● ● ● Την Τρίτη θα είμαστε στο Παλλάς σε θεραπευτικό σέσιον funk jazz, στον Maceo Parker. Θα λικνιζόμαστε χαλαρά και λίγο πρόστυχα και θα γελάμε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, γλυκά και λίγο πονηρά. Θα είναι μία βραδιά γεμάτη ψυχή, υγιή εξέλιξη και αλήθεια. Η απλή, πατροπαράδοτη δομή της συναυλίας.
● ● ● Πιστεύω στις θεραπευτικές ιδιότητες της soul/funk/jazz, ειδικά στα live. Νομίζω ότι αυτή ακριβώς είναι η μουσική της συντροφικότητας, της ανεπιτήδευτης αγάπης, του ερωτικού πόθου και αυτού που λέμε «βραδινή έξοδος». Going out. Κουρασμένοι, χαρούμενοι, χαλαροί, καλοντυμένοι άνθρωποι της πόλης, που πίνουν, λικνίζονται και ακούνε τις μουσικές της νύχτας. Η δικηγόρος Άλι ΜακΜπιλ, στο τέλος κάθε τηλεοπτικού επεισοδίου, βρισκόταν –αυτή, οι νευρώσεις της και όσοι αγαπάει– στο αγαπημένο τους κλαμπ. Άκουγαν γλυκιά, soul μουσική, ήταν μισοσκόταδο, οι μουσικές από την μπάντα στη μικρή, χαμηλή σκηνή μπερδεύονταν με τα λόγια, τα κουδουνίσματα από τα ποτήρια, τα πάνω-κάτω των θαμώνων, αγκώνες που τρίβονταν, γέλια και επιθυμίες που τις έβλεπες να πετάνε στον αέρα στο μικρό εκείνο τζαζ κλαμπ της Βοστώνης. Ήταν ένα ιδανικό happy end, η κάθαρση στο τέλος μιας τρελής, πικρής, αστείας, ψυχοτροπικής ή περίπου ημέρας, όπως θα έκαναν τις Κυριακές και οι αθώες πόρνες στα σοκάκια του Πειραιά στα 60s, η Ίλια Ντάρλινγκ και οι αρχαίοι υπερ-προ-παππούδες μας στο τέλος κάθε θεατρικής τραγωδίας: πήγαιναν όλοι μαζί στη θάλασσα.
● ● ● «Όλοι μαζί» είναι η soul.
● ● ● Ο Maceo Parker, στη χρυσή, σκοτεινή χροιά του σαξοφώνου του κρύβει το πνεύμα του Ray Charles. Αυτό το ενστικτώδες rhythm&blues τον γαλούχησε – και οι μεγάλοι σαξοφωνίστες των 50s, King Curtis, “Fathead” Newman, Cannonball Adderley, Hank Crawford. Στη νυχτερινή γλύκα αυτών των καταβολών ήρθε ξαφνικά, και όταν ο Parker ήταν μόνο 21 ετών ακόμα, να προστεθεί ένα καυτερό spice, ένα πιπεράτο, τρελαμένο μπαχαρικό: ο νεαρός Maceo μπήκε στη μπάντα του James Brown. Άουτς. Κλασική έχει μείνει εκείνη η στιγμή στις συναυλίες του Brown όταν εκείνος γύριζε και του έδινε την πάσα, φωνάζοντας πάντα “Maceo, I want you to BLOW!” και απογειώνονταν τα πάντα. Θα ήταν, το φαντάζομαι, σαν να γνώρισε ο μικρός το σεξ. Sex machine. Σαν να πήρε αμέσως το σωστό ρυθμό, αυτόν που χρειάζεται όταν κινείσαι έτσι όπως πρέπει – rockin’… μέτρημα-παρά-παμ-παμ-παμ… beat… και rollin’. Και ξανά, dog.
● ● ● Ο Maceo άρχισε να συμμετέχει και να γράφει: “I feel good”, “Out of sight”, “Papa’s got a brand new bag”. Ήταν εκεί όταν γραφόταν η ιστορία. Οι σκηνές έπαιρναν φωτιά, τα χορευτικά σπαρταρούσαν με βήματα και στροφές, σπασίματα, duck walk, γοφούς, λεκάνη, ώμους. Γυαλιστερά πνευστά, η ντραμς να πυροβολεί, μαύρα γυαλιά, χρυσή βροχή, κοστούμια με τσάκιση που σφάζει λαιμούς η κόψη της.
● ● ● Το σαξόφωνο του Maceo Parker, πολλές φορές, νομίζεις ότι αντικαθιστά την ντραμς. Δεν χρειάζεται καν να ακούσεις τη μουσική. Και μόνο οι τίτλοι των κομματιών του σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις, να μετρήσεις τις στροφές, νιώθεις το beat να χτυπάει το μετρονόμο στο μυαλό σου. Ανεβάστε την ένταση και ακούστε: “Uptown Up”. “Simply Tooley”. “Quick Step”. “Elephant’s Foot”. “Rabbits in the Pea-Patch”. “Pass the Peas”. “Coin Toss”. “Latin Like”. “Cold Sweat”. Παρά-παμ-παμ-παμ… beat.
