Black Mirror: Είδαμε τον 7ο Κύκλο (και μας ενθουσίασε)

Στις 10 του μηνός ανέβηκε στο Netflix ο 7ος κύκλος του Black Mirror. Η σειρά κρατά από το 2011, έχουν παιχτεί πλέον 33 επεισόδια, και κάθε μα κάθε φορά καθόμαστε να τη δούμε με τον φόβο ότι αυτή τη φορά ίσως μάς απογοητεύσει. Αν μη τι άλλο, είναι τόση η συζήτηση γύρω από το Black Mirror, είναι τόσος ο ντόρος, τόσοι οι ορκισμένοι «αρνητές», τόσοι αυτοί που σπεύδουν από την πρώτη μέρα προβολής της να πουν πόσα λάθη και πόσες ανακρίβειες έχει, που ο φόβος κάποιου είναι σχεδόν δικαιολογημένος, ή τέλος πάντων τρόπον τινά επιθυμητός, αναμενόμενος. Το ίδιο συνέβη και τώρα: «Κι αν σκούριασαν; Κι αν δεν έχουν άλλες φρέσκες ιδέες; Κι αν η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τη φαντασία του Τσάρλι Μπρούκερ, αυτού του απίθανου τύπου, που πήρε μερικές παλιές συνταγές —το Twilight Zone, ανάμεσά τους, και το Outer Limits, για να πούμε τα πιο γνωστά και προφανή—, τις αναπροσάρμοσε, και άλλαξε την ιστορία της τηλεόρασης, προσφέροντάς μας μία σύγχρονη σειρά “ανθολογίας”, και επιτρέποντας έτσι να γεννηθούν κι άλλες;».

Λοιπόν, για άλλη μία φορά οι φόβοι μας αποδείχτηκαν 100% αβάσιμοι: ο 7ος κύκλος του Black Mirror είναι σκέτη απόλαυση. Αλλά και κάτι παραπάνω: είναι ένα πλήρες τηλεοπτικό-φουτουριστικό-τεχνολογικό-ψυχολογικό γεύμα — έχει απ’ όλα, και τα έχει στις σωστές δόσεις. Σε χορταίνει, χωρίς να σε παρασύρει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Σου προσφέρει ένα μπουκέτο από νέες προοπτικές και νέους τρόπους να σκέφτεσαι, χωρίς να σε κρατά έξω από την πραγματικότητα ως έχει. (Έτσι κι αλλιώς, και το θυμίζουμε σε όσους τυχαίνει να το αγνοούν: η επιστημονική φαντασία, ακόμη και όταν διαδραματίζεται στο απώτατο μέλλον, ή έστω στο αύριο, μιλά πάντα και μόνο για το σήμερα). Σ’ αυτά τα έξι επεισόδια, θα λυπηθείς, θα συμπονέσεις, θα γελάσεις, θα τρομάξεις, θα φοβηθείς, θα συγκινηθείς, θα κλάψεις, θα νιώσεις την καρδιά σου να χτυπάει γρήγορα, θα νιώσεις χορτασμένος. Είπαμε: πλήρες γεύμα. Έξοχη τηλεόραση. Και δεν μιλάμε καν για την ποιότητα της παραγωγής, τις εκπληκτικές ερμηνείες, τα εφέ και τα σκηνικά. Αυτά θεωρούνται αναμενόμενα, και στ’ αλήθεια όλα τους είναι (και εδώ) καλοκουρδισμένα στην εντέλεια. To Black Mirror σέβεται σοβαρά και άνευ ορίων τον εαυτό του και τον τηλεθεατή. Ακόμη και τον βιαστικό. Αλλά και τους τηλεθεατές παλαιάς κοπής. Και βέβαια τους φαν, σαν κι εμάς.

