Συναντήσαμε το δίδυμο της εξαιρετικής «Χώρας προέλευσης» και τους ζητήσαμε να μας αφηγηθούν την ιστορία της νέας τους δουλειάς
Γιούλα: Οι τέσσερις χαρακτήρες συναντιούνται σε μια οριακή κατάσταση. Ο καθένας τραβάει την άποψή του μέχρι το τέρμα.
Σύλλας: Για να γίνει πιο καθαρός αυτός ο λόγος ο γεμάτος κοινοτοπίες που ακούμε καθημερινά, έπρεπε να χάσει το μεσοβέζικο χαρακτήρα του. Αυτή την ανάγκη δηλαδή που έχουμε, να λέμε ότι κι αυτό είναι σωστό, αλλά και το άλλο.
Γιούλα: Μπορώ να ταυτιστώ με όλους τους χαρακτήρες. Δεν λένε πράγματα που δεν μας αρέσουν, δεν τα καταλαβαίνουμε ή δεν μας συγκινούν. Στόχος είναι να παίρνουν οι θεατές θέση. Να ξανασυζητηθούν όλα αυτά σε έναν κοινό τόπο, που μπορεί να είναι το θέατρο.
Σύλλας: Δώσαμε ένα θεατρικό βάθρο στο λόγο της εποχής, όπως γράφεται στα social media ή ακούγεται στις συνεντεύξεις, με έναν τρόπο συνήθως πολύ μελοδραματικό και ενίοτε πολύ αστείο.
Γιούλα: Θέλουμε να ανέβει κι ο θεατής σε αυτό το βάθρο. Γιατί με άλλη ανάγκη παρακολουθείς ένα είδος λόγου στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή και με άλλη στο θέατρο.
Σύλλας: Ένας λόγος που μπορεί να είναι ταυτόχρονα για κάποιους απλά κοινότυπος, για άλλους εντελώς εκνευριστικός και για κάποιους άλλους εμπνευστικός, αυτό που περίμεναν να ακούσουν.
Γιούλα: Μέσα από τη συρραφή που έχουμε κάνει τα κείμενα εμφανίζονται πια εντελώς «λιωμένα», γιατί θέλαμε να τονίσουμε τη συνέχεια και την ομοιότητα ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό λόγο.
Σύλλας: Ο θεατής δεν γνωρίζει ποιος λέει τι κι έτσι η ιστορία γίνεται ακόμα πιο «παγιδευτική». Πολλές φορές ακούμε κάποιον και του απαντάμε χωρίς να επεξεργαστούμε τα λεγόμενά του, μόνο και μόνο επειδή τα λέει αυτός.
Γιούλα: Να ακούσουμε λόγια κι όχι να αναγνωρίσουμε πρόσωπα – αυτό ήταν το ζητούμενο. Κι επίσης να δείξουμε πως αυτός ο δημόσιος λόγος μπολιάζει τη ζωή μας και συνδέεται με όλα όσα μας αφορούν – τον τρόπο που παντρευόμαστε, που κάνουμε φίλους…
Σύλλας: Είναι ένα είδος διάβρωσης. Κι εδώ έρχεται κι η αναφορά στον Lawrence (σ.σ. το έργο πατάει και πάνω στις «Ερωτευμένες γυναίκες» που έγραψε ο D.H. Lawrence το 1920). Οι ήρωές του υφίστανται την ίδια διάβρωση από το λόγο της εποχής τους σε ένα κοινωνικό και αξιακό σύστημα που καταρρέει.
Γιούλα: Αυτή η διάβρωση στην παράσταση διαμορφώνει από την πολιτική μέχρι τις ερωτικές σχέσεις. Είναι το ντόμινο που οδηγεί στην πτώση.
Σύλλας: Το ότι οι χαρακτήρες μας κατηγορούν συνεχώς ο ένας τον άλλο και ποτέ τον εαυτό τους εξυπηρετεί τη φόρμα του ντιμπέιτ. Δεν υποχωρείς ποτέ, αλλιώς φαίνεται ότι έχεις χάσει. Αντικατοπτρίζει την κατάσταση της χώρας σήμερα – πρόκειται για ένα πολύ δημοφιλές σπορ που χαρακτηρίζει την πραγματικότητά μας κι αυτό εκ των πραγμάτων θα αντικατοπτριστεί και στην τέχνη.
Γιούλα: Νομίζω πως σήμερα δεν θα μπορούσαμε να έχουμε γράψει άλλο έργο. Και δεν είναι θέμα σχόλιου, έχει να κάνει με το τι έχουμε ζήσει, με τα υλικά μας. Δεν μεγαλώσαμε σε κενό αέρος. Ο χαρακτήρας μου στην παράσταση είναι αυτός που λέει ένα μεγάλο αντίο σε πολλά. Λέω, ας πούμε, αντίο σε έναν άνθρωπο που αγαπάω πολύ.
Σύλλας: Ο δικός μου έχει το μηχανισμό του ανθρώπου που προσπαθεί να κρατήσει τα πάντα, πάση θυσία, κι αυτό τελικά τον συντρίβει γιατί αντιμετωπίζει τρομακτικές αντιφάσεις στους άλλους και στον εαυτό του.
Γιούλα: Μας λες ότι αυτά σου δημιούργησαν μια αίσθηση απαισιοδοξίας, αλλά εμείς λέμε ότι το πιο απαισιόδοξο είναι να μη συζητάς και να μην είσαι έτοιμος να μαλώσεις.
Σύλλας: Ρωτάς αν προτείνουμε λύσεις, αλλά για μένα όποιος λέει ότι έχει λύσεις συνήθως κοροϊδεύει.
Γιούλα: Ψάχνεις αν υπάρχει ένα «παράθυρο απόδρασης», όμως το παράθυρο που λες το φτιάχνεις στο σπίτι αφού έχεις φτιάξει τον πρώτο όροφο, δεν γίνεται να το βάλεις στον αέρα. Αυτό που ιδανικά θέλουμε για την παράσταση είναι να είναι ένα μέρος του τοίχου στον οποίο θα ανοίξει το παράθυρο.
Σύλλας: Ούτως ή άλλως ως προς το «παράθυρο» η ζωή μας είναι τόσο πραγματικά κι υπέροχα απρόβλεπτη, που ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί.
9°
