Ανασκόπηση 2025: Οι τηλεοπτικές σειρές που ξεχώρισαν μέσα στη χρονιά

Το 2025 δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά για την τηλεοπτική παραγωγή. Όπως και άλλα χωράφια των παραδοσιακών δημιουργικών βιομηχανιών έτσι και η τηλεόραση είχε να αντιμετωπίσει τις μεσοπρόθεσμες συνέπειες της post – Covid εποχής οι οποίες την ανάγκασαν σε μια αμυντική, αν όχι «συντηρητική» στάση. Τα απόνερα της ιστορικής διπλής απεργίας των ενώσεων Αμερικανών σεναριογράφων και ηθοποιών κράτησαν ακόμα πολλά εγχειρήματα παγιδευμένα σε αντιπαραγωγικές καθυστερήσεις ενώ η συρρικνωμένη γενικότερη παραγωγή οδήγησε μοιραία σε χαμηλό ανταγωνισμό και αυτός με τη σειρά του μοιραία σε πτώση ποιότητας αλλά κυρίως φαντασίας. Λιγότερα και μικρότερα ρίσκα, περισσότερα «ασφαλή» concepts, περισσότερες σειρές που μπορεί να «κάνουν τη δουλειά» γεμίζοντας παράλληλα και τους καταλόγους των πλατφορμών, σκοράρουν ωστόσο χαμηλά στη διάνοιξη νέων δρόμων.

Ακόμα κι έτσι βέβαια πάντα υπάρχουν τίτλοι που αξίζουν τη watchlist, το play μας και το binge μας. Κάποιοι γιατί ξεχώρισαν σε μια «τυφλή» φουρνιά, κάποιοι γιατί ήταν πραγματικά άψογα δείγματα του genre που κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν, και κάποιοι γιατί επέστρεψαν δυναμικά για να κρατήσουν τις κεκτημένες από προηγούμενες σεζόν δάφνες. Όπως και να έχει, και ενώ η τηλεοπτική βιομηχανία ψάχνει λύσεις στο πρόβλημα του κορεσμένου streaming (μέχρι στιγμής χωρίς ιδιαίτερη φαντασία οπλίζοντας τα παραδοσιακά πολυβόλα των εξαγορών και συγχνωνεύσεων), αυτές είναι οι σειρές που τράβηξαν την προσοχή μας φέτος (χωρίς αξιολογική σειρά):

Adolescence (Netflix)

Ίσως το μεγαλύτερο τηλεοπτικό hype της χρονιάς και η σειρά που συζητήθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, με τα ελληνικά διαδικτυακά καφενεία να παίρνουν με αξιώσεις μέρος στην κουβέντα. Με έντονη σκηνοθετική ταυτότητα και ερμηνείες γεμάτες αμεσότητα και ένταση, η μίνι σειρά επιχειρεί να αποτυπώσει ένα σκληρό δείγμα σύγχρονης εφηβείας, μια ιστορία εφηβικής βίας, χωρίς ωραιοποιήσεις, εστιάζοντας στην πίεση, τη σύγχυση και τη βία. Λατρεύτηκε από τη μέση μεσήλικη τάξη, επικρίθηκε από πολλούς εκλεκτικούς ως προβληματικά επιφανειακή και «biased» αλλά η αλήθεια είναι ότι τα μονοπλάνα της και ιδίως το τρίτο της επεισόδιο μπαίνουν αυτόματα στο σκηνοθετικό πάνθεον της σύγχρονης τηλεόρασης. Μαζί με τον νεαρό της πρωταγωνιστή Owen Cooper που καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε το όνομά του και το τι μοιάζει να μπορεί να κάνει γιατί θα τα βρούμε σύντομα μπροστά μας.

