Βερονίκη Κυριακοπούλου: «Θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσω και ελληνικά σε ρόλο μου»

Θυμάται τότε που οι γονείς της δεν άφηναν ανεκμετάλλευτο κανένα τριήμερο διακοπών από το σχολείο και τους κατέβαζαν οδικώς με τον αδερφό της, Κυριάκο, στην Αθήνα. Θυμάται το καθιερωμένο καλοκαιρινό ραντεβού τους στο Ηρώδειο. Θυμάται τότε που έφτιαχνε ιστορίες τις οποίες οι φίλοι της ήταν υποχρεωμένοι να παίξουν και σήμερα τους ζητά συγνώμη γι' αυτό. Το όνειρο της Βερονίκης Κυριακοπούλου ήταν να γίνει κτηνίατρος, αλλά το θέατρο μπήκε σιγά σιγά στη ζωή της και μπόλιασε. Είναι Θεσσαλονικιά, φωτεινή, γλυκιά, αναβλητική, επιφυλακτική και θεωρεί τον εαυτό της ηθικό και εργατικό άνθρωπο. Δίνουμε ραντεβού Τέταρτη πρωί στα Εξάρχεια. Η ενέργεια και η όρεξή της μου φτιάχνουν αμέσως τη διάθεση, ενώ τα μπλε μάτια της χαμογελούν κάθε φορά που μιλάει για τη δουλειά της.

Η Βερονίκη μέχρι την εφηβεία ένιωθε μια απίστευτη απογοήτευση από τον κόσμο. Έφυγε από τη συμπρωτεύουσα μόλις τελείωσε το σχολείο και έζησε για 8,5 χρόνια στην Αγγλία, όπου σπούδασε θεατρολογία στο University of Exeter. Είναι αρκετά τα πράγματα που της «ταίριαζαν» εκεί –η αξιοκρατία, τα καλάθια με λουλούδια που κρέμονται από τα φώτα στους δρόμους, οι ευγενικοί υπάλληλοι–, αλλά την έννοια της οικογένειας, τον ήλιο, τις θάλασσες και την τρέλα που συναντά κανείς στην Ελλάδα δεν θα τα άλλαζε με τίποτα. Πάντα έψαχνε «νέες» γειτονιές, ενώ την Αθήνα την ανακαλύπτει ακόμα. Ζωγραφίζει, πειραματίζεται με τη μαγειρική και λατρεύει το παστίτσιο. Στα social της θα την ακούσεις να τραγουδά κομμάτια όπως το «Blowin' In The Wind» του Bob Dylan. Δεν την ενδιαφέρει, ωστόσο, να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.

Ένα από τα άτομα που την επηρέασαν και της έδωσαν το «πρώτο βήμα» στην καριέρα της, όταν ακόμα ήταν στο σχολείο, ήταν η Μαριάννα Τόλη. Έχει εργαστεί ως δασκάλα θεατρικού παιχνιδιού σε σχολεία του Λονδίνου, εμψυχώτρια στην τελετή έναρξης των Special Olympics, δουλεύοντας με συμπεριληπτικές ομάδες, αλλά και ως ηθοποιός (θυμήσου την στον ρόλο της Caitlin στον «Σασμό»), σε σύγχρονα έργα, σε κλασικό ρεπερτόριο, περιοδεύουσες παραστάσεις, roleplay, καθώς και σε ραδιοφωνικά έργα. Σήμερα, θέλει να «μεταφέρει» τους ανθρώπους σε «καλούς και κακούς κόσμους» και να τους «μετακινήσει», ενώ φέτος την απολαμβάνουμε ως Veronica Thompson στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ1 «Η Παραλία», την πρεμιέρα της οποίας παρακολούθησαν 900.000 τηλεθεατές.