S07.E01 ∙ Common People
Ένα αγαπημένο ζευγάρι που τα φέρνει με δυσκολία πέρα. Μια κακιά στιγμή, που φέρνει τη γυναίκα ένα βήμα πριν τον θάνατο. Και μια νέα εταιρεία με ένα επαναστατικό τεχνολογικό προϊόν αιχμής που υπόσχεται να την επαναφέρει στη ζωή… με ένα κάποιο αντίτιμο. Είναι μακράν το πιο σκληρό και στενάχωρο του κύκλου, ρεαλιστικό με έναν παράδοξο τρόπο, τόσο που τσιμπιέσαι καθώς το παρακολουθείς, για να δεις κατά πόσο αυτό που βλέπεις είναι ένας εφιάλτης που ζούμε ήδη, που θα ζήσουμε αύριο… ή το πολύ μεθαύριο. Προφανώς έχουμε εδώ τη (συνηθισμένη) κριτική στην εξάρτησή μας από τις ψηφιακές εφαρμογές και από όλο τον ακριβό «πλούτο» που μας προσφέρει το διαδίκτυο, και επίσης προφανώς όλο αυτό γίνεται με μια εξεζητημένη, επίτηδες τραβηγμένη από τα μαλλιά υπερβολή. (Κωμικά εξεζητημένη η ευθεία αναφορά στις ονλάιν διαφημίσεις). Λογικό, έχουμε να κάνουμε με τηλεόραση, με τέχνη. Το επεισόδιο θα σας μαυρίσει την καρδιά, ιδίως επειδή από νωρίς θα καταλάβετε πως το πράγμα δεν έχει πιθανότητες να εξελιχθεί καλά. Και, χωρίς να κάνουμε σπόιλερ, πράγματι θα σας τη μαυρίσει. Θαυμάσια, παρά ταύτα, εισαγωγή στη νέα σεζόν.

S07.E02 ∙ Bête Noire
Το επεισόδιο αυτό εκτυλίσσεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του στα γραφεία μιας σούπερ μοντέρνας εταιρείας. Όλα κυλούν αρμονικά, μόνο που φυσικά κάποια στιγμή κάτι θα πάει στραβά. Κάτι θα πάει πάρα πολύ στραβά. Η πρωταγωνίστρια θα βρεθεί ξαφνικά δίπλα-δίπλα με μια παλιά της συμμαθήτρια, το νερντ του σχολείου που όλοι τής έκαναν μπούλινγκ παλιά, μα που τώρα έχει αλλάξει, καταπώς φαίνεται, πολύ. Έχει αλλάξει με έναν περίεργο τρόπο… Δεν θέλει αυτή τη γειτνίαση στα γραφεία τους, και κάνει ό,τι μπορεί για να την αποφύγει — ειδικά όταν αρχίζουν να συμβαίνουν μια σειρά από ιδιαίτερα περίεργα πράγματα στην εταιρεία. Όταν θα αρχίσει να τρελαίνεται και βαλθεί να διαπιστώσει τι στ’ αλήθεια συμβαίνει, για να μη χάσει τη δουλειά της (αλλά και το μυαλό της, και τη ζωή της), θα δει ότι η πραγματικότητα είναι απείρως πιο τρελή από τη φαντασία της. Γιατί αυτό που συμβαίνει στ’ αλήθεια είναι τόσο αδιανόητο, που δεν το χωρά κανένα από τα άπειρα, παράλληλα σύμπαντα του Κόσμου. Τα τελευταία λεπτά του επεισοδίου είναι όλα τα λεφτά. Και το τελευταίο πλάνο θα σας κάνει να αναφωνήσετε, «Wow!» Ακριβώς έτσι.

