«One day»: Έχει κάτι απολαυστικό να πλαντάζεις στο κλάμα με μια σειρά στο Netflix
Στο πρόσωπο της Emma και του Dexter αναγνωρίζουμε μια ή έναν πρώην που είτε ήμασταν αιωνίως ερωτευμένοι ή αντίστοιχα εκείνον τον κολλητό/η, τον αιωνίως κολλημένο/η μαζί μας
«One day»: Η ρομαντική σειρά του Netflix βασισμένη στο μυθιστόρημα του David Nikolls, η οποία «κλέβει» τις εντυπώσεις
«Ακόμα να συνέλθω», παραδέχεται μια φίλη που τελείωσε το «Οne day» στο Netflix πριν από μια βδομάδα. Και αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Πέφτει κλάμα με τη σειρά κι ας έχει δει κανείς την ταινία του 2011, με πρωταγωνιστές τους Anna Hathaway και Jim Sturgess. Τι μεσολάβησε από το 2011 μέχρι σήμερα; Η πολιτική ορθότητα. Δεν χρειάστηκε μία πρωταγωνίστρια του Χόλιγουντ να φορέσει γυαλιά μυωπίας, να κρύψει το καλλίγραμμο σώμα της σε άκομψα ρούχα που προσθέτουν κιλά για να δείχνει μια μέτριας εμφάνισης κοπέλα της διπλανής πόρτας. Η ινδικής καταγωγής Ambika Bod είναι αυτό που φαντάζεται κανείς διαβάζοντας το μυθιστόρημα του David Nikolls για την Emma Morley, στο οποίο βασίστηκε τόσο η ταινία όσο και η σειρά.
Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, λίγες γραμμές για να μπούνε στο νόημα – φυσικά χωρίς spoiler: 15 Ιουλίου 1988, βραδιά αποφοίτησης για την Emma Morley και τον Dexter Mayhew. Μιλούν για πρώτη φορά τότε και ακολουθούν χωριστούς δρόμους το επόμενο πρωί. Φυσικά ξαναβρίσκονται. Τι πρωταγωνιστές θα ήταν εξάλλου; Κάθε επεισόδιο βρίσκει τους δυο τους έναν χρόνο μεγαλύτερους σε αυτή τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Μεγαλώνουν και αλλάζουν, κινούνται πότε μαζί πότε χωριστά, βιώνουν χαρά και απογοήτευση, θυμό και πίκρες. Ξεκινούν ως αμήχανοι εραστές, καταλήγουν φίλοι, κάνουν έρωτα ξανά, απομακρύνονται, ξαναβρίσκονται για να ξαναχωρίσουν. Παρ’ όλα αυτά παραμένουν σταθερά ο ένας στη ζωή του άλλου – ακόμη και την περίοδο που εκείνος, πνιγμένος μέχρι τον λαιμό στη ματαιοδοξία των media (παρουσιαστής μιας εκπομπής αντίστοιχης με τα «Παρατράγουδα») την βρίσκει βαρετή και συντηρητική, ενώ εκείνη, κουλτουριάρα και πολιτικοποιημένη, τον βρίσκει ακραία κενό και ακαλλιέργητο που όχι μόνο δεν έχει διαβάσει ποτέ Καμύ αλλά αγνοεί και ποιος είναι.
Ένας boomer που σέβεται τον εαυτό του θα βρει στο soundtrack της σειράς ένα κομμάτι της χαμένης του νιότης. Η ιστορία του ζευγαριού ντύνεται μουσικά με κομμάτια που έχουμε βάλει σε λίστες με κασέτες. Αυτές που χαρίζαμε σε αγαπημένα πρόσωπα πριν την εμφάνιση του Spotify, των likes, των followers και του instant messaging. Τραγούδια όπως τα «The Whole of the Moon» - The Waterboys, «These Days» - Nico, «Iceblink Luck» - Cocteau Twins, «Theme From S-Express» - S’Express, «Nothing’s Gonna Stop Us Now» - Starship, «Back to Life (However You Want Me)» - Soul II Soul, «Rocks» - Primal Scream, «Glory Box» - Portishead, «The Wild Ones» - Suede, προκαλούν νοσταλγικά επεισόδια, ελεγχόμενα βεβαίως, γιατί εντάξει… δεν μας πήραν και τόσο τα χρόνια.
