Οι καταλήψεις στα σχολεία, τα αιτήματά τους, οι μάσκες που δόθηκαν για τον κορωνοϊό, η ΟΛΜΕ και η θέση της Νίκης Κεραμέως. Σχολιάζει ο Παντελής Καψής
Η κ. Κεραμέως ανήκει στη συμπαθή πλην αναποτελεσματική κατηγορία πολιτικών που μπήκαν στην κυβέρνηση πιστεύοντας ότι πρώτη τους προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η παραγωγή έργου. Για να πω το κρίμα μου, το ίδιο πίστευα και εγώ για μεγάλο διάστημα. Έως ότου συνειδητοποίησα ότι στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, το αν θεωρείται κάποιος επιτυχημένος υπουργός δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το έργο τους. Συχνά συμβαίνει το αντίθετο. Υπουργοί με μηδενικό έργο, ακόμα και με σκιές διαφθοράς, αποθεώνονται από την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης. Όσο για εκείνους που πάνε αποφασισμένοι να σπάσουν αυγά, το συνηθέστερο είναι να τα τρώνε στη μούρη.
Η εύκολη ερμηνεία είναι ότι οι επιτυχημένοι, με τον ένα ή το άλλο τρόπο, τα έχουν καλά με τους δημοσιογράφους. Βοηθά και αυτό, πολύ λιγότερο όμως από όσο πιστεύουμε. Αν βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα δεν σε σώζει καμιά καλή σχέση με τα μίντια. Το σημαντικό, αυτό που προσφέρει τη μόνη προστασία, είναι μια συνεπής στρατηγική επικοινωνίας. Πριν σπεύσουμε να καταδικάσουμε τέτοιες πρακτικές ας αναλογιστούμε ότι το να πείσεις όσους ενδεχομένως αντιδρούν είναι σύμφυτο με την πολιτική. Κάτι ήξεραν όσοι παλαιότεροι ημών θεωρούσαν τη ρητορική κορυφαία τέχνη της Δημοκρατίας. Στην εποχή μας φυσικά δεν αρκεί αυτό. Για την ακρίβεια, το να προσπαθείς να πείσεις με επιχειρήματα, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Κλασικό παράδειγμα είναι η κ. Κεραμέως η οποία κατ’ επανάληψη έπεσε στο λάκκο που έσκαψε η ίδια.
Το πρώτο σφάλμα, όχι απολύτως δικό της, το έκανε με τις μάσκες. Πουθενά σχεδόν στον κόσμο δεν έχουν δοθεί δωρεάν σε όλους τους μαθητές. Όταν αρχικά έτσι αποφάσισε η κυβέρνηση, γιατί φαντάζομαι ότι ήταν κυβερνητική απόφαση, η κ. Κεραμέως βγήκε μπροστά. Δεν κρύφτηκε, ούτε έδειξε συμπάθεια για το πρόβλημα, επικαλούμενη οικονομική αδυναμία. Χαρακτήρισε απλώς τις μάσκες μέρος της προσωπικής δαπάνης των μαθητών. Έτσι, όταν άλλαξε η απόφαση, όχι μόνο δεν πήρε μέρος από τη δόξα αλλά αντιθέτως βρέθηκε να είναι αυτή που δεν καταλαβαίνει τις δυσχέρειες της μέσης οικογένειας. Ένα προφίλ που, υποθέτω, δεν το επέλεξε. Φυσικά θα μπορούσε η ανακοίνωση για τις δωρεάν μάσκες να είχε γίνει από κοινού με το υπουργείο των εσωτερικών. Αυτό θα επέβαλε το υπουργικό σαβουάρ βιβρ ώστε να μην βρεθεί εκτεθειμένη. Για κάποιο λόγο, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πρόσθετο τσαλάκωμα καθώς δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι βρίσκεται εκτός του στενού κύκλου που παίρνει τις αποφάσεις και μάλιστα για θέματα της άμεσης αρμοδιότητάς της. Ακόμα χειρότερα όμως η κυβέρνηση, δηλαδή η κ. Κεραμέως, εμφανίστηκε να τσαλαβουτά. Στην πρώτη γκρίνια, άλλαξε γραμμή για τις μάσκες προκαλώντας ερωτηματικά για το αν είχε επεξεργαστεί σε βάθος τα μέτρα που ανακοίνωσε.