S07.E03 ∙ Hotel Reverie
Εδώ έχουμε ένα διαστημικό επεισόδιο. Διαστημικό. Ένα αριστούργημα. Και πέρα για πέρα ευρηματικό, κι ας δανείζεται (φανερά) πολλά στοιχεία από πολλές ταινίες και σειρές. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, μας θύμισε προφανώς το «Ρόδο του Καΐρου». Εδώ όμως δεν ξεπηδά από το πανί κάποιος ήρωας της ταινίας, αλλά μια παλιά, κλασική ταινία, που οι πρωταγωνιστές της έχουν όλοι πεθάνει από χρόνια, ξαναγυρίζεται, τρόπον τινά, χάρη σε ένα καινούργιο, επαναστατικό λογισμικό. Ο άντρας πρωταγωνιστής αντικαθίσταται με μια σύγχρονη, νέα ηθοποιό, που με κάποιον τρόπο μπορεί και αλληλεπιδρά με τη συμπρωταγωνίστριά της πατώντας πάνω στο ίδιο σενάριο. Προφανώς, κάποια στιγμή τα πράγματα θα πάνε και εδώ στραβά. Και οι δυο τους, που έχουν ήδη αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση —τέτοια που θα μπορούσε να κρατήσει «forevermore»—, θα βρεθούν μπροστά από μία σειρά διλήμματα. Πόσο πιστός στο σενάριο μπορεί να μείνει κανείς; Και ποια είναι τα όρια που δεν επιτρέπεται να ξεπεραστούν; Μια νέα «Καζαμπλάνκα» χτίζεται από την αρχή, σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον όπου όλα είναι δυνατά. Το τέλος θα σας βρει με δάκρυα στα μάτια, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Μας άρεσε πάρα πολύ αυτό το επεισόδιο, και μας συγκίνησε ακόμη περισσότερο. Ήρθε για να μείνει.

S07.E04 ∙ Plaything
Εδώ έχουμε πάλι έναν άνθρωπο που παλιά ήταν αντικείμενο χλευασμού, ένα αγόρι με μεγάλα προβλήματα επικοινωνίας που μεγαλώνοντας αγάπησε τα games, και έπιασε δουλειά σαν συντάκτης σε ένα περιοδικό για υπολογιστές — είμαστε στο 1994. Κάποια στιγμή, του ανατίθεται να κάνει κριτική στο για την ώρα ακυκλοφόρητο game μιας ιδιοφυΐας του χώρου. Εκείνο το παιχνίδι —όχι τόσο παιχνίδι, για την ακρίβεια, όσο ένας ψηφιακός μικρόκοσμος—, που ήταν γεμάτο γλυκά, χαριτωμένα πλασματάκια με μανία στη φωνητική επικοινωνία, έμελλε να του αλλάξει τη ζωή: εξ ολοκλήρου — πιο πολύ δεν γίνεται. Ο νεαρός μεγαλώνει, γίνεται ένας μακρυμάλλης απόκληρος με μορφή γερασμένου χίπη —έχουμε φτάσει πια κάπου στο 2030— και ξαφνικά συλλαμβάνεται για ένα μικροπαράπτωμα, την κλοπή ενός μπουκαλιού αλκοόλ. Και τότε αρχίζουν όλα. Ειλικρινά, δεν είμαστε προετοιμασμένοι για την εξέλιξη αυτής τής τελείως Black Mirror ιστορίας. Και σίγουρα δεν είναι ο αστυνομικός και η ψυχολόγος που ανακρίνουν τον ηλικιωμένο χίπη, όχι για την κλοπή, αλλά για έναν φόνο που έγινε παλιά και που ίσως συνδέεται μαζί του. Μια ιστορία για τη βία που έχουμε μέσα μας, και βέβαια για την τεχνητή νοημοσύνη και τις προεκτάσεις των συνεπειών που (θα) έχει στη ζωή μας. Το τέλος του επεισοδίου είναι επίσης τελείως Black Mirror, όπως άλλωστε θα περίμενε κανείς.

