Το Μουσείο Μπενάκη αποτελεί σταθερή αξία στις ποιοτικές εκθέσεις – το κτήριο της Πειραιώς και ο περιβάλλοντας χώρος συμπληρώνουν την εμπειρία. Αλλά και οι μέρες των εγκαινίων των νέων εκθέσεων είναι ιδιαίτερα ευχάριστες και πολύχρωμες, εφόσον άνθρωποι με ίδια ενδιαφέροντα βρίσκονται, συζητούν, ανταλλάσσουν ιδέες και νέα, κι όλα αυτά υπό την επίδραση –συγκινημένοι ή όχι– των έργων της κάθε έκθεσης.
Μια τέτοια μέρα ήταν η Δευτέρα 30/10 στα εγκαίνια της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης του Τάσσου, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου χαράκτη –κατά κόσμο Αναστάσιος Αλεβίζος– που «εικονογράφησε» με συνέπεια τη σύγχρονη ελληνική ιστορία αλλά και τις καθημερινές στιγμές: τον αγώνα των ανθρώπων στα χρόνια του πολέμου και την Αντίσταση. Τα μαυρόασπρα χαρακτικά του με τη φοβερή φόρμα είναι άμεσα αναγνωρίσιμα – έχουν σκληρότητα και τρυφεράδα μαζί, εκφραστικότητα, σιωπή και μία υπομονή.
Παράλληλα με τη χαρακτική, επιμελήθηκε την εικονογράφηση βιβλίων, γραμματόσημων και ασχολήθηκε με την αγιογραφία, ενώ συνεργάστηκε με τους κορυφαίους ποιητές Σεφέρη και Ρίτσο, με τις εκδόσεις σχολικών βιβλίων αλλά και μια πληθώρα οργανισμών και εκδοτών. Πάντως, το ταλέντο του στη χαρακτική αναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα – στην Πανελλήνια Έκθεση του 1938 έλαβε το Βραβείο Χαρακτικής και δύο χρόνια αργότερα (1940) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Χαρακτικής.
Για την ιστορία, ο Τάσσος παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Γιώργο Κωτσάκη. Το 1930, σε ηλικία δεκαέξι ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής στα εργαστήρια του Θ. Θωμόπουλου, του Ο. Αργυρού και του Κ. Παρθένη. Από το 1933 και μέχρι την αποφοίτησή του από τη Σχολή το 1939, παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Γ. Κεφαλληνού. Πιθανολογείται ότι καθοριστικό ρόλο στην αφοσίωσή του στη χαρακτική έπαιξε και η γνωριμία του με τον Δ. Γαλάνη, τον άλλο μεγάλο Έλληνα χαράκτη της εποχής του Μεσοπολέμου, μέσω του οποίου γνώρισε και τη γαλλική χαρακτική.
14°