Συνέντευξη με την ηθοποιό Βερονίκη Κυριακοπούλου

Έχεις συνεργαστεί με σχολεία, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης ως θεατροπαιδαγωγός και γενικότερα έχεις ασχοληθεί με την εκπαίδευση. Ποια είναι η σχέση σου σήμερα;
Το Εφαρμοσμένο Θέατρο –η ειδικότητα του μεταπτυχιακού μου– αφορά σε όλες τις εφαρμογές του θεάτρου στην κοινωνία: εκπαίδευση, δραματοθεραπεία, τρίτη ηλικία, ευπαθείς ομάδες και μειονότητες, σωφρονιστικά ιδρύματα, άτομα με βλάβες και αναπηρίες, αλλά και επαγγελματίες που θέλουν να αποκτήσουν soft skills για τη δουλειά τους. Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι ακόμα πίσω στο κομμάτι αυτό, καθότι η ειδικότητα αυτή μέχρι και πρότινος δεν υπήρχε, οπότε είναι και αρκετά δύσκολο να αφομοιωθεί κανείς στις αντίστοιχες θέσεις εργασίας. Στην Αγγλία μπορούσα να διδάξω, ενώ η χώρα μου (αν και διαθέτω τρία πτυχία) δεν αναγνωρίζει τις σπουδές μου γιατί «δεν τις καταλαβαίνει», δεν έχει να τις «ισοτιμήσει» με κάτι αντίστοιχο και σε πολλές περιπτώσεις δεν έχω δικαίωμα να εργαστώ καν ή αν εργαστώ θα αμειφθώ ως «ανειδίκευτος εργάτης». Εκτός από την ηθοποιία, λοιπόν, αφιερώνω αρκετό χρόνο και στο κομμάτι της διδασκαλίας, που το έχω επιλέξει (εκτός από τους βιοποριστικούς λόγους) γιατί το βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμο, ενδιαφέρον και θα ήθελα να το εξελίξω.

Πότε καταλαβαίνεις ότι εδώ τώρα συμβαίνει ένα καλό project και λες το πολυπόθητο «ναι»;
Στη δραματική σχολή μάθαμε εκτός των άλλων και τα τρία «P»: People, Project, Pay. Δηλαδή ο κόσμος με τον οποίο θα συνεργαστείς, ο ρόλος/το έργο και η αμοιβή σου. Αν κάτι από αυτά σε εμπνέει, σε γεμίζει, θα σε εξελίξει, τότε αξίζει αυτή η δουλειά. Αν όλα τα παραπάνω καλύπτονται, είναι το ιδανικό σενάριο. Αν πάλι τίποτα από αυτά δεν σε αφορά, τότε μάλλον δεν είναι η κατάλληλη δουλειά για σένα. Κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ, σε συνδυασμό με το ένστικτό μου και φυσικά τη γνώμη των πολύ δικών μου ανθρώπων, αν τη χρειαστώ. Άλλες φορές η επιλογή είναι καλή, άλλες όχι, αλλά τα λάθη μας είναι για να μας διορθώνουν και να μας πηγαίνουν παρακάτω, αρκεί να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε.

Σε ποιους ρόλους βρίσκεις περισσότερο τον εαυτό σου; Ποιος ρόλος σου μέχρι σήμερα σε έχει ιντριγκάρει περισσότερο;
Στόχος –αν και δεν είναι πάντα εφικτό– είναι ο κάθε ρόλος, η κάθε νέα συνεργασία να διαφέρει κάπως από την προηγούμενη και να με «πάει» παρακάτω. Ιδανικά, θα ήθελα οι ρόλοι που έρχονται στον δρόμο μου, να μην μου «μοιάζουν» πολύ. Η εξάσκηση σε διαφορετικές κάθε φορά απαιτήσεις, είδη θεάτρου κ.λπ., και η ευκαιρία να «δοκιμαστώ» σε διαφορετικά πράγματα, να εξελίξω τις δεξιότητές μου, είναι στοιχεία που αποζητώ από κάθε νέα συνεργασία. Από όλους τους ρόλους και τις συνεργασίες αποκομίζω πράγματα και άλλοτε αναθεωρώ, άλλοτε φτιάχνω μία «βάση», μία «τεχνική» και από εκεί χτίζω τον καινούριο ρόλο. Θα ήθελα πολύ να μου δοθεί η ευκαιρία να ξαναδουλέψω τόσο σε έργα ρεπερτορίου, όσο και σύγχρονα, καθώς επίσης και στον κινηματογράφο.