Dept. Q (Netflix)

Ίσως ό, τι καλύτερο είδαμε τη φετινή τηλεοπτική χρονιά με όρους συνολικής αποτίμησης – με την αξία να αυξάνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι το «Dept. Q» δεν έφερε και καμία ρηξικέλευθη ανατροπή στην αστυνομική noir φόρμα που υπηρετεί. Παρόλα αυτά κατάφερε με κάποιον μαγικό τρόπο να προβάλει ως πολύ σύγχρονη εκδοχή μιας παλιάς συνταγής, αξιοποιώντας όλα τα παραδοσιακά της συστατικά, με σημαία της το πολύτιμο σε αυτές τις περιστάσεις βρετανικό φλέγμα και την κεντρική φιγούρα του τσακισμένου από τη ζωή αλλά και πάντα-ένα-βήμα-μπροστά ντετέκτιβ Carl Mock, σε μια εξαιρετική ενσάρκωση από τον Matthew Good. Έξυπνο, σταθερό, με ψυχογραφικό βάθος και χωρίς πολλά – πολλά απολαυστικό το «Dept. Q» ήταν η σειρά που δεν ήθελες να τελειώσει αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι τα απλά πράγματα είναι τα πιο δύσκολα και για αυτό ίσως και τα πιο σημαντικά.

The Pitt (HBO Max)

Ίσως το πιο «παραδοσιακό» δείγμα καλής τηλεόρασης της χρονιάς, χωρίς όμως το γεγονός ότι έχεις δει κάτι παρόμοιο πολλές φορές να αφήνει περιθώριο να αμφισβητήσεις την ποιότητα του. Το «The Pitt» επιστρέφει το genre του medical drama στις τηλεοπτικές κορυφές, με έμφαση στις κοινωνικές ανησυχίες και στην προσεγμένη απεικόνιση της ανθρώπινης πλευράς της ιατρικής καθημερινότητας. Τα επεισόδια διαδραματίζονται σε «πραγματικό χρόνο» με κάθε επεισόδιο να καλύπτει με όσο μεγαλύτερη κατά το τηλεοπτικά δυνατόν πιστότητα μια χαοτική 15ωρη βάρδια σε ένα αμερικανικό νοσοκομείο, υπηρετώντας το είδος με συνέπεια και σεβασμό, ποντάροντας στο ανθρώπινο βάθος των χαρακτήρων και στην οργανική συγκίνηση. Συγκινητικό χωρίς να γίνεται μελό, σταθερό χωρίς να ρισκάρει ιδιαίτερα, το «The Pitt» θυμίζει ότι το genre μπορεί ακόμα να λειτουργεί καλά ακόμα και ως μια σχετικά «ασφαλής επιλογή».

The Studio (Apple TV)

Αν οι σειρές ήταν ηθοποιοί σε μια υπεράνω όλων παραγωγή, το «The Studio» θα ήταν ένας από τους καλύτερους καρατερίστες που έχουν περάσει ποτέ, και σίγουρα ο καλύτερος για το 2025. Η σατιρική, «cringe» όπως αυτοχαρακτηρίζεται κωμωδία των Seth Rogen (ο οποίος άξια κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του επικεφαλής των Continental Studios, Matt Remick), Evan Goldberg, Peter Huyck, Alex Gregory και Frida Perez παρατηρεί τη σύγχρονη βιομηχανία του (κατά κύριο λόγο κινηματογραφικού) θεάματος από μέσα, ισορροπώντας εξαιρετικά μεταξύ σάτιρας και κωμωδίας, με άριστη εκμετάλλευση της ειρωνίας ως στοιχείο φόρμας χωρίς να πέσει στις παγίδες του κυνισμού ή ακόμα και της αυταρέσκειας. Μια σειρά για τη διαρκή διαπραγμάτευση ανάμεσα στη δημιουργική φιλοδοξία και τη λογική της αγοράς, για τις μικρές ήττες που κρύβονται πίσω από κάθε «επιτυχία» και για την αγωνία του να παραμένεις σχετικός σε ένα σύστημα που αλλάζει πιο γρήγορα απ’ όσο αντέχεις. Χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες καταγγελίες, χτίζει τη σάτιρά της πάνω σε αναγνωρίσιμες καταστάσεις και χαρακτήρες, φιλοδωρείται από απολαυστικά cameos και αφήνει τελικά μια παιχνιδιάρα μελαγχολία να πλανάται γύρω από την τέχνη ως εμπορικό προϊόν. Δύσκολα θα υπάρξει λάτρης του σινεμά που δεν θα βρει ενδιαφέρον πίσω από αυτές τις κουρτίνες.

