Τολμηρή και απαιτητική για την εποχή της, γραμμένη για τα εγκαίνια του Τεάτρο Κομουνάλε της Μπολόνια, εγκαταλείφθηκε και ξεχάστηκε μετά από λίγες παραστάσεις, το 1763. Διακόσια πενήντα χρόνια αργότερα αναβιώνει με μια εντυπωσιακή παραγωγή στο Μέγαρο Μουσικής στο πλαίσιο του Κύκλου Μετατροπίες. Μια προκλητική παράσταση του 21ου αιώνα συναντάει την υπέροχη μουσική του 18ου, με δυο δυναμικές υπογραφές, που υπόσχονται ένα θέαμα με φρεσκάδα και έμπνευση: του Νάιτζελ Λάουρι στη σκηνοθεσία και του αρχιμουσικού Γιώργου Πέτρου στη διεύθυνση της Καμεράτα, Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής, με όργανα εποχής. Την καλλιτεχνική διεύθυνση της παραγωγής έχει ο Giuseppe Sigismonti de Risio. Το σκηνικό είναι του Νάιτζελ Λάουρι, τα κοστούμια και η υλοποίηση της σκηνογραφίας του Πάρι Μέξη, οι φωτισμοί του Γιώργου Τέλλου και η μουσική προετοιμασία της Μάτας Κατσούλη και του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου. Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει η γαλλίδα σοπράνο Ελέν Λεκόρ (Hélène LeCorre), τον Οράτιο η μέτζο σοπράνο Μαίρη Ελεν Νέζη, την Λαρίσσα η τουρκάλα σοπράνο Μπουρτσού Ουγιάρ(Burcu Uyar), τον Ταρκίνιο η μέτζο σοπράνο Ειρήνη Καράγιαννη, τον Πορσίννα ο τενόρος Βασίλης Καβάγιας και τον Μάννιο η Άρτεμις Μπόγρη (μέτζο).
Ο Θρίαμβος της Κλέλιας, μια πολεμική περιπέτεια εμπνευσμένη από τις θρυλικές σελίδες της Ρωμαϊκής ιστορίας, τα έχει όλα: τη μυθική τέχνη των καστράτι, την χωρίς όρια δεξιοτεχνία του μπελ κάντο, το δράμα του μπαρόκ, τις καινοτομίες του στυλ γκαλάντε. Ο Γκλουκ, για τα λαμπερά εγκαίνια του Τεάτρο Κομουνάλε συνεργάζεται με τον Πιέτρο Μεταστάζιο, έναν από τους σημαντικότερους λιμπρετίστες/ποιητές όλων των εποχών, γράφει μια απαιτητική μουσική, μουσική για δεξιοτέχνες σολίστες και οδηγεί τους πρωταγωνιστές του στα όρια της φωνητικής και της δραματικής τους αντοχής.
Η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής έκανε την πρώτη παγκόσμια ηχογράφηση του έργου το καλοκαίρι του 2011, σε μουσική διεύθυνση Giuseppe Sigismondi de Risio για τη γερμανική εταιρία MDG. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει διεθνώς τον Μάρτιο του 2012 ενώ θα διατίθεται τις ημέρες των παραστάσεων του Μεγάρου.
Η πλοκή: Η Ρωμαία ευγενής Κλέλια αιχμαλωτίζεται από τον Ετρούσκο βασιλιά Πορσίννα, ο οποίος πολιορκεί τη Ρώμη. Ο Ταρκίνιος, Ρωμαίος αξιωματικός, πολεμάει στο πλευρό του Πορσίννα, με την ελπίδα ότι θα κερδίσει το θρόνο της Ρώμης και την αγάπη της Κλέλιας. Με δόλο και μηχανορραφίες, εξαπατά τον Ρωμαίο στρατιωτικό Οράτιο, αγαπημένο της Κλέλιας και προκαλεί τη μοιραία αναμέτρηση: Ετρούσκοι και Ρωμαίοι συγκρούονται πάνω στη γέφυρα του Τίβερη. Η Κλέλια με το κουράγιο και τις υψηλές αρχές της θα σώσει την πόλη της και ο Γκλουκ θα υπογράψει έναν ύμνο στον γυναικείο ηρωισμό και το θρίαμβο της αγάπης.
Η παράσταση: 14 Μαΐου 1763. Η όπερα είχε επιτυχία, αλλά δεν ήταν θρίαμβος. Το πιο ανήσυχο κοινό ανταποκρίθηκε σε κάποια κομμάτια, εκτίμησε το νέο μουσικό ιδίωμα, την πλούσια και εκλεπτυσμένη ενορχήστρωση, αλλά το συντηρητικό κοινό ήθελε πιο συμβατικά θεάματα. Τα κοστούμια ήταν του Αντόνιο Γκάλι ντα Μπιμπιένα, του αρχιτέκτονα που είχε σχεδιάσει και το θέατρο και είχε γίνει στόχος φθόνου των άλλων αρχιτεκτόνων της πόλης, που είχαν οργανωθεί για να δυσφημίσουν την όπερα. Η Κλέλια παρουσιάστηκε αρκετές φορές εκείνη την περίοδο με το θέατρο πάντα γεμάτο. Ο Γκλουκ επέβλεψε τις πρόβες των τριών πρώτων παραστάσεων, όπως προέβλεπε το συμβόλαιο και έφυγε από την πόλη.
Η συνέχεια: Η Κλέλια εγκαταλείφθηκε μετά τις παραστάσεις της Μπολόνια. Οι σκηνοθετικές της απαιτήσεις, οι φωνητικές της δυσκολίες, το γεγονός ότι θεωρήθηκε ένα έργο γραμμένο για μια περίσταση, την καταδίκασαν στην αφάνεια. Το 1904 ανακαλύφθηκε ένα χειρόγραφο αντίγραφο της παρτιτούρας της σε ένα αυστριακό μοναστήρι, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία και κατέληξε στα αρχεία του Ωδείου του Βρυξελλών. Από εκεί το ανέσυρε το 1963 ο Τζανπιέτρο Τιντόρι και θέλησε να το δημοσιεύσει για τα 200 χρόνια του Τεάτρο Κομουνάλε. Ατύχησε. Το χειρόγραφο δημοσιεύτηκε τελικά το 2008 από τον εκδοτικό οίκο Baerenreiter, στα άπαντα του Γκλουκ.
14°