S07.E05 ∙ Eulogy
Πολλοί θα πουν ότι αυτό, το καλύτερο επεισόδιο του κύκλου, είναι ένα από τα καλύτερα της σειράς, και κάποιοι πως είναι το καλύτερο επεισόδιο του Black Mirror, τελεία. (Πιθανόν καλύτερο δηλαδή και από το αγαπημένο όλων «San Junipero»). Μπορεί να έχουν δίκιο. Η επιστημονική φαντασία στα καλύτερά της. Μια σπουδαία ιδέα που αποδίδεται άψογα (μπορείς να «μπεις» μέσα σε παλιές φωτογραφίες, ακόμη και αν τις έχεις κόψει με το ψαλίδι, ακόμη και αν τις έχεις μουτζουρώσει με τον μαρκαδόρο… να περπατήσεις μέσα τους, να κοιτάξεις πίσω από γωνίες και πρόσωπα, και, αν έχεις ξεχάσει, να θυμηθείς τι συνέβαινε εκείνη την ημέρα), ένα κεντημένο ψιλοβελονιά σενάριο που δεν μπάζει από πουθενά, μια σταδιακή ανέλιξη (ή καταβύθιση) της πλοκής στους χαρακτήρες και στην ιστορία τους που θα τη διδάσκουν στις σχολές σεναρίου — με δυο λόγια, ένα σπουδαίο, πραγματικά σπουδαίο αφηγηματικό κατόρθωμα. Και μια ιστορία απλή, γλυκιά, πανέμορφη, που σε συγκινεί χωρίς να εκβιάζει, όπως λένε, το συναίσθημα — αλλά γιατί είναι από μόνη της βαθιά συγκινητική και στενάχωρη και παρήγορη μαζί. Υπάρχουν πολλά όμορφα σημεία εδώ, όπως υπάρχουν και απίθανες ανατροπές, και τρομερές ερμηνείες, και μαγική μουσική — από τσέλο. Όλα έτσι όπως τα λέμε, στον υπερθετικό βαθμό. Ένα επεισόδιο-παραμυθία.

S07.E06 ∙ USS Callister: Into Infinity
Αυτό το επεισόδιο —απροπό, το πιο φεμινιστικό από τα έξι—, που κλείνει πανηγυρικά τον κύκλο, είναι σίκουελ του «USS Callister» του 2017 — μπορείτε να το δείτε και χωρίς να θυμάστε εκείνο, αλλά ακόμη καλύτερα θα ήταν να φρεσκάρετε τη μνήμη σας. Έχουμε να κάνουμε με το διαδικτυακό game εδώ, το Infinity, που μοιάζει πολύ με το Star Trek και έχει μαζέψει πολλές χιλιάδες παίκτες από όλο τον κόσμο. Ξέρουμε ήδη από το πρώτο επεισόδιο ότι ο δημιουργός του παιχνιδιού χρησιμοποιεί ψηφιακούς κλώνους των συναδέλφων του. Και κάποιοι θυμάστε τι είχε γίνει τότε. Εδώ, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο περίπλοκα, και πολύ πιο απολαυστικά. Από τις πρώτες σκηνές μαθαίνουμε ότι το πλήρωμα των πρωταγωνιστών ξέρει πως, σε αντίθεση με όλους τους άλλους παίκτες, μπορεί να πεθάνει στ’ αλήθεια, και κάνει ό,τι μπορεί για να γλιτώσει — και να κρυφτεί κάπου στις εσχατιές του ψηφιακού αυτού σύμπαντος. Όταν θα εμπλακεί και ο καρτουνίστικος CEO της εταιρείας στο παιχνίδι, τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Μάλιστα, θα έχουμε και μία (ευπρόσδεκτη) ανάσταση εκ νεκρών. Γιατί όχι; Εδώ είναι Black Mirror. Και όλα μπορούν να συμβούν. Ίσως μάλιστα κάποια στιγμή συμβούν στ’ αλήθεια. Και ίσως αυτή η στιγμή να μην απέχει και πάρα πολύ από το σήμερα.