Μετά τον «Σασμό» και τον «Όρκο», ήρθε η «Παραλία». Μίλησέ μας για τον ρόλο σου. Ποια είναι τα κοινά στοιχεία σου με τη γυναίκα που υποδύεσαι;
Η Βερόνικα είναι μία κοπέλα με κέφι για τη ζωή και την περιπέτεια. Κόρη εύπορων Άγγλων επιχειρηματιών, μεγαλωμένη με αρχές, σπουδάζει φωτογραφία σε πρόγραμμα ανταλλαγής στη Σορβόνη και εκεί γνωρίζει τη Νάταλι, όπου γίνονται φίλες. Οι δυο τους παθιάζονται με το κίνημα του Μάη '68 και συμμετέχουν ενεργά σε διάφορες δράσεις. Ακολουθεί τη Νάταλι και φτάνει στο κοινόβιο των Ματάλων, ζει μαζί με τους Χίππιδες και γνωρίζει τον Πιτ Φέργκουσον με τον οποίο τους ενώνει κάτι κοινό. Με τη συνονόματη ηρωίδα μου μοιάζουμε στο ότι και οι δύο αγαπάμε τα ταξίδια, τη φύση, τη φωτογραφία και μας αρέσει να βοηθούμε τους άλλους. Η όλη συνθήκη του κοινοβίου δεν είναι κοντά σε μένα, έχω πάει για κάμπινγκ 2 φορές, αλλά έχω ανάγκη και το τρεχούμενο νερό. Το θαυμάζω στους ανθρώπους που εχουν τόση ελευθερία και ηρεμία αλλά αυτό δεν λειτουργεί με μένα. Μου χρειάζεται ένα πρόγραμμα γιατί χαώνομαι.

Στην αρχή έκανα βέβαια κάστινγκ για άλλον ρόλο. Αν με ρωτάς ποιος ρόλος μου ταιριάζει περισσότερο θα πω ότι δεν ξέρω πραγματικά. Και ο ένας και ο άλλος ρόλος εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά. Το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσω και ελληνικά σε ρόλο μου (γελάει).

Είχες ξαναπάει στα Μάταλα πριν τη σειρά; Tι θυμάσαι από τα γυρίσματα;
Δεν είχα ξαναπάει στα Μάταλα και η αλήθεια είναι ότι το χωριό και η παραλία είναι πανέμορφα. Μορφολογικά, οι σπηλιές είναι κάτι το μοναδικό, η ενέργεια που έχουν παραπέμπει σε εκείνη την εποχή και το γεγονός ότι από ρωμαϊκοί τάφοι που ήταν, έγιναν κατοικίες για τόσες κουλτούρες, είναι φοβερά ενδιαφέρον. Η εμπειρία των γυρισμάτων ήταν υπέροχη αλλά και απαιτητική καθότι μιλάμε για μία σειρά που έχει στο μεγαλύτερο ποσοστό της εξωτερικά γυρίσματα, διαφορετικές τοποθεσίες, δύο συνεργεία και πολλούς συντελεστές. Το γεγονός ότι είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε στο μέρος όπου διαδραματίζεται η σειρά, να κάνουμε γυρίσματα στις σπηλιές, σίγουρα βοήθησε πολύ και στον εγκλιματισμό μας, αλλά και στο χτίσιμο των ρόλων. Από πρακτικής άποψης, οι δυσκολίες ήταν αρκετές –ειδικά για τα μέλη των συνεργείων–, με βραδινά γυρίσματα, χειμερινά μπάνια, πολύ αέρα και ήλιο, που δυσκόλευαν αρκετές φορές τις λήψεις.
Από την άλλη πλευρά όμως, βοήθησε πολύ στο χτίσιμο της ομάδας μας, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, μέναμε όλοι μαζί, 100 μέτρα από την παραλία, ξυπνούσαμε μαζί και όταν τελειώναμε το γύρισμα είμασταν πάλι μαζί. Οι συνάδελφοι που έμειναν στα Μάταλα για μεγαλύτερο διάστημα από μένα, είχαν φτιάξει κανονική γειτονιά, οπότε νομίζω το αγαπημένο μέρος για ξεκούραση και χαλάρωση ήταν αυτό… όταν φυσικά δεν μέναμε στην παραλία για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Για την ώρα έχω ένα κενό – δεν κάνω γυρίσματα. Περιμένουμε να δούμε αν θα ξαναγυρίσω στη σειρά, spoiler alert ότι κάποια στιγμή φεύγω. Στα άλλα δύο location εδώ στην Αθήνα το ένα προς Κουβαρά και το άλλο προς Παιανία, έχουν ξεκινήσει ήδη τα παιδιά πάλι τα γυρίσματα.

