Καταλήψεις: Αντί για εφαρμογή του νόμου, συλλογική τιμωρία

Ας πούμε ότι μετά από έναν έλεγχο αποκαλύπτεται ότι από τα ταμεία της επιχείρησης στην οποία εργάζεστε έχει υπεξαιρεθεί το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Θα σας φαινόταν λογικό να έπρεπε να το αναπληρώσετε όλοι οι εργαζόμενοι με κρατήσεις από τον μισθό σας; Δεν θα ήταν εντελώς παλαβό να τιμωρηθείτε όλοι, αντί να βρεθούν οι ένοχοι της υπεξαίρεσης και να υποστούν τις συνέπειες; Ε, αυτό που φαίνεται εντελώς παλαβό είναι αυτό που κάνει η κυβέρνηση με τις καταλήψεις.

Αντί να εφαρμόσει τον νόμο και να τιμωρήσει, όπως ο νόμος προβλέπει, αυτούς που νομίζουν ότι τα κρατικά σχολεία είναι τα προσωπικά τους αφοδευτήρια, αντί να θέσει προ των νομικών ευθυνών τους όσους δεν κάνουν όσα πρέπει ώστε να σταματήσει η αφόδευση στα σχολεία των παιδιών που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε εκεί που πάνε τα παιδιά των υπουργών και των βουλευτών, αποφασίζει να τιμωρήσει και τους μαθητές και τους καθηγητές που θα ήθελαν να κάνουν κανονικά μάθημα. Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή η επιθυμία τους για μάθημα δεν ικανοποιείται από τον μόνο αρμόδιο να την ικανοποιήσει: την ίδια την κυβέρνηση που τους τιμωρεί.

Αν δεν έχετε ενημερωθεί να σας ενημερώσω: η κυβέρνηση αποφάσισε οι ώρες που χάθηκαν εξ αιτίας των καταλήψεων να αναπληρωθούν με μάθημα τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και όποτε άλλοτε του φανεί του λωλοστεφανή. Με λίγα λόγια στερεί από μαθητές και καθηγητές ημέρες θεσμοθετημένης ανάπαυσης, επειδή η ίδια η κυβέρνηση δεν θέλει να κάνει απολύτως τίποτα για να εφαρμόσει τον νόμο ο οποίος ορίζει πως η κατάληψη ενός σχολείου είναι εγκληματική πράξη σε βάρος του δημοσίου και γι’ αυτό τιμωρείται.

Βέβαια για να τιμωρηθεί η εγκληματική πράξη σε βάρος του δημοσίου πρέπει οι άνθρωποι που πληρώνονται για να επιβάλουν τις τιμωρίες να θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Πρέπει επίσης οι κυβερνήσεις να τους δίνουν τη δυνατότητα ή να τους πιέζουν να κάνουν τη δουλειά τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω πως τίποτα από τα δυο δεν συμβαίνει κι έτσι η κυβέρνηση αποφασίζει να επιβάλει την απολυταρχική λογική της συνολικής ευθύνης, λογική ιδιαιτέρως αγαπητή στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία τα στελέχη της κυβέρνησης ισχυρίζονται ότι απεχθάνονται.

Και η λογική της συλλογικής ευθύνης έρχεται σε συνέχεια της λογικής της αυτοδικίας έτσι όπως εκφράστηκε από πολλούς επιπόλαιους συμπολίτες που με επιμονή ζητούσαν ένα ζήτημα που έχει να κάνει με τον ποινικό κώδικα να λυθεί από καθηγητές, μαθητές και γονείς. Λες και είναι δουλειά των καθηγητών, των μαθητών και των γονιών η επιβολή του νόμου. Μπορεί αυτή η πεποίθηση να διευκολύνει την άβουλη κυβέρνηση, αλλά δουλειά τους δεν είναι. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες που πληρωνονται από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και το Υπουργείο Δικαιοσύνης γι αυτό ακριβώς.

Φυσικά οι κυβερνητικές ανακοινώσεις για αναπλήρωση σε ΣΚ και αργίες μπορεί να ανοίξουν κάποια σχολεία, αλλά στη Δημοκρατία δεν έχει σημασία μόνο η λύση. Έχει και ο τρόπος με τον οποίο την επιτυγχάνεις. Στη Δημοκρατία λογικές του στυλ «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα... αρκεί να πιάνει τα ποντίκια» δεν έχουν θέση. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν λύσεις που δεν απαιτούν καταφυγή σε ολοκληρωτικά σχήματα.

Και δεν απαιτούν ούτε καν επεμβάσεις της αστυνομίας.

