Stranger Things - 5ος κύκλος: Μας νοιάζει;

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε στο Netflix ο 5ος και τελευταίος κύκλος της πολύ γνωστής σειράς Stranger Things. Δεν την έχω ξεκινήσει ακόμα, παρόλο που υπήρξα μεγάλη οπαδός, και δεν είναι λόγω έλλειψης χρόνου. Από την ημέρα που βγήκε έχω χαζέψει ό,τι χαζομάρα υπάρχει, και όμως δεν την έχω αποζητήσει. Αρχικά το δικαιολόγησα επειδή είχα πει στον σύντροφό μου αν θέλει να περιμένω να τη δούμε μαζί. Όταν μου είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει, είπα από μέσα μου «α, ΟΚ, θα τη δω μόνη μου τότε», χωρίς τον αναμενόμενο ενθουσιασμό που θα είχα υπό άλλες συνθήκες.

Έχουν περάσει 3 χρόνια από την τελευταία σεζόν, και 10 χρόνια περίπου από τότε που η σειρά ξεκίνησε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι λίγο πριν βγει ο τελευταίος κύκλος (4ος) ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα από τις προηγούμενες, και έτσι ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά ξανά από την αρχή. Στην αρχή ζορίστηκα και δυσκολεύτηκα να μπω στο κλίμα: αυτό το πολύ ωραίο ατμοσφαιρικό και νοσταλγικό συναίσθημα της δεκαετίας του 1980 στο οποίο μεγάλωσα και εγώ η ίδια.

Ωστόσο, λίγα επεισόδια μετά, με είχε πάλι κερδίσει και τη «ρούφηξα» σε λίγες μόνο μέρες. Όταν βγήκε λοιπόν η καινούργια ήμουν έτοιμη και έτσι την κατανάλωσα και αυτή αμάσητη. Έκτοτε όμως έχει περάσει φαινομενικά ένας αιώνας, τα παιδιά πρωταγωνιστές δεν είναι πια παιδιά ― στην κυριολεξία έχουν όλα ενηλικιωθεί, και το υποτιθέμενα πολυαναμενόμενο φινάλε αυτής της τεράστιας σε δημοτικότητας σειράς, φαίνεται πια ασήμαντο και οριακά αστεία ετεροχρονισμένο.

Πριν λίγο έκανα μια προσπάθεια να την ξεκινήσω, δεδομένου ότι έχω χρόνο μπροστά μου και δεν είναι ότι θα πρέπει να το κλείσω για να φύγω ή να κάνω κάτι άλλο. Είδα το «recap», το οποίο σου δείχνει εν συντομία τι έχει γίνει ως τώρα, μπας και θυμηθείς, αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι ενώ κάποια πράγματα μου ήρθαν κατά νου, δεν είχα πια τη διάθεση, και έχω απομακρυνθεί τόσο πολύ ―από πολλές απόψεις― από τον κόσμο αυτό και το όλο mood που είχε δημιουργήσει τότε, και το οποίο προφανώς δεν είμαι διατεθειμένη να ξαναβρώ ξαναβλέποντας τη σειρά για 3η φορά για να ξαναμπώ σε αυτό που πολύ απλά δεν με αφορά πια.

Η βιολογία είναι αναπόφευκτη, για όλους μας, αλλά είναι ακόμα πιο έντονο όταν μιλάμε για παιδιά τα οποία από τη μια χρονιά στην άλλη θα αλλάξουν πιθανώς δραστικά. Όταν, λοιπόν, σε αυτό προσθέσεις το γεγονός ότι η παραγωγή καθυστερεί κάποια χρόνια ακόμα (ποιος ξέρει λόγω ποιων συνθηκών και καταστάσεων) τότε καταλήγεις να έχεις μια αγελάδα που έγινε δημοφιλής και αποφασίζεις να αρμέξεις για χρόνια χωρίς όμως να συμπεριλάβεις στις εξισώσεις σου το γεγονός ότι πρώτον όταν τελειώσεις οι ήρωές σου θα είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου, και δεύτερον και πιο σημαντικό, ότι ο κόσμος πια κινείται πολύ, μα πολύ πιο γρήγορα. Τα νέα παύουν να είναι νέα λίγες ώρες ή 24ωρα μετά, ένα μεγάλο σκάνδαλο διαρκεί μόνο μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο, και το εύρος προσοχής μας πια οριακά δεν φτάνει να καλύψει τα λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί ένα βίντεο στο TikTok.

Προφανώς και δεν είναι εφικτό να «ξερνάς» σειρές όπως το Stranger Things με την ταχύτητα και «ελαφρότητα» που μας κερνάνε τα ριάλιτι, των οποίων οι κύκλοι βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον. Προφανώς και σε μία τέτοια παραγωγή μιας τέτοιας σειράς υπάρχουν αμέτρητοι παράγοντες που συμβάλλουν στην ταχύτητα υλοποίησής της. Όταν όμως μιλάμε για μια σειρά όπου οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών στον 1ο κύκλο έχουν μέσο όρο ηλικίας 10-11 χρονών, και ο 5ος κύκλος έρχεται 10 χρόνια μετά, ενώ στην ίδια τη σειρά έχουν περάσει με τα βίας 4, σίγουρα κάτι δεν θα πάει καλά.

Και ναι, το Χόλιγουντ φημίζεται για το γεγονός ότι ανέκαθεν έβαζε 20χρονους σε ρόλους εφήβων ―από την εποχή του «Beverly Hills 90210»― αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση του Stranger Things φαίνεται όλο το κόνσεπτ να το έχουν τραβήξει από τα μαλλιά. Να την αρμέξεις την αγελάδα, μαζί σου, αλλά τουλάχιστον καν’ το αρκετά γρήγορα ώστε να μπορέσεις να κρατήσεις την προσοχή και την εύνοια των οπαδών σου οι οποίοι, μην ξεχνάς, μεγαλώνουν το ίδιο γρήγορα όσο και οι πρωταγωνιστές σου.