Ποια τα συναισθήματά σου μέχρι στιγμής; Τι σου έχει πει ο κόσμος; 
Η σειρά μας ξεκίνησε και έχει ήδη εισπράξει μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο, που φυσικά είναι μεγάλη επιβράβευση για τη δουλειά μας και τον κόπο μας. Aρχίσαμε τα γυρίσματα πριν έναν χρόνο, οπότε η ανυπομονησία (η δική μας αλλά και του κόσμου) ήταν μεγάλη. Προσωπικά έχω λάβει πολλά μηνύματα και ευχές, που είναι πάντα ενθαρρυντικό και ευχάριστο, αλλά ως ανήσυχη τελειομανής, σημειώνω τα λάθη που θα προσπαθήσω να διορθώσω την επόμενη φορά.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες στην «Παραλία» και μέχρι σήμερα στην καριέρα σου;
Γενικότερα είμαι της άποψης ότι πάντα κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε από όλες τις καταστάσεις, καλές και κακές. Δυσκολίες που αφορούν στον ρόλο, στο γύρισμα, στην πρόβα, στην παράσταση είναι αναμενόμενες και συνήθως παραγωγικές, «καλές» δυσκολίες. Οι ουσιαστικές δυσκολίες είναι η αντιμετώπιση άσχημων καικαταχρηστικών συμπεριφορών, αθέτηση όρων, αδικίες απέναντι σε σένα ή σε συνεργάτες και τι στάση κρατάμε απέναντι σε αυτές. Η δυσκολία στην πρόσβαση πληροφοριών για εύρεση εργασίας, οι ελάχιστες ευκαιρίες και η αναξιοκρατία σε κάποιες περιπτώσεις. Το επάγγελμά μας είναι υπέροχο όταν μας δίνεται η ευκαιρία να το ασκήσουμε και όταν πληρούνται και οι σωστές προϋποθέσεις.

Πώς βλέπεις τη σχέση καλλιτέχνη-κοινωνίας;
Η κοινωνία ως «κόσμος», ως κοινό που αγαπά και εκτιμά τις τέχνες, έχει άρρηκτη σχέση και με τον καλλιτέχνη που τη δημιουργεί. Επικοινωνούν μέσω αυτής, διαφωνούν, συμφωνούν, προβληματίζονται, αφυπνίζονται, αλληλοεπιδρούν. Αυτός θα έπρεπε να είναι και ο σκοπός της τέχνης. Είναι συγκινητική μερικές φορές η ανταπόκριση, η σύνδεση που υπάρχει και αυτό το «κλικ» μπροστά από έναν πίνακα, σε μία συναυλία, σε ένα θέατρο, σε μία παράσταση χορού. Η κοινωνία ως φορέας και συντελεστής των τεχνών δεν καταφέρνει δυστυχώς πάντα να έχει μία ουσιαστική σχέση με τις τέχνες. Υποστελεχωμένες δουλειές, κονδύλια με άνιση κατανομή, σχολές και χώροι που αν και δεν πληρούν τις προδιαγραφές λειτουργούν, απλήρωτη εργασία, αθέτηση όρων, υποβάθμιση σπουδών, λιγοστές «ανοιχτές» ευκαιρίες εργασίας, απλώς για να λέμε πολλές φορές ότι «κάνουμε» τέχνη. Το ζητούμενό μας δεν θα έπρεπε να είναι μόνο ποσοτικό αλλά και ποιοτικό. Π.χ. όχι πόσοι είναι οι θεατές που πηγαίνουν στο θέατρο και πόσα θέατρα λειτουργούν, αλλά τι επιλέγουν να δουν οι θεατές, πόσο αφυπνισμένοι είναι και πώς λειτουργούν τα θέατρα που λειτουργούν. Υπάρχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες σε όλα τα πεδία και εύχομαι πραγματικά να βρεθεί ο χώρος, ο χρόνος και οι συνθήκες ώστε να μπορούν όλο και περισσότεροι να επικοινωνούν τη δουλειά τους με την κοινωνία.