Πολλοί συμπολίτες πιπιλάνε τη φράση «Και τι θέλετε; Να μπουν ΜΑΤ στα σχολεία;» σαν κνίτες που αντιλαμβάνονται την επιβολή του νόμου μόνο με ρόπαλα. Φυσικά, στην πραγματική ζωή, ο νόμος κυρίως επιβάλλεται με ειρηνικά μέσα και οι περιπτωσεις βίαιης επιβολής είναι οι σπάνιες. Κι αυτό γιατί, εκτός από δουλειά των ενστόλων, ο νόμος είναι κυρίως δουλειά των δικαστικών. Και φυσικά της κυβέρνησης.

Των δικαστικών που θα μπορούσαν να ασκήσουν διώξεις εναντίον όσων εγκληματούν σε βάρος του δημοσίου. Της κυβέρνησης που θα μπορούσε να ζητήσει την άσκηση διώξεων εναντίον όσων εγκληματούν σε βάρος του δημοσίου.

Σε κάθε σχολείο οι πρωτεργάτες είναι 5-10 άτομα. Αν οι γονείς τους πήγαιναν μια βόλτα μέχρι κάποιο δικαστικό γραφείο όπου θα τους έδιναν μια εικόνα για τα αδικήματα και τις προβλεπόμενες ποινές, πολύ πιθανόν οι καταλήψεις να τελείωναν σε μια ημέρα. Αν μάλιστα άλλαζε και λίγο ο νόμος και ήταν υποχρεωμένοι οι γονείς των καταληψιών να καταβάλουν τους μισθούς και τα λοιπά λειτουργικά έξοδα, που αδίκως πληρώνουμε όταν τα σχολεία είναι υπο κατάληψη, νομίζω πως γρήγορα οι καταλήψεις θα γίνονταν μια γραφική ανάμνηση.

Κι επειδή κάποιοι θα αναρωτηθούν πού θα μάθουν τα ονόματα των πρωτεργατών των καταλήψεων οι αρμόδιοι δικαστικοι, να σας θυμίσω ότι τα σχολεία έχουν διευθυντές. Που μια χαρά ξέρουν ποιοι, πώς και γιατί. Φυσικά κάποιοι από αυτούς ίσως να θέλουν να καλύψουν εγκληματικές δραστηριότητες σε βάρος του δημοσίου και θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες του νόμου και φυσικά να πάψουν να είναι διευθυντές ή να έχουν οποιαδήποτε σχέση με το δημόσιο για το οποίο αδιαφορούν. Και τη θέση τους να πάρουν κάποιοι που σέβονται τα χρήματα των φορολογούμενων και τη μάθηση των πολλών.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι μια από τις διαφορές της Δημοκρατίας από τα άλλα πολιτεύματα είναι ότι η Δημοκρατία για να λειτουργήσει σωστά απαιτεί την εφαρμογή των νόμων. Γιατί μόνο η εφαρμογή των νόμων μπορεί να προστατεύσει τους πολλούς από τους λίγους και να αποτρέψει κάθε λογική συλλογικής ευθύνης. Δυστυχώς και αυτή η κυβέρνηση δείχνει απρόθυμη να επιβάλει τη νομιμότητα που είναι προς όφελος των πολλών και καταφεύγει σε μια «νομιμότητα» που μαζί με τα ξερά καίει και τα χλωρά. Ακόμα κι αν υπάρξει κάποια πρόσκαιρη αναστολή των καταλήψεων το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα θα είναι ο ακόμα μικρότερος σεβασμός σε μια νομοθεσία που πρώτη και καλύτερη δεν σέβεται η ίδια η κυβέρνηση. Και μπράβο της.        

Υ.Γ. Παρεπιπτόντως, πολύ άδικο μου φαίνεται για κάτι που είναι πρωτίστως ζήτημα συνολικής κυβερνητικής πολιτικής απέναντι στην παραβατικότητα και την εφαρμογή και επιβολή του νόμου την περισσότερη και σκληρότερη κριτική να την υφίσταται η Κεραμέως. Ή για να το πω πιο απλά, αν εμπρηστές βάλουν φωτιά σε σχολεία, δεν θα φταίει το υπουργείο Παιδείας για τις πυρκαγιές. Το υπουργείο Παιδείας είναι υπέυθυνο για τη λειτουργία των σχολείων όταν αυτα είναι ανοικτά, όχι όταν δεν μπορούν να ανοίξουν εξαιτίας εγκληματικών συμπεριφορών. Οι παραβιάσεις του ποινικού κώδικα και οι διώξεις για τους παραβατικούς είναι αρμοδιότητα του υπουργείου Δικαιοσύνης και του υπουργείου Προστασίας Κάποιου Πράγματος Που Κανείς Δεν Έχει Καταλάβει Ποιο Είναι Αυτό.