Task (HBO)

Ένα αστυνομικό, κοινωνικό δράμα, βαρύ αλλά και λεπτολόγο, που ξεχωρίζει για τη «γείωσή του» και την επιμονή στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Η ερμηνεία του Mark Ruffalo στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός χτυπημένου από τη ζωή πράκτορα του FBI και πρώην ιερέα είναι από μόνη της ένα μεγάλο ατού και λειτουργεί ως άξονας μιας αφήγησης που δεν βιάζεται να εντυπωσιάσει, αλλά χτίζει σταδιακά έναν κόσμο ηθικής φθοράς και υπόγειας έντασης. Πίσω από το crime κέλυφός της η σειρά επενδύει στη λεπτομέρεια και στο ψυχολογικό βάθο και οδηγεί τους αντι-ήρωές της στη νέμεση και στη λύτρωση με έναν τρόπο που μπορεί να θυμίζει παλιότερη τηλεόραση (και κινηματογράφο) αλλά ίσως να μην είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο ανάγκη τον έχουμε στην παρούσα συγκυρία.

Long Story Short (Netflix)

O δημιουργός του κορυφαίου adult animation «Bojack Horseman» ξαναχτυπά και αυτή τη φορά με τις περισσότερες ίσως αξιώσεις από οποιαδήποτε επιστροφή του μετά το τελευταίο Bojack επεισόδιο. Ο Raphael Bob – Waksberg παραδίδει μια lo – fi αλλά γνώριμα βαθιά animated ανθολογία που ξεδιπλώνει την ιστορία μιας «καθημερινής» εβραιοαμερικανικής οικογένειας και τις συναισθηματικές μετατοπίσεις της ανά τις δεκαετίες μέσα από μικρά, αυτάρκη επεισόδια. Το «Long Story Short» εστιάζει στη μνήμη, στις σχέσεις και στο πέρασμα του χρόνου, χρησιμοποιώντας απλό ύφος και το σεσημάσμένο γλυκόπικρο, ήπιο αλλά και κοφτερό συγχρόνως χιούμορ του δημιουργού του για να μιλήσει για όσα συνήθως μένουν ανείπωτα στην καθημερινότητα ενός μέσου οικογενειακού πυρήνα. Μία από τις καλύτερες εγγραφές της σεζόν, μια πανέξυπνη και συγκινητική προσέγγιση στο family drama και στο concept της οικογενειακής saga που λέει πολλά κι ας μη τα «φωνάζει» - και για αυτό σίγουρα αξίζει περισσότερης προσοχής από όση της δόθηκε.

Your Friends and Neighbors (Apple TV)

Μια μεγάλη τηλεοπτική επιστροφή του John Hamm στη φόρμα ενός καυστικού αστικού δράματος που βάλει κατά της υποκρισίας που υποβόσκει πίσω από την αστραφτερή πρόσοψη της εύπορης αμερικάνικης ανώτερης τάξης δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τη λίστα της χρονιάς – εκτός ίσως αν όλα πήγαιναν στραβά. Αυτό δεν συμβαίνει όμως με το «Yours Friends and Neighbours» όπου πολλά πηγαίνουν όσο καλύτερα θα μπορούσα να πάνε, με βασικότερο την απολαυστική επιστροφή του John Hamm σε πολλές από τις αρετές που αποκόμισε από το έπος του «Madmen». Για μια ακόμη φορά στον ρόλο του θύτη και του θύματος του αμερικανικού καταναλωτισμού ως βασικού συστατικού του σαθρού αμερικανικού ονείρου ο John Hamm αφού χάνει ο ίδιος τα κεκτημένα του σε ένα από τα πολλά γυρίσματα της τύχης που επιφυλάσσει το συγκεκριμένο αυτό σύστημα θα γίνει ο ίδιος μια πέτρα που θα σπάσει το τζάμι πολλών προσόψεων για να φανούν οι ρωγμές πίσω από τις «ήσυχες», «τακτοποιημένες» ζωές των φίλων και γειτόνων του. Όλα αυτά πάντα με χιούμορ, γοητεία αλλά και φλερτ με το περιθώριο και το κοινό ποινικό δίκαιο.