H Σεζόν 1 (3 επεισόδια) του Black Mirror προβλήθηκε τον Δεκέμβριο του 2011 στο Channel 4. H Σεζόν 2 (4 επεισόδια) τον Φεβρουάριο του 2013, επίσης στο Channel 4. Από εκεί και πέρα η σειρά πέρασε στο Netflix. H Σεζόν 3 (6 επεισόδια) ανέβηκε στις 21 Οκτωβρίου 2016. H Σεζόν 4 (6 επεισόδια) στις 29 Δεκεμβρίου 2017. H Σεζόν 5 (3 επεισόδια) στις 5 Ιουνίου 2019. H Σεζόν 6 (5 επεισόδια) στις 15 Ιουνίου 2023. Και η Σεζόν 7 (6 επεισόδια) στις 10 Απριλίου 2025.

* * *

LOVE, DEATH & ROBOTS

Παρεμπιπτόντως, στις 15 Μαΐου ανεβαίνει στο Netflix και η 4η σεζόν του «Love, Death & Robots», μια άλλη σειρά που αγαπάμε στ’ αλήθεια πολύ, που την αγαπάμε με πάθος. Χαιρόμαστε πολύ, γιατί έχουν ήδη περάσει τρία ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη — δηλαδή: πολλά. 

Θα δούμε 10 ιστορίες αυτή τη φορά. Και, όπως πάντα, μιλάμε για πρωτοποριακά κινούμενα σχέδια (κάθε μικρού μήκους ταινία παράγεται από διαφορετικό στούντιο από όλο τον κόσμο) που συνδυάζουν τον τρόμο και το χιούμορ με την επιστημονική φαντασία. Και όλα τους έχουν σεναριάρες. Ανυπομονούμε.

* * *

ΑΝΑΠΟΔΗ ΓΟΝΕΪΚΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ

Παρατηρεί κανείς ότι οι γονείς που έχουν δύο παιδιά και πάνω, ποτέ δεν λένε τις ηλικίες τους με τη σειρά: τις λένε «ανάποδα». Δηλαδή, δεν λένε, «Τα παιδιά μου είναι τεσσάρων, έξι και δεκατριών ετών», αλλά: «Τα παιδιά μου είναι δεκατριών, έξι και τεσσάρων ετών». Το έχετε παρατηρήσει κι εσείς; Μάλλον όχι. Αλλά, αν τυχόν έχετε παιδιά, είναι πολύ πιθανό να το κάνετε.

Νομίζω πως ο λόγος που γίνεται αυτό λέει κάποια μικρά πραγματάκια για την ανθρώπινη φύση και την κοινωνική συμπεριφορά. Κάτι τέτοια:

Όταν αναφέρονται στα παιδιά τους, οι γονείς τείνουν να ξεκινούν από το μεγαλύτερο, επειδή:

• Αντικειμενικά, το μεγαλύτερο παιδί έχει περισσότερα «κατορθώματα» ή χαρακτηριστικά να επιδείξει (σχολείο, δραστηριότητες, μια πιο σχηματισμένη προσωπικότητα), οπότε και η (ηλικιακή) περιγραφή ξεκινά απ’ αυτό.
• Υπάρχει μια φυσική τάση να οργανώνουμε τις πληροφορίες από το «σημαντικότερο» στο «λιγότερο σημαντικό», και η ηλικία —ειδικά στα παιδιά, αλλά και στους μεσήλικες και πάνω— μεταφράζεται συχνά (έστω υποσυνείδητα) σε σπουδαιότητα.
• Η σειρά από το μεγαλύτερο προς το μικρότερο είναι η φυσική σειρά της γέννησης, δηλαδή η χρονολογική σειρά με την οποία τα γνώρισε ο ίδιος ο γονιός — πρώτα το πρώτο παιδί, μετά το δεύτερο, και πάει λέγοντας.
• Στην αφήγηση, ξεκινάς από το γενικό και πας στο πιο συγκεκριμένο, και, για πολλούς γονείς, η «μεγάλη εικόνα» της οικογένειας ξεκινά από το πρώτο παιδί. Ίσως και γιατί με το πρώτο παιδί έζησαν την πιο απότομη αλλαγή στη ζωή τους.
• Η αντιστροφή από την προφανή αριθμητική σειρά μπορεί να προσφέρει και μια κάποια παρηγορητική αίσθηση στον γονιό: λέει, «Έχω τρία παιδιά, 13, 6 και 4 ετών», για να ακούσει κι αυτός πρώτο το μεγαλύτερο νούμερο, αυτό που είναι πιο κοντά στο 18, τον μαγικό αριθμό που σημαίνει ότι η ζωή του θα ελαφρύνει κάποια στιγμή, αν μη τι άλλο από το βάρος τού ενός παιδιού.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ζαν-Πωλ Ντυμπουά, «Η πηγή των δακρύων» (μετάφραση Στέλα Ζουμπουλάκη, Εκδόσεις Δώμα)