Την επόμενη γκάφα, μεγαλύτερη αυτή, την έκανε όταν επιχείρησε να απαντήσει στην κριτική για τις τάξεις των 25 παιδιών, επικαλούμενη τον μέσο όρο. Εδώ η επιχειρηματολογία προφανώς πάσχει επί της ουσίας. Το σημαντικό επικοινωνιακά, ωστόσο, είναι ότι σε ένα θέμα που καλώς ή κακώς καίει, εμφανίστηκε και πάλι να επιχειρεί να αρνηθεί ότι υπάρχει. Θα μπορούσε να δείξει προς τα έξω ότι την απασχολεί, να έλεγε ότι όπου είναι δυνατόν θα εξαντλήσουμε τις δυνατότητες να σπάσουμε τμήματα ή ακόμα και να ρίξει το μπαλάκι στους Δήμους. Στο κάτω κάτω το χρωστά στον κ. Θεοδωρικάκο. Για να μην πούμε ότι θα μπορούσε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για το ότι δεν έκανε τίποτα στα 5 χρόνια για να βελτιώσει τα σχολικά κτίρια. Φυσικά θα μπορούσε και να προβλέψει τη φασαρία που θα γίνει, ξεκινώντας μια τέτοια πρωτοβουλία από το καλοκαίρι. Έτσι κι αλλιώς το σημαντικό είναι να έδειχνε ότι προσπαθεί, ότι κάνει τα αδύνατα δυνατά και κυρίως ότι νοιάζεται, ότι καταλαβαίνει τις αγωνίες των πολιτών. Αυτό μετράει. Το αν θα πετύχαινε τη μείωση του αριθμού θα ήταν τελικά δευτερεύον. Και για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, στην Αγγλία, πρόσφατο δημοσίευμα του Guardian έλεγε ότι θα υπάρξουν τάξεις των 60 μαθητών εξαιτίας της έλλειψης καθηγητών που έχει προκαλέσει η επιδημία!
Το κακό για την κ. Κεραμέως τρίτωσε όταν και πάλι επιχείρησε να αρνηθεί ότι υπάρχει πρόβλημα λέγοντας ότι μόνο το 3% των σχολείων έχει τάξεις των 26 ως 30 μαθητών. Σου λένε ότι υπάρχει θέμα κι αντί να δείξεις την περιβόητη ενσυναίσθηση, λες δεν είναι τίποτα θα περάσει.
Για να είμαστε δίκαιοι, η κ. Κεραμέως είχε να αντιμετωπίσει την τέλεια καταιγίδα. Κατ’ αρχήν την ΟΛΜΕ, δηλαδή συνδικαλιστές που 45 χρόνια τώρα έχουν μάθει άριστα τα κουμπιά της επικοινωνίας. Στην εκπαίδευση, παρά τη γενικευμένη κρίση αξιοπιστίας του συνδικαλισμού τα τελευταία χρόνια, έχουμε ένα από τα πιο αποτελεσματικά επικοινωνιακά συστήματα. Προσθέστε την ευαισθησία της κοινής γνώμης για τον κορωνοΐό και ο συνδυασμός μπορεί να γίνει πολιτικά θανατηφόρος. Μαζί με την ΟΛΜΕ και σε συντονισμό τουλάχιστον με ένα μέρος της, είναι φυσικά οι νεολαίες της αριστεράς. Τις είδαμε στη χθεσινή πορεία, συντεταγμένες, με τα κοντάρια και με τις σημαίες τους, πιασμένοι όλοι χέρι χέρι σε παράταξη μάχης. Μετά από χρόνια αδράνειας βρήκαν πρόσφορο έδαφος σε έναν μαθητικό πληθυσμό ο οποίος είναι κατανοητό να ενοχλείται από τις μάσκες, έστω και μόνο για πρακτικούς λόγους. Και βέβαια ήταν απέναντι στην υπουργό μια μερίδα των γονιών είτε επειδή πράγματι ανησυχεί είτε για τους γνωστούς λόγους. Τρία μέτωπα σε ένα, δεν παλεύεται εύκολα. Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο χρειαζόταν μια σοβαρή επικοινωνιακή στρατηγική. Το άνοιγμα των σχολείων έπρεπε να αντιμετωπιστεί σαν ένα επικίνδυνο πρότζεκτ που πέρα από τα συγκεκριμένα μέτρα των επιδημιολόγων στα σχολεία, χρειάζεται ενδελεχή πολιτική διαχείριση. Η άγνοια κινδύνου που έδειξε το υπουργείο ήταν αυτοκτονική.
Και η ουσία, θα αντιτάξει κανείς, πού βρίσκεται; Έχουν δίκιο τα παιδιά; Είναι σωστός τρόπος οι καταλήψεις; Ο καθένας έχει τις απόψεις του. Αλλά στα αλήθεια πιστεύει κανείς ότι αυτό είναι το θέμα;
