύναμη να κυβερνώ και να καταστρέφω, να δημιουργώ φόβο στους εχθρούς μου. Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, κανείς δεν μπορεί να έχει τέτοιου είδους δύναμη στον κόσμο. Έτσι, δημιούργησα το δικό μου σύμπαν για τον εαυτό μου γεμάτο με εικόνες μου. Μπορώ να γίνω οτιδήποτε θέλω και να καταβροχθίσω με μια χαψιά οποιονδήποτε θέλω»!