Black Rabbit (Netflix)

Οικογενειακό, ημι-μαφιόζικο θρίλερ, με επίκεντρο ένα hip νεοϋορκέζικο μπαρ και κινητήρα το δίδυμο των Jude Law και Jason Bateman που υποδύονται δύο αδέλφια με μοιραία σχέση, εξαργυρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την Bromance χημεία τους. Με καθαρό ρυθμό και σκοτεινή ατμόσφαιρα οι χαρακτήρες του «Black Rabbit» αναπτύσσονται με ενδιαφέρον καθώς κινούνται σε έναν κόσμο ηθικών γκρίζων ζωνών με τη μουσική και την περιρρέουσα indie sleeze νοσταλγία να βάζουν όσες πινελιές χρειάζεται για ένα τελικό θετικό πρόσημο. Μια σειρά λες και είναι φτιαγμένη για να γκελάρει στην ελληνική αγορά. που δεν ήταν άμοιρη ελαττωμάτων αλλά για πολλούς μικρούς λόγους την βλέπεις σχεδόν απνευστί και δεν το μετανιώνεις καθόλου.

Α Thousand Blows (Disney+)

Ένα ακόμα δείγμα της αρέσκειας που δείχνει η σύγχρονη τηλεόραση σε period dramas -ανεξαρτήτως επιτυχίας- το «Α Thousand Blows» του Steven Knight κερδίζει το ενδιαφέρον από τα αποδυτήρια καθώς ανασκάπτει την πραγματική ιστορία των Forty Elephants, μιας γυναικείας συμμορίας οργανωμένου εγκλήματος στο Λονδίνο του 1880, η οποία πάει χέρι – χέρι με την μετάβαση της πυγμαχίας από τα καταγώγια και τους λαϊκούς αγώνες σε άθλημα κυρίων στις ακριβές λονδρέζικες λέσχες. H Erin Doherty στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει για μια ακόμη φορά τα ρέστα της, ο Stephen Graham παίζει φυσικά στο φυσικό του περιβάλλον και όλο το υπόλοιπο εξαιρετικό cast εξυπηρετεί με συνέπεια μια κινηματογραφικών προδιαγραφών επένδυση σε μια καλοχτισμένη αναπάρασταση μιας πολύ συγκεκριμένης περιόδου αναφοράς και στην ανάδυση μέσα από αυτήν την ατμόφαιρα μιας σκληρής σωματικής ιστορίας για τη βία, την ταξική σύγκρουση και την επιβίωση σε μια εποχή του Λονδίνου όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο.

Death by Lightning (Netflix)

Ένα άριστο μείγμα ιστορικού δράματος, βιογραφικής προσωπογραφίας και ψυχογραφήματος, φτιαγμένου για να περάσει κάτω από τα ραντάρ αλλά και να αναγνωριστεί για τις αρετές του από όποιον του δώσει την ευκαιρία. Η σύντομη ιστορία της δολοφονίας του αδικοχαμένου 20ου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, James A. Garfield, ο οποίος παρότι δεν έκλεισε χρόνο στο αξίωμα άφησε ισχυρή παρακαταθήκη για τον αγώνα ενάντια στην πολιτική διαφθορά και υπέρ της προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των Michael Sannon και Matthew McFayden απογειώνουν αυτήν την καλοφτιαγμένη μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων και θυμίζουν τι σημασία μπορεί να έχουν έστω και λίγοι μήνες που ένας σπουδαίος άνθρωπος θα «βρεθεί στα πράγματα» ακόμα και αν ο ίδιος μέλει να ξεχαστεί μέσα στους αδυσώπητους κύκλους της ιστορίας.