Το προηγούμενο βιβλίο του Ντυμπουά που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Δώμα, το βραβευμένο με Goncourt, και άκρως συγκινητικό, «Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο» (μετάφραση Μαρία Γαβαλά, 2020), μας σύστησε έναν απολύτως ιδιαίτερο, «βραδείας καύσεως» συγγραφέα, με μεγάλο βάθος και μια πηγαία ένταση. Αυτά τα χαρακτηριστικά απαντούν και στην «Πηγή των δακρύων», ένα μυθιστόρημα που μιλά για το παιδικό τραύμα και τη θλίψη, τον πόνο και την αποστροφή, την εκδίκηση και τον θάνατο. Ο Ντυμπουά —πράγμα στο οποίο συμφωνούν οι θαυμαστές του— αντιστέκεται στο εύκολο και στο πρόχειρο, στο επιφανειακό και το γρήγορο, και αντιθέτως καταβυθίζεται αργά-αργά και με ψυχραιμία στον σκοτεινό ψυχικό κόσμο των ηρώων (και αντιηρώων) του, πιάνοντας γερά και το χέρι του αναγνώστη μαζί. Ετοιμαστείτε για μια σύνθετη, κάποιες στιγμές επίπονη, «ψυχαναλυτική» εμπειρία, σε έναν κόσμο καμωμένο από μοναξιά, τρόμο, και τρυφερότητα. Να σημειωθεί η εξαιρετική μετάφραση της Στέλας Ζουμπουλάκη.

Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

Η Ρεμπεκκά ήταν καθολική. Θα έλεγα μάλιστα πως ήταν μέλος της λέσχης, αν και χωρίς ίχνος φανατισμού. Ασκούσε την πίστη της διακριτικά, όπως πηγαίνουμε στο γυμναστήριο μία φορά την εβδομάδα, για συντήρηση. Μερικές γονυκλισίες ίσως, λίγα σταυροκοπήματα από δω κι από κει, καμιά εξομολόγηση πού και πού – αυτό ήταν το μυστικό για να διατηρεί τη θρησκευτική της φόρμα. Ο πατέρας μου την κορόιδευε κάθε φορά που επέστρεφε από την προσευχή της. Της φερόταν συχνά χοντροκομμένα και ταπεινωτικά. Εκείνη παρέμενε εντυπωσιακά αδιάφορη μπροστά στον καταιγισμό των σαρκαστικών σχολίων του. Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω σ’ έναν τομέα που δεν μου είναι οικείος, πιστεύω πως η μητέρα μου τα δεχόταν όλα αυτά επειδή αγαπούσε βαθιά τον Λανσκί, αλλά και επειδή η ηδονή που την έκανε να νιώθει αυτός ο άντρας είχε μια ένταση δύσκολο να περιγραφεί. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το σπίτι αντηχούσε διαρκώς από τις μελωδίες των οργασμών της μητέρας μου. Είχα συνηθίσει αυτά τα ριφ και τα οστινάτο της αγαλλίασης, ακριβώς όπως κάποια στιγμή παύεις ν’ ακούς τις δημοτικές σειρήνες που ηχούν κάθε πρώτη Τετάρτη του μήνα. Ασφαλώς, στο σπίτι μας οι συναγερμοί ήταν πιο συχνοί. Πάντα σκεφτόμουν πως αυτή η σαρκική σχέση ήταν για τη μητέρα μου κάτι σαν μαγνητικός βορράς απ’ τον οποίο δεν μπορούσε να απομακρυνθεί. Ακόμα όμως και σ’ αυτό το πεδίο, ο Λανσκί μπορούσε να αποδειχθεί ο χειρότερος των ανθρώπων. Θυμάμαι τη μέρα που αυτός ο μανιακός, βγαίνοντας απ’ το δωμάτιό του, σταμάτησε για μια στιγμή μπροστά στο δικό μου, ακούμπησε το χέρι στην κάσα της πόρτας, μόνο με τις κάλτσες και σε πλήρη στύση, για να μουρμουρίσει: «Διάολε, με τη μάνα σου ήταν άλλο πράγμα, τελείως άλλο πράγμα». Κάθε μέρα και για οποιοδήποτε θέμα, η απροσμέτρητη μοχθηρία αυτού του ανθρώπου έκαιγε σαν τη φλόγα του γκαζιού. Ούτε κι αργότερα τόλμησα να ρωτήσω ποτέ τη Ρεμπεκκά τι ήταν εκείνο που την έκανε να ανέχεται σε τέτοιο βαθμό την παραφροσύνη ενός συζύγου σαν κι αυτόν.

Νά και το οπισθόφυλλο:

Το βράδυ της σύλληψής του ο Πωλ κοιτάζει τη βροχή απ’ το παράθυρο του σπιτιού του — εδώ και δύο χρόνια βρέχει ασταμάτητα. Δεν έχει καμία δυσκολία να ομολογήσει το έγκλημά του: σκότωσε τον πατέρα του, τον πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι. Και δεν νιώθει την παραμικρή μεταμέλεια. Μόνο που ο φόνος έγινε στο νεκροτομείο του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Τουλούζης. Διότι ο πατέρας του ήταν ήδη νεκρός, από φυσικά αίτια. Κι επειδή ο Πωλ δεν μπορεί να καταδικαστεί για ανθρωποκτονία, το δικαστήριο θα του επιβάλει δώδεκα μήνες υποχρεωτικής ψυχοθεραπείας. Ο Πωλ καλείται να εξηγήσει την πράξη του. Αλλά για να εξηγήσει γιατί πυροβόλησε τον άνθρωπο που του έδωσε ζωή, είναι αναγκασμένος να διηγηθεί τη ζωή αυτή, ολόκληρη: από τη μέρα της γέννησής του, από την πηγή των δακρύων.

Και ένα μικρό βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Jean-Paul Dubois γεννήθηκε το 1950 στην Τουλούζη. Δούλεψε για χρόνια ως δημοσιογράφος, κυρίως στο Nouvel Observateur. Έχει δημοσιεύσει πάνω από είκοσι μυθιστορήματα και ταξιδιωτικά βιβλία. Για το μυθιστόρημά του «Une vie française» (2004· ετοιμάζεται από το ΔΩΜΑ) τιμήθηκε με το βραβείο Femina και το βραβείο Fnac, ενώ το μυθιστόρημα «La Succession» (2016) ήταν υποψήφιο για το βραβείο Goncourt. Το 2019 τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt για το βιβλίο του «Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο» (κυκλοφορεί από το ΔΩΜΑ).

Βρείτε το στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο, κάθε Κυριακή, και κάθε Τετάρτη. Στείλτε μας μέιλ αν θέλετε να μας πείτε ή να μας ρωτήσετε κάτι — οτιδήποτε. Σας ευχαριστούμε πολύ.