«Ήθελα από πολύ καιρό να οργανώσω μιαν “ακατάλληλη” έκθεση και να την επενδύσω με ανάλογα κείμενα μακριά από ακαδημαϊκές συμβάσεις και ψευδοπουριτανικούς συμψηφισμούς», λέει ο επιμελητής της έκθεσης “Το Σώμα. Ο Έρωτας” Μάνος Στεφανίδης.
«Εκτός του εύκολου ρεαλισμού και της τρέχουσας μόδας του γυμνού. Να δείξω μια τέχνη ρεαλιστική που όμως δεν φοβάται να ονειρεύεται και που τολμά να είναι “σπερματική” με τρόπους ανάλογους του Ανδρέα Εμπειρίκου. Είμαι λοιπόν ευτυχής που επιτέλους πραγματοποιείται και η έκθεση και το ομότιτλο βιβλίο με την συνδρομή της γκαλερί ena contemporary και της Νίκης Παπαδάκη, του εκδότη Θανάση Καστανιώτη, του τυπογράφου Γιώργου Κωστόπουλου και βέβαια των τριών φίλων καλλιτεχνών που μου εμπιστεύτηκαν τόσο προσωπικά και αυτοεξομολογητικά έργα τα οποία πάντως δεν λειτουργούν σαν ψυχανάλυση αλλά ως μέθεξη στην πιο βαθιά ουσία του έρωτα: Εννοώ την Μαρία Μαραγκουδάκη, την Αλεξάνδρα Νάκου και τον Ντίνο Πετράτο. Μα πάνω από όλα αναφέρομαι στην άκρως τιμητική για όλους μας συμμετοχή της Κικής Δημουλά. Που τόσα χρόνια τώρα εξαγοράζει τον χρόνο δαπανώντας σπάταλα ατόφια συγκίνηση. Και εγκλωβίζοντας θνητά σώματα σε αθάνατες λέξεις.
Το Σώμα δηλαδή το κείμενο. Ο Έρωτας δηλαδή η εικόνα.»
Η Κική Δημουλά για τον Ντίνο Πετράτο
Είµαι ως γνωστόν υπερήλιξ. Και φρόνιµο είναι να κρατάω σε απόσταση το θρασύτατο κάλλος γιατί βλάπτει την βασανισµένη εγκράτεια από τους υποψήφιους κάθε τόσο πειρασµούς. Αλλά και πώς να είναι ψύχραιµος ο θαυµασµός µου, µπροστά σ’ αυτά τα σφριγηλά σώµατα που λάµπουν και αχνίζουν καθώς εκτίθενται, στον πύρινο ήλιο της καυτής νέοτητάς τους. Τόσο που καθώς πλησιάζω το βλέµµα µου στην γυµνότητα των σωµάτων, θαρρώ πως βλέπω ζωντανές, ολοστρόγγυλες συµπαγείς τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλούν επάνω στο διάφανο δέρµα της αιτίας τους. Ναι, και όλη αυτή η ζωντάνια πώς έχω την αξίωση να µην ξεµυαλίζει τον έρωτα και µάλιστα έναν έρωτα µακράς και τόσο ποθητής διάρκειας όσο και η αθανασία. Εκείνη την αθανασία που µόνο ο Θεός της τέχνης έχει την τιµητική αρµοδιότητα να ευλογεί ευλογώντας τη διάκριση, προκαλώντας τη δίκαιη οργή της αντίπαλης πραγµατικότητας.
Και πώς να µην την εξοργίζει όταν ο έρωτας, αν και τόσο γηραλέο αίσθηµα, παραµένει αδιάλειπτα ποθητό από τη νεότητα. Και πώς να µην υµνήσω αυτήν εδώ την έντεχνη αναπαράσταση του κάλλους, την υπερβατική τελειότητά του, τόσο εντελή ώστε να επιθυµείς να µπορούσε να σε αγαπήσει αυτό το τόσο ζωντανά τσαλακωµένο σαν αλήθεια, ριγηλό φανελάκι που φοράει το έφηβο σώµα .... µούσκεµα από τη βροχερή σάρκα.
