Ο συγγραφέας Τζόναθαν Κόου αναλύει το κόλλημά μας με τα Φιλαράκια

Στο τελευταίο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου, «Η απόδειξη της αθωότητάς μου» (εκδόσεις Πόλις), δύο από τις ηρωίδες έχουν κόλλημα με τα Φιλαράκια. Τα δύο κορίτσια, διανύοντας τη δεκαετία των 20, έχουν τελειώσει το πανεπιστήμιο, εργάζονται σε αδιάφορες δουλειές, και κάθε φορά που η πραγματικότητα ζορίζει, ανοίγουν το κινητό και παρακολουθούν ένα ράντομ επεισόδιο της σειράς. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε τις πρωταγωνίστριες και τα τηλεοπτικά τους χούγια από την κόρη του, ενώ οι παρατηρήσεις του εκφράζουν ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας που βλέπει και ξαναβλέπει Φιλαράκια για να γελάσει με τα ίδια αστεία, να συγκινηθεί με τις ίδιες καταστάσεις και στην τελική να νιώσει καλύτερα. Διαβάστε μερικά σχετικά αποσπάσματα του βιβλίου και… ταυτιστείτε υπεύθυνα. 

Με τα ακουστικά στα αυτιά, κρατώντας το κινητό πάνω από το πρόσωπό της, η Φιλ άνοιξε την εφαρμογή του Netflix και διέτρεξε τη σελίδα, ψάχνοντας ένα επεισόδιο της σειράς Φιλαράκια. Για εκείνη αυτό ήταν μια συχνή τηλεοπτική παρηγοριά, ένας από τους πιο αξιόπιστους τρόπους να αποκοπεί προσωρινά από τον κόσμο. Είχε δει ήδη όλα τα επεισόδια πάνω από δώδεκα φορές, οπότε αυτήν την περίοδο ήταν απλώς θέμα τύχης το ποιο θα ξαναδεί. Σήμερα επέλεξε το Επεισόδιο 21 του 1ου Κύκλου. Αυτό με την ψεύτικη Μόνικα, στο οποίο μια κλέφτρα πιστωτικών καρτών βουτάει την ταυτότητα της μιας πρωταγωνίστριας. Ήταν δυνατό επεισόδιο, σκεφτόταν η Φιλ, κυρίως επειδή η απατεώνισσα αποδείχτηκε πολύ συναρπαστικός χαρακτήρας. Στο τέλος του επεισοδίου μπήκε φυλακή και η Φιλ λυπόταν πάντα που δεν θα την ξανάβλεπε στη συνέχεια της σειράς. Θα ήθελε να μάθει περισσότερα γι’ αυτή: τι το τόσο κακό είχε η δική της ζωή που την ανάγκασε να θελήσει να κλέψει την ταυτότητα κάποιας άλλης και να επανεφεύρει τον εαυτό της; Είναι τόσο δελεαστική ιδέα, από πάρα πολλές απόψεις. Να εξαφανιστείς, να χαθείς από προσώπου γης, αφήνοντας πίσω σου μια ζωή γεμάτη λάθη και ταπεινώσεις κι ύστερα να επανεμφανιστείς με εντελώς αλλαγμένη μορφή. Αναγεννημένος…

Φυσικά υπήρχαν και οι παράλληλες ιστορίες, που τη διασκέδαζαν: ο Ρος που αναζητούσε νέο σπίτι για τη μαϊμού που είχε ως κατοικίδιο, ο Τζόι που προσπαθούσε να βρει νέο καλλιτεχνικό όνομα. Για τη Φιλ, όλη η γοητεία που απέπνεε το σύμπαν που είχαν δημιουργήσει τα Φιλαράκια πήγαζε από τη διατήρηση της μαγευτικής προβλεψιμότητας σε καθένα από τα  236 της επεισόδια. Όταν τελείωσε αυτό το επεισόδιο ένιωθε (όπως ένιωθε πάντα) πολύ πιο ήρεμη. 

[…] Έμειναν και οι δύο σιωπηλές για λίγο. Μετά η Φιλ είπε:
«Φυσικά, αυτοί δεν έχουν»
«Ποιοι δεν έχουν;»
«Οι πρωταγωνιστές στα Φιλαράκια. Διάβασα ένα άρθρο κάποιου που έλεγε ότι αυτός είναι ο λόγος που αρέσει σε ανθρώπους της ηλικίας μας. Η νοσταλγία για μια εποχή πριν από τη γέννησή μας».
«Δεν έχουν κινητά;»
«Όχι, δεν έχουν έξυπνα κινητά. Έχουν μονάχα εκείνους τους ογκόλιθους που θυμίζουν τούβλα με κεραίες που προεξέχουν. Δεν νομίζω πως στέλνει κανείς μήνυμα. Σε κανένα επεισόδιο των δέκα κύκλων».

[…] Το θέμα με τα Φιλαράκια… νομίζω πως έχει τις ρίζες του στο παρελθόν, όταν ήμουν έντεκα ή δώδεκα χρονών. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει και ο Κρις είχε επιστρέψει στην Αγγλία. Με έστειλαν εδώ για να περάσω ένα καλοκαίρι μαζί του και ήταν στ’ αλήθεια πολύ άβολα. Υποθέτω πως, από την τελευταία φορά που με είχε δει, από παιδί είχα γίνει πια έφηβη και δεν ξέραμε πλέον πώς να βρούμε κάτι να μας συνδέει. Έτσι περάσαμε σχεδόν όλες μας τις μέρες βλέποντας μαζί Φιλαράκια. Και ακόμα και τώρα, όταν είμαστε μαζί στο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο και έχουμε ξεμείνει από θέματα συζήτησης -πράγμα που συμβαίνει πολύ συχνά-, παίζουμε ένα παιχνίδι που δοκιμάζουμε ο ένας τη μνήμη του άλλου στα ονόματα των δευτερευόντων χαρακτήρων, στους τίτλους των επεισοδίων και σε άλλα παρόμοια.