Dying for Sex (FX on Hulu)

Μια σειρά που προσεγγίζει την ανθρώπινη επιθυμία και την ευάλωτη σωματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις και εύκολες συγκινήσεις. Το Dying for Sex μιλά για ευάλωτα και τρωτά ανθρώπινα σημεία με ειλικρίνεια και χιούμορ, καταφέρνοντας τρυφερότητα εκεί όπου συνήθως κυριαρχεί η αμηχανία. Ξεχώρισε για τη συναισθηματική της ακρίβεια και τον τρόπο που αντιμετωπίζει ένα δύσκολο θέμα και μπορεί να μη βρέθηκε σε όλες τις λίστες της χρονιάς αλλά για πολλούς εξ όσων την είδαν αν είναι να κρατήσεις μια σειρά από αυτή τη χρονιά, το «Dying for Sex» είναι αυτή.

Pluribus (Apple TV)

Το δεύτερο μεγάλο τηλεοπτικό hype της χρονιάς, ίσως και το πιο μεγάλο σε «καθαρά» αριθμητικά μεγέθη καθότι εξ Αμερικής (για την ακρίβεια εξ Αλμπουκέρκης) ορμώμενο. Η μεγάλη επιστροφή του μαέστρου του «Breaking Bad» και του «Better Call Saul» Vince Gilligan σε μεγάλα κέφια με μια sci – fi δυστοπία αλλιώτικη απ’ τις άλλες – σχεδόν όχι ακριβώς. Αντλώντας από την X-Files εμπειρία ο Vince Gilligan κοντράρει στα ίσα τα καλύτερα Black Mirror επεισόδια και ανοίγει έναν άλλο κίτρινο φάκελο για παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική γη. Μια γη οι κάτοικοι της οποίας, χτυπημένοι από μια εξωγήινη ( ; ) επιδημία, απολύουν οποιοδήποτε στοιχείο του εγώ τους και ενώνονται σε ένα «hive mind» με απώτερη ( ; ) αποστολή να σώσουν τον κόσμο με ειλικρίνια, ειρήνη και μη βία. Ακούγεται ωραίο αλλά η Carol Sturka, η μοναδική Αμερικανίδα με αντισώματα στον ανήκουστο αυτό ιό, δεν το βλέπει έτσι και για όσα επεισόδια διαρκεί το Pluribus θα προσπαθεί να διαφυλάξει την ατομικότητά της και να αλλάξει τα πράγματα, με μεγάλο όπλο τον κυνισμό της και μεγαλύτερο εμπόδιο τη μοιραία, ανθρώπινη μοναξιά. Η Rhea Seehorn είναι για μια ακόμη φορά όλα τα λεφτά και κάπου μεταξύ των κλασσικών υπερβολών του hype και της κριτικής για μια προβληματική σειρά στην καλύτερη, αντικομμουνιστική προπαγάνδα στην χειρότερη το Pluribus έχει αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον – και δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη.

Οι μεγάλες επιστροφές που έσωσαν τη χρονιά

The Last of Us (ΗΒΟ Μax), Severance (Apple TV), The Bear (Disney+), Andor (Disney+), The Rehearsal (HBO)

Λόγω των χαμηλών πτήσεων με κριτήρια πρωτοτυπίας και μεγάλων παραγωγών μεγάλο βαθμό το 2025 ήταν μια χρονιά που η τηλεόραση «άντεξε» χάρη στα επιτεύγματα προηγούμενων ετών και στις μεγάλες, πολυαναμενόμενες επιστροφές που καθόρισαν την φετινή τηλεοπτική χρονιά. Το «The Last of Us» συνέχισε πιο σκοτεινό και πιο βαρύ, αφήνοντας πιο πίσω τον ωμό αγώνα της επιβίωσης για να μιλήσει καθαρά για την ηθική φθορά, την εκδίκηση και το κόστος της αγάπης. Χωρίς να κυνηγά τόσο το σοκ, επέλεξε να ε[ενδύσει ακόμα περισσότερο στο συναίσθημα, με κάθε σωστό τρόπο, επιβεβαιώνοντας γιατί παραμένει μία από τις πιο ώριμες mainstream σειρές των τελευταίων χρόνων.