Αλλά ας αφήσω τις επιζήµιες για το επακριβές παραµοιώσεις κι ας προσπαθήσω να δανειστώ την προστατευτική κάσκα που κρατάει κάτω από τη µασχάλη του ο άλλος έφηβος, αθλητής και νικητής στο αγώνισµα της φυσικότητας.
Ο Ντίνος Πετράτος γίνεται το έπαθλο που του απονέµει η τέχνη, επειδή τολµά να µεταµορφώσει την αναπαράσταση σε ένα συναρπαστικά δυναµικό πρωτογενές. Ε, πώς να µην τρελαθεί ο θαυµασµός από την ανεπάρκεια του να φιλοξενήσει τόσην έκσταση. Και πώς να µην εµπιστευτείς το χρωστήρα του Πετράτου, αφού είναι εξακριβωµένη η στενή επαφή της ευαισθησίας του µε το ιδεώδες.
12/11/2017
Ποτέ γνωρίζουµε καλύτερα τον άλλον; Όταν είµαστε µαζί του ή όταν έχουµε χωρίσει; Όταν τον κρατάµε στην αγκαλιά µας και αισθανόµαστε κατάβαθα τη γλύκα της ασφάλειας ή όταν πια έχει φύγει χτυπώντας µε οργή την εξώπορτα ίσως του; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αν και γνώρισα στα αλήθεια κάποιους ανθρώπους, όταν πια είχε µεις ανάµεσά µας, σαν σύννεφο οµίχλης, η απόσταση και ο χρόνος. Τους είδα όπως ήταν όταν δεν τους έβλεπα πια! Για να συνειδητοποιήσω, κάπως αργά, ότι ήµουν µαζί µε κάποιον άλλον. Ίσως και για χρόνια. Κάποιον που δεν υποπτευόµουνα και που ο συναισθηµατισµός µου –αλλιώς εθελοτυφλία– µ´ εµπόδιζε να γνωρίσω. Απ' την άλλη, πιστεύω πως κάθε γνωριµία, κάθε σχέση είναι ένα είδος άσκησης για τη µεγάλη σχέση που θά’ρθει κάποτε. Αν έρθει. Έτσι είναι... Χρησιµοποιούµε τους άλλους και µας χρησιµοποιούν ανεπίγνωστα ώσπου να εµφανιστεί εκείνος ο άλλος που θα γίνει δικός. Για το ελάχιστο διάστηµα που διαρκεί η αιωνιότητα των ανθρώπων.
Έτσι είναι... Ως τότε θα ερωτευόµαστε ένα φάντασµα, το µανεκίνο εκείνο, σαν τα ανθρωποειδή του De Chirico, που έχουµε φτιάξει τόσο µε τα χέρια, δηλαδή µε τα πραγµατικά γεγονότα, όσο και µε τη φαντασία µας. Τον πραγµατικό σύντροφο όµως θα τον γνωρίσουµε, αν τον γνωρίσουµε, µόνο µετά. Μόνο µε την απόσταση ανάµεσά µας.
Χωρίς τα γλαρωµένα βλέµµατα ή τα υγρά χείλια. Χωρίς τα λόγια, προπάντων αυτά, αλλά µε τη σιωπή. Προπάντων αυτή. Όπως αποµακρυνόµαστε για να βλέπουµε καλύτερα έναν πίνακα. Για να τον δούµε συνολικά. Και είναι τότε που η γνώση του άλλου, η ουσιαστική του γνωριµία, δεν έχει καµιά σηµασία πια.
Info: Ομαδική έκθεση “Το Σώμα. Ο Έρωτας” σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη, από 5 Δεκεμβρίου 2017 έως 13 Ιανουαρίου 2018, στην αίθουσα τέχνης ena contemporary.
13°
