O Σταύρος Θεοδωράκης για τον Αντώνη Σουρούνη: Δεν θα πεθάνει ποτέ

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε μιλήσει αρκετές φορές με τον συγγραφέα Αντώνη Σουρούνη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τετάρτης. 

Σε ανάρτησή του στο facebook αναφέρει μια ερώτηση που είχε κάνει στον συγγραφεά και την απάντηση που του έδωσε ενώ θυμάται κάποια λόγια του από τις συναντήσεις τους.

Η ανάρτηση ως έχει: 

«Πώς τελειώνει ένας συγγραφέας τη ζωή του;», είχα ρωτήσει πριν πολλά χρόνια τον Αντώνη Σουρούνη. «Ο συγγραφέας δε τελειώνει ποτέ τη ζωή του» μου είχε απαντήσει.

Ο Αντώνης πέθανε (το βράδυ της Τετάρτης στη Θεσσαλονίκη). Ο Σουρούνης δε θα πεθάνει ποτέ.

Αντί να πολυλογώ, διαβάστε μερικά πράγματα που μου είχε πει κατά καιρούς.

Σχετικό Άρθρο

Πολιτισμος Η ζωή μου όλη, ένα Σαββατοκύριακό του

Ιστορικός Του Παρόντος 13.10.2016, 13:45

«Ο πατέρας μου ερχόταν σπίτι, με το «ΡΟΜΑΤΖΟ» ή το «ΘΗΣΑΥΡΟ», η μάνα μου σιδέρωνε και της διάβαζε τα κείμενα του Παπαδούκα, του Τσιφόρου και εγώ ήμουν σε μια γωνιά κι έλεγα ‘’εγώ μπορώ να γράψω καλύτερα’’. Ήμουν κάτω από 7 χρονών... Στη Β’ Δημοτικού μπήκε ο δάσκαλος με τον «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΟΡΡΑ» στη μασχάλη και μας διάβασε το Χρονογράφημα. Κι εγώ έπαθα. Λέω ‘’αυτή τη δουλειά θα κάνω άμα μεγαλώσω’’. Κι άρχισα να γράφω εκθέσεις αλλιώτικες».

«Κοιμάμαι πολύ νωρίς το βράδυ, δηλαδή κοιμάμαι εννιά, εννιάμισι, και ξυπνώ στις τρεις. Έχω την αίσθηση ότι όλες οι λέξεις, όλες οι ιδέες, την ώρα αυτή, κυκλοφορούν στην ατμόσφαιρα και ψάχνουν να βρουν ποιος είναι αφυπνισμένος -όχι αυτός που γλεντάει στα μπουζούκια-, να πάνε κοντά του».

«Η γυναίκα είναι γη. Πολλές φορές, χειμώνα πρωί, κολυμπάω στη θάλασσα και μετά πέφτω πάνω στη γη σαν σε γυναίκα. 'Η πέφτω πάνω σε μια γυναίκα σαν να πέφτω στη γη. Για μένα είναι το ίδιο πράγμα. Έχει τις χαράδρες της, τα υψώματά της, τα ποτάμια της, τα ηφαίστειά της. Όλα της».

Γεια σου φιλαράκι μου.

Σχετικό Άρθρο

Πολιτισμος Πέθανε ο νομπελίστας συγγραφέας Ντάριο Φο

Newsroom 13.10.2016, 10:42

Και στην άλλη ζωή τα ίδια θα κάνουμε. Εσύ να απλώνεις στο χασαπόχαρτο θαλασσινούς μεζέδες που ψώνισες ξημερώματα από την Αθηνάς, να σιγοπίνεις και εγώ δίπλα σου να ακούω ιστορίες σα μαθητούδι. Και όταν βαριέσαι θα μου δείχνεις ανθρώπους στο δρόμο -γυναίκες κυρίως- και θα με ρωτάς «πώς να είναι η ζωή τους;» Και θα πλάθουμε ιστορίες… Γιατί γι' αυτό ζούσες.