Αν και κοντέψαμε να ξεχάσουμε και τα βασικά του το «Severance» επέστρεψε (επιτέλους) για να θυμίσει ότι η αναμονή μπορεί να αξίζει. Η δεύτερη σεζόν δεν έδωσε όλες τις απαντήσεις, για την ακρίβεια άνοιξε ακόμα περισσότερα ερωτήματα, αλλά κέρδισε στο τέλος, κρεμώντας όλους τους θεατές σε μια εξίσου μεγάλη αναμονή για τη συνέχεια του. Αν και ρίσκαρε την προσοχή τους εμβαθύνοντας και περιπλέκοντας την αγωνία της πλοκής στο τέλος το υπαρξιακό του σχόλιο νίκησε ξανά σώζοντας την παρτίδα – τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά.

Το «The Bear» έριξε κι αυτό στροφές για το τέλος αφού άφησε πίσω την ένταση των πρώτων κύκλων για να κινηθεί πιο εσωτερικά και να κερδίσει στο τέλος με ήρεμη δύναμη. Μια σειρά σύγχρονο case – study που έχει εξασφαλίσει την θέση της στην κορυφή της δεκαετίας (αν όχι των τελευταίων δεκαετιών) δεν ενδιαφέρεται πια για εντυπωσιασμούς και απολαμβάνει την κεκτημένη της ωρίμανση, καμαρώνοντας για τους χαρακτήρες της που καταφέρνουν πια να υπάρχουν, να δουλεύουν και να αγαπιούνται – όσο μαζί χρειάζεται.

Σε έναν άλλο γαλαξία η δεύτερη σεζόν του «Αndor» συνεχίζει να λειτουργεί ως η πιο πολιτική εκδοχή του σύμπαντος του Star Wars στο πιο επιτυχημένο ίσως spin off τέτοιου βεληνεκούς franchise. Χωρίς στείρα νοσταλγικά δεκανίκια, η δεύτερη σεζόν επέμεινε στη γραφειοκρατία της καταπίεσης, στη συλλογική ευθύνη και στο τίμημα της αντίστασης, αποδεικνύοντας ότι το franchise μπορεί ακόμη να παράγει τηλεόραση με ουσιαστικό ειδικό βάρος.

Τέλος, το «The Rehearsal» παρέμεινε κάτι εντελώς ξεχωριστό. Μια σειρά που δεν μοιάζει με καμία άλλη και δεν προσπαθεί να γίνει αρεστή. Ο Nathan Fielder συνεχίζει να ξεγυμνώνει την ανάγκη μας για έλεγχο, ασφάλεια και συναισθηματική πρόβα, μετατρέποντας την αμηχανία σε φιλοσοφικό εργαλείο.

Κι ένα μεγάλο φινάλε:

Stranger Things 5 – One Last Adventure

Τα λόγια περιττεύουν για το σημαντικότερο ίσως τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς, την τελευταία σεζόν του Stranger Things. Αν υπάρχει μια σειρά που μπορεί να χαρακτηριστεί φαινόμενο την τελευταία δεκαετία είναι αναμφισβήτητα αυτή η μαγική τηλεοπτική έκρηξη φαντασίας των Duffer Brothers που άνοιξαν τη μαγική πόρτα μιας cult fantasy σοφίτας για να φτιάξουν με ό, τι βρήκαν εκεί πέρα και με όση ‘80s νοσταλγία μπόρεσαν να ανακαλέσουν μια σειρά – ορόσημο, που έγινε με συνοπτικές διαδικασίες trend setter – πόσες σύγχρονες σειρές άραγε μπορούν να καρπωθούν κάτι τέτοιο; Σίγουρα όχι περισσότερες από όσες μπορούν να περηφανευτούν ότι διατήρησαν το ενδιαφέρον μετά το πρώτο μπαμ για 5 σεζόν, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσουν και την αντικειμενική δυσκολία του αναπόφευκτού χρόνου που μεγαλώνει μια παρέα χαριτωμένα πιτσιρίκια σε ενήλικες που πρέπει όμως να συνεχίζουν να υποδύονται ‘80s εφήβους. Για τη σημασία των Stranger Things στην σύγχρονη τηλεοπτική και ποπ κουλτούρα πρέπει να γραφτούν πραγματείες – και έτσι θα γίνει. Μέχρι τότε ραντεβού στον τελευταίο χορό και στην τελευταία περιπέτεια.