Το πεολόγιο του Γιώργου Τζινούδη

Τρία χρόνια μετά το αιδοιολόγιο, επιστρέφει «στον τόπο του εγκλήματος», στο εναλλακτικό μπαρ της Θεσσαλονίκης που φιλοτέχνησε, την Εφημερίδα SKG, παρουσιάζοντας τη νέα σειρά σχεδίων του.

Πεολόγιο. Μικρά σχεδιάκια αποκλειστικά σε άσπρο και μαύρο, γραμμικά, γεωμετρικά, διακοσμητικά, αφαιρετικά, ποπ, ρεαλιστικά, μονοκονδυλιές, μινιμαλιστικά κι άλλα ακόμη και το θέμα να παραμένει πάντα ένα και το αυτό.

Μερικές δεκάδες τρόποι για να ζωγραφιστεί ένα πέος ή μερικές δεκάδες διαφορετικά πέη; Απλή άσκηση ύφους ή υποκειμενική και πολλαπλή αποτύπωση διαφορετικών πραγματικοτήτων; Εμμονή; Καπρίτσιο; Φετίχ; Άσκηση; Τι απ’ όλα; Ή μήπως όλα;

Ο ίδιος μας απάντησε λέγοντας: «Pε φίλε είναι πέη, απλώς πέη, πέη όπως όλα τα κανονικά πράγματα, η καρέκλα, το ζαμπόν, το ξυράφι, η δίψα, το βέλασμα κι ο βήχας. Πρόκειται απλώς για μια άσκηση ύφους για να βάλουμε και λίγο Ραιμόν Κενώ στην ιστορία αν και νομίζω ότι η τροποποίηση στο ύφος ή στη γραφή είναι απαραίτητη κάθε φορά για να καταγράφει επαρκέστερα η διαφορετικότητα της εμπειρίας».

Γιατί πεολόγιο; «Θα μπορούσε να είναι ρουθουνολόγιο ή τοστιερολόγιο ή αιδιολόγιο, όπως πριν από τρία χρόνια».

Πεολόγιο λοιπόν όπως λέμε ημερολόγιο, φυτολόγιο, χρονολόγιο, ενδυματολόγιο, μαρτυρολόγιο, υμνολόγιο, ανεμολόγιο, υβρεολόγιο και μάλλον όχι αναλόγιο. Βουαλά.