Είναι άλλη μια ρομαντική ιστορία αγάπης, με μεγάλες δόσεις ρεαλισμού στο ερμηνευτικό ύφος των ηθοποιών και στη σκηνοθετική οικονομία
Στο πρόσωπο της Emma και του Dexter αναγνωρίζουμε μια ή έναν πρώην που είτε ήμασταν αιωνίως ερωτευμένοι, άνευ ανταποκρίσεως, ή αντίστοιχα εκείνον τον κολλητό/η, τον αιωνίως κολλημένο/η μαζί μας. Και το εκμεταλλευόμασταν γιατί τίποτα δεν είναι πιο ανθρώπινο από το να απολαμβάνουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων. Η επιτυχία της σειράς βασίζεται στον ρεαλισμό των χαρακτήρων και της σχέσης που αναπτύσσουν. Οι σχέσεις έχουν βαρεμάρα. Αποδόμηση. Κυκλοθυμία. Θυμό. Συγχώρεση. Συμφέρον. Αγάπη. Λάθη. Τελείες και παύλες. Επανεκκινήσεις. Όχι όλες βέβαια, αλλά σίγουρα αυτές που βασίστηκαν σε αληθινή αγάπη. Αυτό παρακολουθούμε και αυτός είναι και ο λόγος επιτυχίας της σειράς σε αντίθεση με την εισπρακτικά αποτυχημένη ταινία. Ναι, είναι άλλη μια ρομαντική ιστορία αγάπης, με μεγάλες δόσεις ρεαλισμού στο ερμηνευτικό ύφος των ηθοποιών και στη σκηνοθετική οικονομία.
Επειδή η ιστορία ξεκινά στο τέλος της δεκαετίας του ’80, είναι αδύνατον να μη σταθείς στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούσαν οι νέοι της εποχής. Τηλέφωνο στο σταθερό και, σε περίπτωση απουσίας, μήνυμα στον αυτόματο τηλεφωνητή. Μήπως ο χρόνος κυλούσε καλύτερα χωρίς κινητά; Μήπως ο έρωτας προστατευόταν από τη μη διαρκή έκθεση στα μάτια του ενδιαφερόμενου, όπως γίνεται σήμερα στα social media; Σκέφτομαι τον άλλον περισσότερο ή λιγότερο αν δεν γνωρίζω τι κάνει; Αν χαρούμενος διασκεδάζει με φίλους στην τοποθεσία τάδε. Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις που κάνει όποιος παρακολουθήσει τη σειρά. Όμως περνούν κι άλλες: Δεν ήταν απαραίτητο να κάνουν τα κορίτσια σεξ από το πρώτο ραντεβού. Χωρίς να κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν μυξοπαρθένες ή βιασμένες επειδή συναινούσαν στα προκαταρκτικά. Στην Αντίπαρο δεν γινόταν το αδιαχώρητο. Στις παραλίες είχες απόσταση από τους λουόμενους.
Σταθερή αξία από τότε μέχρι σήμερα η ματαιοδοξία που κυριεύει τους τηλεοπτικούς αστέρες και τα media ως το κύριο εκκολαπτήριο φιλοδοξιών για αναγνωρισιμότητα και εύκολο χρήμα και συνάμα, ως αντίβαρο, οι έντεχνοι και ευαίσθητοι καλλιτέχνες που νομίζουν πως με έναν ελαφρώς πειραγμένο και διασκευασμένο Σαίξπηρ θα αλλάξουν τον κόσμο.
Το μήνυμα της ταινίας είναι η αληθινή αγάπη. Ένας τρόπος να την ξεχωρίσεις από τις fake είναι η σταθερότητα μέσα στα χρόνια, ακόμη κι όταν υπάρχουν μεγάλα χρονικά διαλείμματα.
Η νέα σειρά, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Jonnas Bonnier και σε μια από τις πιο διάσημες ληστείες της Σουηδίας, δίνει στον θεατή ό,τι ακριβώς περιμένει από μια καλή περιπέτεια
12°