● ● ● Και όσο το alto σαξόφωνό του γινόταν θρυλικό, τόσο ο Maceo αποκτούσε ιδανικές λεπτομέρειες και «στροφές» στη μουσική του ταυτότητα. Εξελισσόταν σε ένα πάπα P-Funk, είτε παίζοντας με τη φρικαρισμένη funk μπάντα του George Clinton (τρελό ρισπέκτ, είμαι στα πατώματα αυτή τη στιγμή), συμμετέχοντας στην «κοινότητα» των Parliament και Funkadelic, είτε με τον Bootsy Collins, είτε με την τρυφερή, νεο-αμερικάνικη φυλή των dude girls της Ani Difranco, είτε στη soul chic μπάντα του James Taylor, στους νέο hippy-hip-hop De La Soul, στους υπερ-ραδιοφωνικούς Dave Matthews Band ή τους Red Hot Chilli Peppers. Ο Maceo έγινε το μόνιμο σαξόφωνο του Prince ή όπως αλλιώς τον λένε, και ακόμα ηχογράφησε με τον ίδιο του το θεό, τον Ray Charles.
● ● ● Όλα αυτά μαζί είναι ο ήχος που ρέει από τις live εμφανίσεις του, κυλάει ή εκτοξεύεται προς το κοινό και το ζεματάει. Ο Parker πάντα πίστευε στις μικρές, ζόρικες μπάντες «δωματίου», ολιγομελείς και εύκολες να περιοδεύουν – αρκεί να ξέρουν το rockin’ και το blues. Οι συναυλίες του έχουν μείνει ιστορικές για τη χορταστική, 3ωρη διάρκειά τους – λατρεύει τα encore, είναι ένας interactive θεός.
● ● ● Μου αρέσει το Παλλάς να φιλοξενεί τέτοιες, πλούσιες συναισθηματικές βραδιές. Από παλιά αντιπροσωπεύει στο μυαλό μου ένα ρυθμιστικό σταυροδρόμι στην καρδιά της Αθήνας. Με κάποιο τρόπο έχει παίξει έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό ρόλο – έχω περπατήσει τις αλέες του στον εξώστη, περαστικός, έχω δει από την «Περαστική του Σαν-Σουσί» μέχρι τον Lou Reed live, από την Joss Stone πέρσι μέχρι τον Κώστα Τουρνά την (προϊστορική) εποχή των «Αστρόνειρων». Στον αέρα της αίθουσάς του νομίζεις ότι ακούς από τα πασουμάκια του Φασουλή στο “La Cage Aux Folles” μέχρι ναζιστικές μπότες, ξυπόλυτα αντρικά πόδια να τρέχουν στο «Δύο» μέχρι αλυσίδες της Diamanda να σέρνονται.
● ● ● Στην καρδιά της ξερής, θλιμμένης φετινής Αθήνας, μία βραδιά με χυμούς αγάπης και καυτή soul funk νομίζω ότι χρειάζεται.
O Maceo Parker στο Παλλάς (Τρίτη 19/10 στις 9 μ.μ.), Βουκουρεστίου 5, 210 3213.100
Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία. Με πιστωτική κάρτα στο 210 8108.181. Κρατήσεις μέσω internet: www.elthea.gr
Musium
Ένα τραγούδι μπαίνει στη ζωή μας: Ο Μίνως Μάτσας διασκευάζει το παλιό ρεμπέτικο «Είσαι ’συ ο άνθρωπός μου» του παππού του Μίνωα και του Σπ. Περιστέρη και το τραγουδάει υπέροχα η Αντριάνα Μπάμπαλη, στους τίτλους τέλους, στο «Νησί» του Mega.
Επιτέλους: «Αγάπη είναι τα κομμένα νύχια που πετάς». Ο Καρβέλας ξαναγράφει για τη Visshy.
«Τα Κουρέλια Τραγουδούν Ακόμα»: Δέσποινα Γλέζου, Ρίτα Αντωνοπούλου και Γιώργος Ρωμανός (σαπόρτ στον Κώστα Λειβαδά) στο Κύτταρο.
Ωραίο φεστιβαλάκι έρχεται: Ark, με Cinematic Orchestra. (Σάββάτο 6/11 στο Fuzz).
Βαμπιρισμός της εβδομάδας: John Lennon (μόλις εγκατέλειψε το κτίριο – αντιμετωπίστε το).
Η Cindy Lauper ζει. Την άκουσα να κουδουνίζει καθώς ερχόταν.
17°