Ποια είναι η τοποθέτησή σου σε σχέση με όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας καθημερινά;
Είναι απογοητευτική η κατάσταση εδώ και πολλά χρονιά, και το χειρότερο είναι ότι υπάρχει κόσμος που –δικαίως– έχει κουραστεί και απλά «πάει όπου τον βγάλει», με αποτέλεσμα αυτή η «παραίτηση» να διαιωνίζει τα προβλήματα και τα κακώς κείμενα. Σκέφτομαι συνέχεια το μέλλον της χώρας μας, του κόσμου μας, των παιδιών μας, πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για πάρα πολύ κόσμο. Πληγώνομαι, θυμώνω, απογοητεύομαι με την ανηθικότητα, την ασυδοσία, το πόσο εύκολα ξεχνάμε, και μετά σκέφτομαι ότι ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και πρέπει με κάθε κόστος να την προστατεύσουμε. Εδώ και χρόνια, οι ΜΚΟ, οι εθελοντές, ο απλός κόσμος καλύπτουν τα κενά του κράτους, με αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά, θάρρος και κουράγιο.
Είναι λυπηρό ότι οι πολιτικοί και η πολιτική σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, είναι απλά μία εικόνα για κάποιους, μία θέση ισχύος που αρκετοί χρησιμοποιούν με λάθος τρόπο και για λάθος σκοπούς. Από παιδί, η εικόνα που έχω είναι άνθρωποι να τσακώνονται, να προσβάλλουν ο ένας τον άλλον, να ρίχνουν το μπαλάκι της ευθύνης στο διπλανό τους, στον Θεό, στον αέρα, στη βροχή, στο σεισμό, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου κ.λπ. Ένας εκλεγμένος πολιτικός που η δουλειά του είναι να κάνει καλύτερη, ασφαλέστερη και πιο δίκαιη τη ζωή των πολιτών –για αυτό υποτίθεται ότι πληρώνεται άλλωστε– θα περίμενε κανείς να παραδέχεται τα λάθη του, να λειτουργεί ομαδικά και με σεβασμό στους συναδέλφους του, να αποζητά τρόπους να βελτιώσει την απόδοσή του για το κοινό καλό. Εύχομαι από την καρδιά μου, τα παιδιά μας να καταφέρουν να καλύψουν τις γκρίζες μουτζούρες ζωγραφίζοντας με φωτεινά χρώματα τον «νέο κόσμο».

Θα σε δούμε σε κάποια θεατρική παράσταση φέτος; Ετοιμάζεις κάτι παράλληλα;
Για την ώρα δεν έχει προκύψει κάποια νέα συνεργασία για το προσεχές διάστημα, οπότε περιμένω με όρεξη, χαρά και ανυπομονησία τον νέο ρόλο που θα έρθει στον δρόμο μου. Μεταφράζω ένα θεατρικό έργο που θα ήθελα να ολοκληρώσω ώστε να δρομολογηθεί στη συνέχεια και η προετοιμασία του για παραγωγή. Παράλληλα θα συνεχίσω και τις διδασκαλίες σε παιδιά και ενήλικες που θέλουν να καλλιεργήσουν τα εκφραστικά τους μέσα. Δεν ξέρω αν είναι σχέδια, στόχοι ή όνειρα. Θα ήθελα να είμαι γερή, να μπορώ να δουλεύω σε ενδιαφέροντα projects με όμορφους ανθρώπους που θαυμάζω και εμπνέομαι από τη δουλειά τους. Να εξελίσσομαι ως άνθρωπος αλλά και ως καλλιτέχνης μέσα από τη δουλειά και τη ζωή μου.