Όπερες στο Λόφο. Στο σπίτι της σοπράνο Κάτιας Πάσχου

Από το καλοκαίρι του 2009 που επέστρεψα από τη Νέα Υόρκη, έχω βρει καταφύγιο στο δώμα του σπιτιού της μητέρας μου στον Λυκαβηττό, ένα σπίτι που μου είναι οικείο, μια και τα τελευταία 5 χρόνια που ερχόμουν από τη Νέα Υόρκη για διακοπές έμενα εδώ. Απ’ τη μία η περίοδος «χάριτος και προσαρμογής» κι απ’ την άλλη οι καιροί κρίσης όπου οι νέοι … επαναπατρίζονται στα σπίτια των γονιών τους, με κάνουν και βρίσκομαι ακόμα εδώ. Τυχερή μέσα στη «γενική ατυχία»… Ξυπνάω το πρωί και με καλημερίζει ο καταπράσινος λόφος. Είναι μαγικό: είσαι  στην καρδιά της Αθήνας –το Κολωνάκι κι όλη η ένταση της πόλης είναι σε απόσταση αναπνοής– κι όμως ζεις δίπλα στο πράσινο, νομίζεις πως αν απλώσεις τα χέρια σου θ’ αγγίξεις τα κλαδιά των δέντρων. Για μένα είναι σημείο αναφοράς και διαλογισμού, την ώρα της μελέτης το «φανταστικό κοινό μου»...

Το πιο κεντρικό και συνεχώς σε χρήση αντικείμενο στο χώρο είναι το νεοαποκτηθέν ηλεκτρικό –για να γλιτώνουμε το κούρδισμα– πιάνο. Είναι μεταχειρισμένο κι έχει ένα σημάδι από τσιγάρο στην άκρη… ο προηγούμενος κάτοχός του ήταν μερακλής! Μου αρέσει, με εμπνέει…  Το τιμάω κάθε πρωί μετά από τα DVD γυμναστικής της Πετρουλάκη, απαραίτητη δραστηριότητα για να κρατιέμαι σε φόρμα, άσε που η φυσική κατάσταση βοηθάει και στο τραγούδι.

Ταξιδεύω πολύ συχνά στην Ευρώπη, για να πάρω μέρος σε οντισιόν ή για παραστάσεις – σε λίγο καιρό θα τραγουδήσω τη Σουζάννα από τους «Γάμους του Φίγκαρο» στο Τορίνο.  Οπότε, όταν μπορώ, απολαμβάνω  την ηρεμία του δώματος. Τα βράδια μού αρέσει, επιστρέφοντας από τις διάφορες δουλειές και υποχρεώσεις, να βλέπω για πολλοστή φορά κάποιο επεισόδιο του “Sex & the City” μόνο και μόνο για τα υπέροχα πλάνα από την αγαπημένη μου Νέα Υόρκη… έχω τόσο εθιστεί που αν είμαι έξω και είναι δώδεκα παρά, βρίσκω μια καλή δικαιολογία για να τρέξω σπίτι!

Το «ορμητήριο-ησυχαστήριό» μου τα καλοκαίρια παίρνει άλλη όψη, μια και συνδέεται με την ταράτσα του σπιτιού και την πισίνα, έτσι μπορώ να βρέχω λίγο τις πατούσες μου όταν βράζει η Αθήνα! Μαζευόμαστε η παρέα από το πρωί για «ταρατσοθεραπεία» και ταυτόχρονα μαγειρικές  –  υπάρχει και bbq, γίνονται βραδιές με φίλους, αλλά και πάρτι με μουσική, ζωντανή ή με “Dj Lia”, βραδιές ατέλειωτου χορού που κλείνουν με τον αγαπημένο φίλο και μαέστρο Μιχάλη να με συνοδεύει στη γνωστή άρια της Violetta από την “Traviata” του Verdi. Η αλήθεια είναι ότι έχω προσαρμοστεί στο χώρο, παρά έχω προσαρμόσει το χώρο στις ανάγκες μου, γιατί η μητέρα μου είχε ήδη φτιάξει αυτό το δωμάτιο τόσο ωραία που δεν θέλω να το αλλάξω… 

Η Κάτια Πάσχου αυτή την εποχή συντονίζει τις βραδιές «Συμμετοχικής Όπερας» στο Ίδρυμα Β.&Μ. Θεοχαράκη.