Στο Φάληρο, στο Φάληρο, στου Παύλου και του Γιάννη, όλη η Αθήνα τραγουδά και πάει για σεργιάνι! Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να προγνώσεις πως στο λάιβ του Παυλίδη και του Αγγελάκα, το Σάββατο στο Πάρκο του Νερού, όλη η πόλη θα κατέβει για να ροκάρει και να γουστάρει, σ' αυτήν την «Ισχύς εν τη ενώσει» συνάντηση, που για δεύτερο καλοκαίρι κρατά ψηλά κυματιστή τη σημαία του ελληνικού ροκ εν ρολ. Σιγά μην... χάσω, σιγά μη δεν παρευρεθώ!
Στην Αιόλου, στην Αιόλου, έχει γεύσεις του κόσμου όλου! Γιατί από νουντλς με μπαμπού, κινεζικότατα, έως κουλούρι Θεσσαλονίκης γεμιστό με μαρινάτες λωρίδες χοίρου και σος γιαουρτιού, το στριτ φουντ αυτού του δρόμου είναι πλέον πανδιάσημο στα πέριξ του κέντρου. Και οικονομικό, και πεντανόστιμο, και υπαίθριο γκουρμέ, αφού αντίο, κλειστοί χώροι, καλοκαίρι έπιασε, στον δρόμο όλοι!
Στον Λόφο του Στρέφη, στον Λόφο του Στρέφη, όπου το ανοιχτό θέατρο σου γνέφει. Γιατί η παράσταση «Γαβριέλλας rock» χρησιμοποιεί τον περιβάλλοντα χώρο ως σκηνικό και ξεδιπλώνει σπαρακτικά μέσω του ρευστού αυτού σκηνικού της πόλης, προκειμένου να αφηγηθεί την ιστορία της Γαβριέλλας. Η εμβληματική πόρνη των Εξαρχείων, η δολοφονία της, αλλά και το ενδιάμεσο ενός βίου, όπου σάρκα, καλοσύνη, άνομα πάθη και μια sui generis αντίληψη για τον κόσμο, έφτιαξαν τον μύθο της, όπου εντός του «φωτίζει» ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης.
Στη Βασιλίσσης Σοφίας, στη Βασιλίσσης Σοφίας, για τις εικόνες και τα κάδρα μιας υπέροχης κυρίας. Για την Τζόαν Λι Φέρμορ και τις ασπρόμαυρες εικόνες της, που όλες αντλούν φως και κάλλος από μια Ελλάδα, που, όταν τη δεις, αδύνατον να μη συγκινηθείς. Γιατί η μούσα του μεγάλου φιλέλληνα Πάτρικ Λι Φέρμορ υπήρξε, πέρα από ορκισμένη του σύντροφος, και μέγιστη φωτογράφος. Ταξίδεψε στις εσχατιές της ελληνικής ενδοχώρας, σε στεριά και θάλασσα, και κατάφερε να αποτυπώσει το μεγαλείο της γης και της φύσης με μια ματιά απαράμιλλη. Μια σπάνια έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη που επαναπροσδιορίζει τη λέξη «συγκίνηση», με τρόπο μοναδικό.
Στην Κηφισιά, στην Κηφισιά, για γλυκά αλλά και αλμυρά. Κοινώς ανεβαίνεις Βόρεια Προάστια, όπου πάντα το αεράκι φυσά και όλα τα ζεστά σκορπά, και χτυπάς δυο «στόχους» μετά τη βόλτα στο άλσος και το σόπινγκ: στο «Κουτούκι», που έχει φοβερή πλακόστρωτη αυλή, καταπληκτικά φαγητά ταψιού, κρεατικά και λαδερά, και μετά στου «Βάρσου» για παγωτό και κανταΐφι. Όπως λέει και η Μανίνα Ζουμπουλάκη, «...γιατί μπορεί η Κηφισιά να απέχει μερικά μόνο μίλια από το κέντρο της Αθήνας, όμως λόγω κλίματος και ανθηρότητας μοιάζει να απέχει πολλά χιλιόμετρα από την πόλη»! Το λες, επομένως, και εκδρομή.
Στη Σαρωνίδα, στη Σαρωνίδα, και τη Δευτέρα θα τους λες: «Στο σινέ Κοράλι μια καλή ταινία που είδα!». Το «Tulli: Τα παιδιά είναι ευτυχία;», για την ακρίβεια, με μια Σαρλίζ Θερόν που λόγω ερμηνείας του ρόλου πάει κατευθείαν για Όσκαρ αλλά και για μια ιστορία που μιλά για τη μητρότητα και τη γυναικεία ψυχοσύνθεση με έναν έξυπνο και παλιομοδίτικο, με την καλή έννοια, τρόπο. Και τι ωραία που φυσά στη Σαρωνίδα, τι δροσιά και τι αγέρι!
Είτε το απολαμβάνουμε με τη μορφή μιας ζεστής φρατζόλας ψωμιού είτε με τη μορφή ενός ντελικάτου γλυκού, το αλεύρι έχει τη δύναμη να παρηγορεί, να εμπνέει και να ενθουσιάζει
14°
